จอมนางข้ามพิภพ นิยาย บท 36

พวกหมอคนอื่นต่างก็เห็นด้วยกันหมด เพราะยังไงพวกเขาก็เข้าวงการแพทย์มานาน ไม่เคยเจอเรื่องแปลกประหลาดแบบนี้มาก่อน

โม่ฉือหานสีหน้าบึ้งตึง เส้นเลือดปูดนูนขึ้นบนหัว สายตาเต็มไปด้วยความแค้น: “ให้ตายสิ หยุนถิง ข้าจะไม่ปล่อยเจ้าไปแน่”

ตอนกลางวันเขานำกำลังทหารไปที่จวนซื่อจื่อ แต่ก็แพ้ย่อยยับกลับมา จวินหย่วนโยวมีองครักษ์เงามังกร ถึงแม้จะใช้อำนาจทั้งหมดที่มีก็ไม่มีทางชนะแน่นอน

ดังนั้นโม่ฉือหานจึงไม่ได้ไปจวนซื่อจื่ออีก แต่พานางงามลั่วเข้าวังแทน

เขาไม่เชื่อว่า ถ้าเสด็จพี่เห็นหยุนถิงทำร้ายคนขนาดนี้ จะไม่ลงโทษนางอีก

ไม่ใช่เพราะโม่ฉือหานรักนางงามลั่วหรอก แต่หยุนถิงรู้ว่านางงามลั่วเป็นผู้หญิงของเขา แต่ก็ยังทำแบบนี้กับนาง นี่มันตบหน้าเขาชัดๆ ถ้าเขาไม่สนใจ หยุนถิงก็หัวเราะจนฟันร่วงน่ะสิ

นางงามลั่วซาบซึ้งใจมาก นางกลายเป็นสภาพแบบนี้แล้ว ท่านอ๋องก็ยังพานางเข้าวัง นางงามลั่วรู้สึกซึ้งใจมาก

แต่นางหารู้ไม่ว่า หลีอ๋องทำแบบนี้ก็เพื่อหน้าตาของเขาทั้งนั้น

ณ วังหลวง

หลีอ๋องขอเข้าเฝ้ากลางดึก ฮ่องเต้หลับนานแล้ว ซูกงกงอยากให้พวกเขาออกไป แต่เห็นนางงามลั่วหัวเราะไม่หยุด หัวเราะจนน้ำหูน้ำตาไหลออกมา ก็ยังหัวเราะอยู่ ซูกงกงก็มีสีหน้ารังเกียจและโมโห

“บังอาจนัก ฝ่าบาทพักผ่อนแล้ว ยังกล้าหัวเราะเสียงดังหน้าตำหนักอีก เจ้ารู้หรือไม่หากรบกวนการพักผ่อนของฝ่าบาทจะเป็นอย่างไร” ซูกงกงพูด

นางงามลั่วตกใจจนรีบคุกเข่าลง พยายามส่ายหน้าอยากอธิบาย แต่กลับพูดไม่ออก ทำได้แค่หัวเราะไม่หยุด

“กงกง ข้ามาเพราะเหตุนี้ นางงามของข้าโดนหยุนถิงยัยอัปลักษณ์นั่นทำร้าย หลังจากหลับมาก็หัวเราะไม่หยุด ก็เหมือนกับที่กงกงเห็น ข้าเชิญหมอกับหมอหลวงไปก็ไม่มีประโยชน์ หมอหลวงหลิวก็ทำอะไรไม่ได้ บอกว่าหยุนถิงปองร้ายนางงามของข้า

ข้าว่าจะไปถามที่จวนซื่อจื่อ แต่จวินหย่วนโยวมีองครักษ์เงามังกรคอยดูแล ขวางข้าไว้นอกประตู แถมยังฆ่าทหารของข้าไปอีก ขอเสด็จพี่ทวงความยุติธรรมให้ข้าด้วย” หลีอ๋องพูดอย่างเย็นชา

ซูกงกงได้ฟัง มีเรื่องแบบนี้เกิดขึ้นด้วยเหรอ: “หลีอ๋องรอก่อน บ่าวจะไปรายงานเดี๋ยวนี้”

เห็นซูกงกงเดินเข้าไป หลีอ๋องก็ถึงโล่งอก

ถึงเขาจะไม่เข้าวังมารายงาน แค่เสียงหัวเราะอย่างบ้าคลั่งของนางงามลั่ว กลางดึกแบบนี้คงทำให้เสด็จพี่ตื่นแล้วล่ะ

พริบตาเดียวซูกงกงก็ออกมา: “ท่านอ๋อง เชิญตามข้าเข้ามาได้เลย”

“รบกวนซูกงกงด้วย” หลีอ๋องพานางงามลั่วเข้าไป

ฮ่องเต้ถูกปลุกให้ตื่นกลางดึก สีหน้าไม่พอใจ เมื่อกี้ได้ยินเสียงหัวเราะดังมาก ทั้งแสบหูและแปลกใจ ได้ยินแบบนี้ตอนกลางคืนก็สยองอยู่เหมือนกัน

มองดูนางงามลั่วที่มีสีหน้าซีดเหลือง ขอบตาดำก่ำ ไม่เหมือนกับนางงามที่รู้จักเลย ฮ่องเต้ขมวดคิ้ว: “ซูกงกงบอกข้ามาแล้ว เรื่องราวความเป็นไปเป็นยังไงข้าจะตรวจสอบให้ละเอียด ข้าจะสั่งให้คนเรียกหยุนถิงมาเข้าเฝ้าเดี๋ยวนี้”

“ขอบพระคุณเสด็จพี่”

ซูกงกงไปตามคำสั่ง เห็นประตูจวนซื่อจื่อปิดสนิท เขาใช้ให้คนเคาะประตูเสียงดังอย่างไม่ลังเล

ข้ารับใช้เห็นซูกงกงมา ก็รีบเข้าไปรายงานซื่อจื่อ

จวินหย่วนโยวกับหยุนถิงที่นอนกลับแล้ว ทันใดนั้นก็ถูกคนปลุกให้ตื่น จวินหย่วนโยวมีสีหน้าไม่พอใจ แต่ยังไงซูกงกงก็เป็นข้ารับใช้คนสนิทกับฮ่องเต้ จวินหย่วนโยวลุกขึ้นอย่างเชื่องช้า

“ซื่อจื่อ ซูกงกงมากลางดึกมีเรื่องอะไรหรือเปล่า?” หยุนถิงง่วงมาก ยังไม่ลืมตาก็ถามอย่างงัวเงีย

“ไม่รู้เหมือนกัน ข้าไปดูก่อน เจ้านอนต่อเถอะนะ” จวินหย่วนโยวห่มผ้าให้หยุนถิง ก็ถึงเดินออกไป