จอมเทพโอสถ นิยาย บท 3116

ตอนที่ 3116 เต๋าสวรรค์พิโรธ!

บนท้องฟ้านั้นภายใต้เมฆเต๋าทุกข์แห่งหายนะที่สิบนั้นมันมีเงาร่างหนึ่งพุ่งตัวไปมาพร้อมด้วยปราณดาบที่รุนแรงบ้าคลั่งทำให้ท้องฟ้าสั่นสะท้าน

เย่หยวนนั้นสามารถรับก้อนสายฟ้าที่แม้แต่ยอดฝีมือล้ำสวรรค์นั้นยังไม่อาจรับไว้ได้อย่างต่อเนื่อง!

“ช่างเป็นดาบที่ทรงพลังนัก! ดาบแห่งจิตของคนทั้งสวรรค์นี้มันแข็งแกร่งยิ่ง!” อี้เฉียกล่าวขึ้นมาอย่างตกตะลึง

“มันมิใช่ตัวดาบเองแต่มันเป็นคนที่ใช้ต่างหากเล่า! เต๋าดาบของนั้นแทบจะถึงระดับของการควบคุมเต๋าได้แล้ว! เรียกว่ามันเป็นรองเพียงแค่เต๋าก็ไม่ผิดนัก!” ศิลาโลหิตกล่าวขึ้นมาอย่างหนักแน่น

เขานั้นไม่รู้เช่นกันว่าเย่หยวนจะแข็งแกร่งจนผ่านหายนะนี้ไปได้

เขานั้นคิดว่าพลังแห่งการควบคุมยอดเต๋านั้นมันคือพลังที่สูงสุดในสามสิบสามสวรรค์แล้ว

ความเป็นความตายของผู้คนนั้นอยู่ในกำมือเขาสิ้น

แต่ตอนนี้เขากลับรู้สึกได้ถึงภัย!

ก่อนหน้านี้เขาคิดไปว่าต่อให้เย่หยวนจะบรรลุเจ้าโลกได้จริงๆ เขาก็ยังเป็นแค่เจ้าโลกคนหนึ่ง ไม่มีทางจะเก่งกาจอะไรมากมายนัก

แต่ดูตอนนี้แล้วมันคงมิใช่

ฟุบ!

จู่ๆ มันก็มีก้อนสายฟ้าหลายก้อนพุ่งผ่านหน้าเย่หยวนลงไปยังกำแพงเขตแดน

เมื่อพวกหมี่เทียนได้เห็นเช่นนั้นพวกเขาก็ต้องขนลุกตั้งไปตามๆ กัน

เพราะว่ากำแพงเขตแดนนั้นมันไม่อาจจะรับพลังของก้อนสายฟ้าทั้งหลายนี้ได้เลย!

ฉัวะ!

แต่เวลาเดียวกันนั้นเองมันก็มีปราณดาบหลายสายพุ่งลงมาแทงทำลายก้อนสายฟ้าทิ้งสิ้น

หมี่เทียนได้แต่ต้องปาดเหงื่อพร้อมถอนหายใจยาว

รอด!

“ที่แท้แล้วดาบแห่งการปกป้องนั้นกลับสามารถเปล่งพลังออกมาได้ขนาดนี้เมื่อคิดปกป้องคน!” โฉปู้ฉุนนั้นร้องลั่นขึ้นมาอย่างตื่นตะลึง

พลังของก้อนสายฟ้านั้นมันรุนแรงเหนือจินตนาการผู้คนไปมากมายนัก

แต่เย่หยวนกลับสามารถรับมันไว้ได้อีกครั้ง!

โฉปู้ฉุนนั้นสัมผัสได้ถึงความเชื่อมั่นของเย่หยวนจากดาบแห่งการปกป้องนี้!

ความเชื่อมั่นนี้มันคือเต๋าดาบของเย่หยวน

หลังผ่านไปอีกหลายวันในที่สุดก้อนสายฟ้านั้นมันก็ค่อยๆ จางหายไป

อี้เฉียได้แต่ต้องกล่าวขึ้นอย่างไม่อยากเชื่อสายตา “เขา…กลับผ่านมาได้! นี่เขามีขีดจำกัดบ้างหรือไม่?”

แม้ว่าศิลาโลหิตนั้นจะตกตะลึงไม่น้อยเช่นกันแต่เขาก็ไม่ได้ประหลาดใจอะไรขนาดนั้นเพราะเขาเดามาแต่แรกแล้วว่าเย่หยวนยังมีไพ่ตายเก็บไว้

“มันไม่มีอะไรที่ตกตะลึงมากมายหรอก ตามที่เต๋าผู้นี้คาดเดาแล้วเย่หยวนคงสามารถผ่านไปได้ถึงทุกข์แห่งหายนะที่สิบแปด! แต่ทุกข์แห่งหายนะที่สิบเก้านั้นมันคงเป็นเรื่องยากแล้ว!” ศิลาโลหิตกล่าวขึ้น

เมื่ออี้เฉีย หวูเทียนและหลุนฮวยได้ยินเช่นนั้นพวกเขาต่างก็ต้องอ้าปากค้างกันขึ้นมาอย่างไม่อยากเชื่อหู

ทุกข์แห่งหายนะที่สิบแปดนั้นมันจะเป็นไปได้อย่างไร?

เพราะก่อนหน้านี้โมฟานที่แข็งแกร่งที่สุดในประวัติศาสตร์ผู้บ่มเพาะนอกรีตนั้นยังรอดไปได้ถึงแค่ทุกข์แห่งหายนะที่เจ็ด!

หมายความว่าเย่หยวนนั้นจะไปได้ไกลกว่าเป็นเท่าตัวหรือ?

ศิลาโลหิตนั้นย่อมจะประเมินเย่หยวนไว้สูงล้ำ

แน่นอนว่ามันย่อมจะไม่มีใครกล้าขัดศิลาโลหิตในตอนนี้

ได้เห็นสีหน้าของคนทั้งหลายนั้นศิลาโลหิตก็ต้องหัวเราะขึ้นกล่าวต่อ “ทุกข์แห่งหายนะนั้นมันไม่เคยมีใครผ่านระลอกที่แปดไปได้ เต๋าผู้นี้เองก็ไม่ทราบได้ว่ามันจะทรงพลังแค่ไหนแต่ดูจากสภาพตอนนี้แล้วข้าก็เริ่มจะเห็นแบบแผนของมัน แม้ว่าทุกข์แห่งหายนะนั้นจะรุนแรงล้ำตั้งแต่ระลอกแรกแต่ช่องว่างระหว่างระลอกที่เก้าและสิบนั้นมันยิ่งใหญ่อย่างมาก เพราะฉะนั้นเต๋าผู้นี้จึงคาดเดาว่าสามสิบสามทุกข์แห่งหายนะนี้มันคงจะแบ่งออกเป็นระดับๆ ถึงราวสี่ระดับ ทุกๆ สิบระลอกนั้นพลังของมันจะเพิ่มทวีคูณขึ้นอย่างแน่นอน! และในสามระลอกสุดท้ายนั้นมันคง…ทรงพลังถึงระดับที่ทำลายล้างทุกสวรรค์ลงได้!”

พอคนทั้งหลายได้ลองคิดตามมันก็เป็นเช่นนั้นจริงๆ!

แต่ว่ายิ่งได้ยินเช่นนั้นพวกเขาก็ยิ่งมั่นใจว่าต่อให้เย่หยวนจะเก่งกาจล้ำฟ้าดินไปแค่ไหนมันก็คงไม่มีทางรอดจากสามสิบสามทุกข์แห่งหายนะนี้ไปได้แน่นอน!

ทุกข์แห่งหายนะที่สิบก้อนสายฟ้านั้นถูกดาบแห่งการปกป้องของเย่หยวนปัดเป่าไปได้ไม่ยากเย็น

ทุกข์แห่งหายนะที่สิบเอ็ด เพลิงฟ้าไร้สุดเย่หยวนเองก็รอดกลับมาได้

…

ทุกข์แห่งหายนะที่สิบห้า ทุกข์หมื่นน้ำแข็งวิกลมันได้ทำลายดาบแห่งการปกป้องลงแต่เย่หยวนก็ใช้เต๋าโอสถหลอมทุกข์หมื่นน้ำแข็งวิกลและโจมตีสวนเมฆเต๋าทุกข์ไปจนผ่านมันมาได้ในที่สุด

…

ทุกข์แห่งหายนะที่สิบเก้านั้นเย่หยวนยังคงสามารถหลอมทุกสิ่งอย่างไว้ได้อย่างหมดจด

พลังที่ทุกข์แห่งหายนะแสดงออกมาจนถึงตอนนี้มันทรงพลังกว่าที่ใครๆ จะคาดคิดไปมากมายนัก

หวูเทียนนั้นได้แต่ต้องทำหน้าซีดมองดูเรื่องราว “พลังของทุกข์แห่งหายนะนี้มันเทียบได้กับพลังของเฒ่าคนนี้แล้ว! พลังของทุกข์แห่งหายนะที่ยี่สิบมันคงรุนแรงล้ำขึ้นไปอีกขั้นแน่ๆ เฒ่าคนนี้คงไม่อาจรอดจากมันได้!”

หลุนฮวยนั้นกล่าวขึ้นมาด้วยใบหน้าเหยเก “หากมิใช่เพราะทุกข์แห่งหายนะนี้แล้วพวกเราทั้งสองไปเผชิญกับ เย่หยวนมันจริงๆ เราคงไม่ได้ตายดีกันแน่! เจ้าเด็กนี่มันยังมิใช่เจ้าโลกแท้ๆ ทำไมมันถึงได้ทรงพลังขนาดนี้?”

คนที่อยู่รอบๆ นั้นได้แต่ต้องหันมามองสองคนนี้ด้วยความสงสาร