บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ นิยาย บท 20

เมเดลีนนึกขึ้นได้ว่า ตอนนี้ตัวเธอเองอยู่ในสภาพที่สะบักสะบอมขนาดไหน และผู้หญิงทุกคนย่อมต้องการปรากฏตัวในภาพปลักษณ์ที่ดูดีที่สุดให้กับผู้ชายที่รักเห็น แต่บัดนี้นั้นเขากำลังเห็นเธอที่นี่ ในสภาพที่เลวร้ายและไม่เหลือชิ้นดีนี้ ร่างกายถูกปกคลุมไปด้วยรอยแผลที่มาจากน้ำใจที่เขามอบให้

“ใครอนุญาตให้เข้ามา” เจเรมี่หยุดอยู่นอกประตู

เมเดลีนมองไปที่เขา “นี่คือบ้านของฉัน”

"บ้านของเธอ?" เขาหัวเราะเบา ๆ

“เธอคิดว่าตัวเองมีสิทธิ์เรียกที่นี่ว่าบ้านของเธองั้นเหรอ”

แสงสว่างในดวงตาของแมเดอลีนค่อยๆ จางหายไป พร้อมกับน้ำคำที่เจเรมี่มอบให้ประหนึ่งเศษแก้วทิ่มแทงหัวใจเธอ

“ถ้าเมอร์ไม่ใจดีสงสารเธอ เธอก็คงได้นอนเน่าอยู่ในคุก” คำพูดของเจเรมี่ผสมผสานไปด้วยความรักที่มีต่อเมเรดิธ

“เหอะ ใช่ ถ้ามันไม่เป็นเช่นนั้น ฉันก็คงไม่ได้ไปอยู่ในสถานที่บ้า ๆ นั่น”

เจเรมี่กำลังโกรธอย่างเห็นได้ชัดกับสิ่งที่เธอพูด “นึ่เธอยังพยายามที่จะพูดเรื่องพรรณนั้นแม้กระทั่งตอนนี้งั้นเหรอ?

“เจเรมี่ ฉันไม่ได้ทำ! ฉันกำลังพูดความจริง!" เมเดลีนกำหมัดแน่น เชิดหน้าขึ้นพร้อมคําพูดของเธออย่างสง่าผ่าเผย

ไม่ว่าอย่างไร ใบหน้าที่เหมือนเป็นงานชิ้นเอกของพระเจ้าถูกปกคลุมด้วยชั้นของน้ำแข็ง เขาเงยหน้าขึ้นและมองไปที่เมเดลีน “ไม่ได้ทำงั้นเหรอ หึ? ดีเลย ถ้างั้นลงไปตรงนั้นแล้วคุกเข่า ฉันจะเชื่อถ้าเธอคุกเข่าจนกว่าฝนจะหยุดตก”

เมเดลีนตกตะลึง และสัมผัสกับท้องของเธอโดยไม่รู้ตัว

“เธอไม่อยากให้ฉันเชื่อหรือไง ทำไมยังยืนอยู่ที่นี่?” เจเรมี่พูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา

เมเดลีนยืนอยู่กลางสายฝน ขณะที่เธอเงยหน้ามองชายที่เคยห่วงใยเธอมากในความทรงจำของเธอ “เจเรมี่ ฉันมี…”

“เจเรมี่ ฉันหิว”

ก่อนที่เมเดลีนจะพูดจบ เสียงของเมเรดิธก็ดังขึ้นจากในบ้าน

เมเรดิธอยู่ที่นี่งั้นหรอ

ความเจ็บปวดที่อธิบายไม่ได้เริ่มแผ่ซ่านไปทั่วร่างกายของเธอ หัวใจของเมเดลีนจมลง ราวกับว่ามันกำลังจมลึกลงไปในเหว

เจเรมี่มองไปที่เมเดลีนอย่างไม่สบอารมณ์ “เมเรดิธจะค้างคืนที่นี่ ถ้าเธอต้องการเข้าบ้านหลังนี้จงต้องคุกเข่าจนกว่าฉันจะพอใจ”

เขาปิดประตูใส่หน้าเธอทันทีที่พูดจบ ไม่เหลือความปราณีให้เธอเลยสักนิด

ท่ามกลางสายฝนเย็นยะเยือกที่กำลังร่วงหล่นบนร่างกายของหญิงโชคร้าย ในขณะนี้อุณหภูมิในร่างกาย และอุณหภูมิในหัวใจเธอลดลงเท่ากัน

ท้องฟ้าที่ครึ่มสลัวพลบค่ำ แสงไฟถูกสาดส่องออกมาจากห้องนอนใหญ่ที่ไฟเปิดอยู่ เงาสองร่างถูกเหวี่ยงลงบนม่าน ภาพพวกมันช่างเป็นภาพที่น่าเจ็บปวด

‘เจเรมี่ คุณจะเชื่อฉันจริง ๆ เหรอ?’

'หลังจากวันนี้ ฉันยังเทียบไม่ได้แม้เเต่ลมหายใจของเมเรดิธที่อยู่ข้าง ๆ คุณบนเตียง ... '