จอมเทพโอสถ นิยาย บท 2970

ตอนที่ 2970 หากชะตาต้องกันเราคงได้พบกันใหม่!

ภายใต้พลังของร่มคลื่นม่วงนั้นรากวิญญาณของมู่หลินเสวียมันก็ค่อยๆ กลับมารวมเป็นหนึ่ง

มู่หลินเสวียที่นอนหลับใหลมานานปี ตอนนี้ค่อยๆ กลับมามีร่องรอยของชีวิตอีกครั้ง

ทำให้เย่หยวนต้องยิ้มกว้างขึ้นมาทั้งน้ำตา

“ผู้อาวุโส ข้า…ทำได้แล้ว!”

สภาพของเย่หยวนในตอนนี้มันเหมือนคนที่ต้องการแบ่งปันความยินดีในหัวใจออกมา

หมี่เทียนยิ้มตอบกลับไป “สวรรค์นั้นให้รางวัลผู้พยายาม! ไอ้หนู ยินดีกับเจ้าด้วย!”

เย่หยวนนั้นเป็นคนที่รักษาท่าทางไว้เสมอ

ไม่ว่าจะเจอเรื่องยากลำบากแค่ไหนเขาก็จะยังคงรักษาท่าทางเย็นเยือกไว้ได้ตลอดรอดฝั่ง

แต่ว่าตอนนี้เย่หยวนกลับกำลังร้องไห้น้ำตาไหลท่วมหน้าเหมือนดั่งเด็กน้อยคนหนึ่ง

มันเป็นครั้งแรกเช่นกันที่หมี่เทียนได้เห็น

หมี่เทียนนั้นรู้สึกตื้นตันขึ้นมาในใจอย่างบอกไม่ถูกเช่นกัน เจ้าเด็กคนนี้มันช่างมีความรักที่หนักแน่นยิ่งกว่าขุนเขา!

ในโลกของผู้บ่มเพาะนั้นความรู้สึกมันเป็นสิ่งที่พึ่งพาไม่ได้ที่สุด

คนที่หักหลังกันนั้นส่วนมากมันก็เป็นคนใกล้ตัวทั้งสิ้น

ต่อให้มันจะไม่ถึงขั้นหักหลังแต่เวลาที่เนิ่นนานของพวกเขามันก็จะลบล้างความสนิทชิดเชื้อใดๆ ไป…

แต่เย่หยวนนั้นกลับไม่ใช่ ยิ่งเวลาผ่านไปนานเท่าไหร่ความรักของเขามันก็กลับเพิ่มพูนขึ้นแทน

คนรักจากภพเบื้องล่างนั้นเย่หยวนกลับก้าวขึ้นมาจนถึงวันนี้เพราะตัวนาง มันย่อมมิใช่เรื่องง่ายๆ

เขาอดยินดีไปกับเย่หยวนด้วยไม่ได้

“อ่า…”

มู่หลินเสวียร้องขึ้นมาในลำคอ

เย่หยวนนั้นตื่นเต้นดีใจอย่างมากรีบหยิบเอาโอสถสวรรค์ขึ้นมาส่งมันเข้าร่างมู่หลินเสวียไปทันที

ตอนนี้มู่หลินเสวียกลับมามีสติแล้ว มิใช่แค่ซากศพไร้วิญญาณแล้วย่อมสามารถจะบ่มเพาะต่อไปได้

เพราะฉะนั้นด้วยพลังของโอสถสวรรค์นี้มู่หลินเสวียก็ค่อยๆ พัฒนาพลังบ่มเพาะขึ้นเรื่อยๆ!

ครึ่งเดือนต่อมานั้นโอสถสวรรค์นั้นก็ละลายจนหมดทำให้มู่หลินเสวียกลายเป็นยอดฝีมือชั้นบรรยากาศสวรรค์ไป

เรื่องแค่นี้มันง่ายดายอย่างมากสำหรับตัวเย่หยวนในเวลานี้

สามเดือนผ่านไปอย่างรวดเร็วจนในวันนี้ ในที่สุดมู่หลินเสวียก็ค่อยๆ ลืมตาตื่นขึ้นมา

เย่หยวนนั้นรู้สึกว่าหัวใจของตนนั้นมันแทบจะหลุดออกมาจากปาก

เขานั้นเข้าไปกอดมู่หลินเสวียไว้และร้องลั่นขึ้น “หลินเสวีย สวรรค์ไม่ได้ทอดทิ้งข้าจริงๆ! เจ้ากลับมาแล้ว!”

“เจ้ารู้หรือไม่ว่าข้าเฝ้ารอวันนี้มานานแค่ไหน?”

“เด็กโง่ เจ้าไม่คิดจะมีชีวิตต่อไปแล้วหรืออย่างไร? เจ้ารู้หรือไม่ว่าเจ้าทำให้ข้าเจ็บปวดหัวใจแค่ไหน?”

“หลายต่อหลายปีที่ผ่านมานี้ข้าจมอยู่ในความรู้สึกผิด! ไม่ว่าข้าจะแข็งแกร่งขึ้นเท่าใดสุดท้ายความผิดในใจของข้านี้มันก็ไม่อาจจะจางหายไป!”

“แต่ว่าทุกอย่างมันจบแล้ว! ทุกอย่างมันผ่านพ้นไปแล้ว!”

“ดีจริงๆ ที่เจ้ากลับมา!”

“ดีจริงๆ ที่เจ้าฟื้นกลับมา!”

เย่หยวนนั้นกอดร่างของมู่หลินเสวียที่เพิ่งลืมตาตื่นขึ้นมาราวกับว่าเขานั้นไม่เคยได้กอดนางมาก่อน

เขานั้นกลัว กลัวว่าภาพตรงหน้านี้จะเป็นแค่ความฝัน

ได้เห็นเย่หยวนแสดงอารมณ์รุนแรงเช่นนั้นออกมาแม้แต่ตัวหยุนหนีผู้เย็นเยือกเองก็ยังอดมีน้ำตาขึ้นไม่ได้

ในสามสิบสามสวรรค์นี้มันย่อมจะแทบไม่มีภาพเช่นนี้เกิดขึ้น

แต่มู่หลินเสวียที่เย่หยวนกอดไว้แน่นนั้นกลับทำหน้ามึนๆ งงๆ

เวลานั้นมันไม่ได้ทำร้ายนางแม้แต่น้อย

แม้จะผ่านไปกี่ปีใบหน้าของนางก็ยังเป็นหญิงงามทลายเมือง แต่ว่าสายตาของนางนั้นกลับมีแต่ความว่างเปล่า

ไม่รู้ว่าผ่านไปนานแค่ไหนแต่สุดท้ายนางก็ค่อยๆ ผลักตัวเย่หยวนออกมาและถามขึ้น “เจ้าเป็นใคร?”

เย่หยวนสั่นสะท้านไปทั้งกายและกล่าวขึ้นอย่างไม่อยากเชื่อหู “หลินเสวีย ข้าจี้ฉิงหยุน! จ…เจ้าจำข้าไม่ได้แล้วหรือ?”

มู่หลินเสวียขมวดคิ้วแน่นขึ้นมาเหมือนพยายามนึก “จี้ฉิงหยุน?”

เย่หยวนพยักหน้ารับ “ใช่แล้ว ข้าจี้ฉิงหยุน! ฉิงหยุนซี! เจ้าลองนึกดูดีๆ!”