บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ นิยาย บท 1292

เจเรมี่เดินเข้ามาเพื่อหยุดเขา แต่เพราะบาดแผลที่ขาเริ่มฉีกจากการออกแรง เลือดจึงเริ่มไหลออกมาอีกครั้งจนอาบผ้าพันแผลให้เป็นสีแดงสด

หัวใจของเมเดลีนสั่นไหวเมื่อเห็นอย่างนั้น “เจเรมี่!”

ด้วยสัญชาตญาณร่างบางก็ต้องการจะวิ่งเข้าไปหาคนที่เธอรักทันที ทว่าเธอกลับถูกไรอันจับไหล่เอาไว้แน่น

“ยังไม่เข้าใจอีกเหรอ? ว่ายิ่งคุณเข้าใกล้เขามากเท่าไหร่ เขาก็จะยิ่งเจ็บปวดมากขึ้นเท่านั้น” ไรอันเตือนเบา ๆ ในหูของเมเดลีน

เมเดลีนกำหมัดแน่น “คุณจะต้องโดนจับ คุณไม่รอดแน่!”

ไรอันคลี่ยิ้มอย่างไร้กังวล “งั้นผมก็แค่ต้องแน่ใจว่าสิ่งที่หวังจะบรรลุผลก่อนที่จะโดนจับได้น่ะสิ”

เมเดลีนจ้องมองความร่าเริงของไรอันแล้วไม่เคยรู้สึกสิ้นหวังเท่านี้มาก่อน

“อย่าไปกับเขาลินนี่” น้ำเสียงของเจเรมี่ร่ำร้องราวกับอ้อนวอน

ดวงตาของเมเดลีนร้อนผ่าว ไม่กล้าที่จะหันไปมองสีหน้าของชายหนุ่ม เธอเลือกที่จะก้มมองพื้นแทน “คุณต้องพักผ่อน ถ้าหากว่ามีโอกาส...”

‘ถ้าหากว่ามีโอกาส ฉันจะวิ่งไปหาคุณโดยไม่สนใครทั้งนั้น แต่ตอนนี้ฉันยังทำแบบนั้นไม่ได้ เจเรมี่’

เธอกลืนความคิดทุกอย่างลงไปด้วยความเงียบ

ก่อนเธอจะระงับความโศกเศร้าในอกและพูดด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่ง “ไปกันเถอะ”

“ลินนี่!”

เจเรมี่วางมือบนกำแพงเพื่อพยุงตัวเองให้ลุกขึ้นยืนแล้ววิ่งตามเธอ แต่การหันหลังให้ของเธอดูเหมือนจะเพิ่มความเจ็บปวดให้กับเขามากขึ้นไปอีก

“ลินนี่!”

เส้นเลือดที่หลังมือของเจเรมี่เริ่มปูด ขณะที่ข้อต่อนิ้วของเขาส่งเสียงลั่น

เมื่อมองดูร่างบางเดินออกไปไกล เขาก็ยังคงวิ่งตามไปอย่างโหยหา

เลือดไหลออกมาจากบาดแผลที่เปิดขึ้นอีกครั้ง รอยเลือดไหลลงมาตามน่องและหยดลงบนทางเดิน