จอมนางข้ามพิภพ นิยาย บท 37

หยุนถิงกำลังคิดว่าเดี๋ยวจะจัดการกับฮ่องเต้และหลีอ๋องยังไง เลยไม่ทันได้สังเกตถึงความผิดปกติของจวินหย่วนโยว

จวินหย่วนโยวหายใจถี่ขึ้น รีบแต่งตัวให้นางเร็วๆ แต่ยิ่งเขาอยากทำเร็วมากแค่ไหน ก็ยิ่งลนลานมากขึ้นเท่านั้น สุดท้ายไม่ทันระวังโดนผมของหยุนถิง

“โอ๊ย! ซื่อจื่อดึงผมข้าทำไม” หยุนถิงกรีดร้อง

“ขอโทษด้วยนะ เจ็บไหม” จวินหย่วนโยวขอโทษแล้วหยุดลง

“ไม่เป็นไร ซื่อจื่อก็ใส่เสื้อให้ผู้หญิงครั้งแรก คงจะไม่เคยชินเท่าไหร่” หยุนถิงว่าแล้วก็มองไปยังจวินหย่วนโยว

แต่กลับเห็นสายตาเขาดูไม่ปกติ ใบหูแดงระเรื่อ เขาคงจะเขินสินะ

หยุนถิงหรี่ตาลง แล้วพูดหยอกว่า: “ซื่อจื่อ ท่านก็เขินเป็นเหมือนกันเหรอ?”

“ไม่ใช่แบบนั้น”

“งั้นทำไมถึงหน้าแดงล่ะ?”

“หน้าต่างปิดไว้หมดไม่มีลมพัดเข้ามา ข้าก็เลยรู้สึกร้อนน่ะ” จวินหย่วนโยวหาข้ออ้าง

“งั้นเหรอ กลางคืนอากาศหนาวขนาดนี้ จะร้อนได้ยังไง หรือว่าซื่อจื่อตื่นเต้น?” หยุนถิงตั้งใจเป่าหูเขาเบาๆ

ในความอบอุ่นมีความจักจี้เบาๆ ใบหน้าของจวินหย่วนโยวเหมือนกุ้งที่ถูกต้มสุก แดงไม่ไหว เขาไม่ช่วยหยุนถิงใส่เสื้อผ้าต่อ แล้วหลับหัน รีบเดินไปที่ประตูอย่างลนลาน

“เจ้าเร็วหน่อยนะ ซูกงกงกำลังรออยู่” พอพูดจบ จวินหย่วนโยวก็เดินตรงออกไปจากห้อง สุดท้ายก็ไม่ทันระวังสะดุดล้ม น่าอายยิ่งกว่าเดิม

หยุนถิงหัวเราะเสียงดัง เจ้าหมอนี่ก็ตลกดีเหมือนกัน ไม่คิดว่าท่าทางที่ตื่นเต้นของเขาจะเป็นแบบนี้

แต่มาคิดแล้วก็ใช่ ซื่อจื่อก็อายุแค่สิบเก้ายี่สิบ คนโบราณเริ่มแต่งงานกันตอนอายุสิบสี่ จวินหย่วนโยวไม่ได้แต่งงานเพราะป่วย ไม่มีหญิงมาบำเรอเลยสักคน หยุนถิงอาจจะเป็นผู้หญิงคนแรกของเขา ตอนเขาอยู่ใกล้กับผู้หญิงครั้งแรก ก็ต้องตื่นเต้นอยู่แล้ว

หยุนถิงไม่รอช้า รีบผูกผ้าที่เอวแล้วเดินออกไป จากนั้นก็ตามจวินหย่วนโยวกับซูกงกงเข้าวังไป

พวกเขายังไปไม่ถึงตำหนัก ก็ได้ยินเสียงหัวเราะอย่างบ้าคลั่งดังขี้น หยุนถิงอดไม่ได้ขมวดคิ้ว: “เสียงหัวเราะน่ากลัวจริงๆ”

ซูกงกงพูดอย่างเห็นด้วย: “นั่นสิ ดึกดื่นแบบนี้ ฝ่าบาทยังต้องตื่นเพราะนาง ดังนั้นก็เลยอารมณ์ไม่ค่อยดี เดี๋ยวคุณหนูหยุนต้องระวังหน่อยนะ”

“ขอบใจที่เตือนนะ”

หยุนถิงสามคนเดินไปที่ตำหนัก เดินเข้าไปก็เห็นนางงามลั่วกำลังหัวเราะเสียงดัง ไม่มีความหยิ่งผยองจองหองมีเสน่ห์เหมือนก่อนหน้านี้ นางงามลั่วในตอนนี้สีหน้าซีดเซียว ขอบตาดำ เอาแต่เช็ดน้ำตาขี้มูกไม่หยุด ถึงแม้จะเป็นแบบนี้ แต่ก็ดูน่าสงสารมาก

“ตายแล้ว! นางงามลั่วทำไมถึงเป็นแบบนี้ล่ะ น่าเกลียดจัง อย่างกับผีแหนะ?” หยุนถิงแกล้งทำเป็นตกใจ

“หยุนถิงเจ้าอย่าเสแสร้งไปหน่อยเลย อย่าทำเป็นไม่รู้ ผู้หญิงของข้าถูกเจ้าทำร้ายจนเป็นแบบนี้ ถ้าเจ้าไม่ทำร้ายนางในร้านเครื่องสำอาง นางจะเป็นแบบนี้เหรอ” หลีอ๋องโมโห