บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ นิยาย บท 6

“อย่านะ! เจเรมี่…”

ใบหน้าของเมเดลีนเปลี่ยนเป็นสีขาวซีดจากความหวาดกลัว เธอรู้สึกถึงความน่ากลัวจากการกระทำของเจเรมี่

เธอไม่เคยเห็นเขาในด้านที่เย็นชาและรุนแรงขนาดนี้มาก่อน เธอกังวลว่าเด็กในท้องของเธอจะแท้งเพราะเขา

เจเรมี่เองไม่มีแม้แต่โอกาสให้เธอได้วิ่งหนี เขากักขังเธอไว้ภายใต้วงแขนที่แข็งแรงนั่น

เธอไม่คาดคิดมาก่อนว่าเจเรมี่จะเกลียดเธอมากขนาดนี้

หลังจากที่เวลาผ่านไปสักพัก เมเดลีนก็รู้สึกเจ็บปวดอย่างมากไปทั่วร่างกายของเธอ เพราะสิ่งนี้เธอจึงตกอยู่ในห้วงนิทราลึกและเข้าสู่ห้วงแห่งความฝัน เธอเห็นตัวเองย้อนกลับไปยังวันหนึ่งในฤดูร้อนที่สวยงามเมื่อ 12 ปีก่อน

พระอาทิตย์สาดแสงตกกระทบลงบนชายหาดที่มีต้นการบูรอยู่

เด็กหญิง​เมเดลีน​กำลังเพลิดเพลิน​กับการเก็บเปลือกหอยริมชายหาด สายตาของเธอจับจ้องไปยังเด็กชายผู้เงียบขรึม ซึ่งกำลังนั่งอยู่บนโขดหินที่ไกลออกไป เขาดูเหมือนไม่มีความสุขเลย

นั่นเป็นครั้งแรกที่เธอได้พบกับเจเรมี่ ตอนนั้นเขาเป็นเพียงแค่เด็กชายอายุ 12 ปี​ ความสมบูรณ์แบบเป็นสิ่งที่เขามีมาตั้งแต่กำเนิด ทั้งใบหน้าหรือรูปร่างที่สูงเพรียว

แต่เห็นได้ชัดว่าเขากำลังอารมณ์ไม่ดี

เด็กหญิงเดินเข้าไปหาเขาอย่างระมัดระวังโดยที่เธอไม่ได้สวมอะไรไว้ที่เท้าเลย เธอยื่นเปลือกหอยหลากสีที่เธอใช้เวลานานในการหามันมาให้แก่เขา

“สวัสดี​ อันนี้ฉันให้นายนะ ฉันหวังว่านายจะมีความสุขตลอดไป”

เจเรมี่ในวัยเยาว์นั้นมองเธอผ่านหางตาของเขา ดวงตาเรียวยาวของเขาเต็มไปด้วยความระมัดระวัง

ชุดที่เขาสวมใส่เป็นชุดกีฬาแบรนด์ดัง แม้แต่รองเท้าของเขาก็เป็นรุ่นลิมิเต็ดหายาก

ในทางกลับกับเมเดลีน​สวมชุดที่เริ่มกลายเป็นสีขาวเนื่องจากผ่านการซักต่อเนื่องมาหลายครั้ง พวกเขาสองคนดูเหมือนมาจากคนละโลก

เขาตัดสินใจเอื้อมมือไปยังเมเดลีน

พวกเขาเจอกันอีกครั้งในวันต่อมา ในเวลาที่ใกล้เคียงกันเช่นวันนี้ เขายื่นชานมหนึ่งแก้วให้เธอ และบอกว่าเป็นของขวัญเพื่อตอบแทนของขวัญของเธอ

เมเดลีน​รับแก้วนั้นมาในขณะที่ส่งยิ้มหวานกลับไป นั่นเป็นครั้งแรกที่เธอได้ลองชิมชานม มันอร่อยมาก

ณ​ ตอนนั้นเอง เจเรมี่มองไปที่เธอ และคิดว่ารอยยิ้มของเธอนั้นหวานยิ่งกว่าชานมเสียอีก