จอมนางข้ามพิภพ นิยาย บท 395

จวินหย่วนโยวเจ็บหูจะตายอยู่แล้ว คิ้วอันหล่อเหลาขมวดขึ้นมาเล็กน้อย แต่กลับไม่ได้รู้สึกไม่พอใจและโมโหเลยแม้แต่น้อย ตรงกันข้ามกลับในใจกลับรู้สึกพึงพอใจอย่างยิ่ง

หยุนถิงเป็นเช่นนี้ ถึงจะแสดงว่าใส่ใจตัวเอง

“นางคือชูหลิง ถือเป็นพี่สาวของข้า เมื่อก่อนตอนที่ข้าเป็นเด็กเคยถูกคนตามไล่ฆ่า นางเป็นคนช่วยข้าเอาไว้ เราเคยพึ่งพาอาศัยกันเพื่อความอยู่รอดระยะหนึ่ง ตอนนี้นางรับผิดชอบข่าวกรองของแคว้นเป่ยลี่” จวินหย่วนโยวอธิบาย

หยุนถิงเลิกคิ้วมองมา “พี่สาว?”

“ใช่ เพียงเท่านั้นเอง” จวินหย่วนโยวกล่าวด้วยสีหน้าเคร่งขรึม จากนั้นก็หันหน้ามองไปทางชูหลิง “เลิกกวนได้แล้ว!”

ชูหลิงยิ้มอย่างได้ใจ “คิดไม่ถึงจริงๆว่า ซื่อจื่อจะเป็นคนกลัวเมีย เมื่อก่อนข้ายังนึกว่าชาตินี้ท่านจะอยู่อย่างโดดเดี่ยวเดียวดายไปจนแก่เฒ่าเสียอีก ทำหน้าบึ้งตึงราวกับภูเขาน้ำแข็งทั้งวัน นึกไม่ถึงว่าจะมีคนสามารถรับก้อนน้ำแข็งอย่างเจ้าได้ ของอย่างหนึ่งย่อมพิชิตของอีกอย่างได้จริงๆด้วย สวัสดีน้องสะใภ้ ข้าคือชูหลิง เมื่อครู่นี้ข้าแค่ล้อเล่นเท่านั้น”

มองดูโครงหน้าที่งดงามน่าทึ่งของหยุนถิง ใบหน้าเล็กที่มีขนาดเท่าฝ่ามือ คิ้วและดวงตาประณีตดุจภาพวาด โดยเฉพาะดวงตาคู่สวยที่เย็นชาและหยิ่งทะนงคู่นั้น แหลมคมดุจใบมีด ราวกับอยู่เหนือทุกสิ่ง และดูเหมือนจะสามารถมองทะลุเข้าไปในจิตใจของผู้คน คนทั้งคนแฝงไปด้วยความห่างเหินและไม่แยแส แค่เห็นก็รู้แล้วว่าเป็นคนที่เก่งกาจคนหนึ่ง

ข่าวลือเกี่ยวกับหยุนถิง ชูหลิงได้ยินมามากมายเหลือเกิน ความสามารถที่เอะอะก็สร้างความฮือฮาไปทั้งสี่แคว้นมีไม่กี่คนที่สามารถทำได้ และก็มีเพียงหญิงสาวที่มีพรสวรรค์อันน่าทึ่งเช่นนี้เท่านั้นถึงจะคู่ควรกับจวินหย่วนโยว

หยุนถิงถึงได้ปล่อยหูของจวินหย่วนโยวออก ยื่นมือไปคล้องแขนของจวินหย่วนโยวเอาไว้ หัวเราะแฮะๆ “ในเมื่อเป็นพี่สาว เช่นนั้นเมื่อครู่นี้ก็ขออภัยด้วย ข้านึกว่าซื่อจื่อของข้าเกี้ยวพาราสีผู้หญิงไปทั่วเสียอีก”

ชูหลิงยิ้มอย่างกระดากอาย “เป็นเพราะเมื่อครู่ข้าล้อเล่นเกินควรไป ข้าขอโทษเจ้าเอาไว้ตรงนี้แล้วกัน”

“ไม่ต้องขนาดนั้นหรอก”

“รีบเข้าไปข้างในเถอะ” ชูหลิงนำทางด้วยตัวเอง เลี้ยวซ้ายเลี้ยวขวา สุดท้ายไปหยุดอยู่ที่หน้าประตูห้องแห่งหนึ่ง

หยุนถิงติดตามจวินหย่วนโยวเข้าไป ทั้งสามคนเข้าไปทางประตูห้องลับ เข้าไปในห้องลับที่อยู่ข้างใน

ในห้องลับมีคนมากมาย ล้วนกำลังยุ่งกับการขีดๆเขียนๆ ในยังถืออุปกรณ์แปลกๆประเภทต่างๆ เห็นชูหลิงและคนอื่นๆเข้ามา ทุกคนต่างก็ลุกขึ้นมาทำความเคารพ

“ทุกคนทำงานของตัวเองไปเถอะ ข้าก็แค่เข้ามาดูเท่านั้นแหละ!” จวินหย่วนโยวกล่าว

“ขอรับ” ทุกคนนั่งกลับไปยังตำแหน่งและเรียนรู้ต่อไป

หยุนถิงสังเกตเห็นว่าอุปกรณ์พวกนั้นเป็นเหมือนกับท่อ ส่วนงอส่วนโค้งต่างๆยื่นออกมาข้างนอก อดที่จะประหลาดใจไม่ได้ “หรือว่านี่ก็คือเครื่องช่วยฟังแปดเสียงในตำนาน?”

ดวงตาคู่สวยของชูหลิงมีความประหลาดใจเล็กน้อยแว๊บผ่านไป “ซื่อจื่อเฟยสายตาเฉียบแหลมจริงๆ นี่ก็คือเครื่องช่วยฟังแปดเสียง อุปกรณ์ที่อยู่ในมือของทุกคนที่นี่ล้วนเชื่อมต่อกับห้องส่วนตัวแต่ละห้อง เช่นนี้บรรดาแขกพูดอะไร พวกเขาก็สามารถจดบันทึกเอาไว้ จากนั้นก็ส่งออกไปทางช่องทางของจวนซื่อจื่อ

หยุนถิงคิดไม่ถึงว่า ร้านสุราเล็กๆแห่งหนึ่งถึงกับยังมีการพลิกแพลงเช่นนี้ ยิ่งประหลาดใจที่ซื่อจื่อพาตัวเองมาที่นี่

ที่นี่น่าจะเป็นข่าวกรองที่เป็นแกนหลักที่สุด เป็นสถานที่ที่เป็นความลับที่สุด ทันทีที่เปิดเผยออกมาผลที่ตามมาไม่สามารถจินตนาการได้เลย แสดงให้เห็นถึงความเชื่อมั่นที่ซื่อจื่อมีต่อตนเอง

“ครั้งนี้ซื่อจื่อมาด้วยตัวเอง คือมีคำสั่งสำคัญใช่ไหม” ชูหลิงเอ่ยปาก

ก่อนหน้านี้ทุกครั้งล้วนเป็นหลิงเฟิงหรือไม่ก็รั่วจิ่งมาส่งข่าว จวินหย่วนโยวไม่เคยแสดงตัวง่ายๆมาก่อน

“กระจายคำสั่งออกไปให้ร้านลับทั้งหมดของแคว้นเป่ยลี่กักตุนอาหารพื้นฐานจำพวกข้าวสารแป้งเมล็ดธัญพืชและน้ำมันจำนวนมาก รับซื้ออย่างเดียวไม่ขาย ทำให้แคว้นเป่ยลี่เกิดความวุ่นวายภายในห้าวัน!” จวินหย่วนโยวออกคำสั่ง

ชูหลิงรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย “ซื่อจื่อนี่คือต้องการจะตัดเสบียงอาหารของแคว้นเป่ยลี่ เพราะเหตุใด?”

“เป่ยจิ่วฉิงก็คือคนร้ายที่ฆ่าพ่อแม่ข้า ครั้งนี้ข้าจะต้องสร้างความโกลาหลวุ่นวายไปทั่วทั้งแคว้นเป่ยลี่ให้ได้” ในน้ำเสียงของจวินหย่วนโยวยังแฝงไปด้วยความเกลียดชังและความมุ่งมั่น

ชูหลิงเข้าใจในทันที มองไปทางจวินหย่วนโยวด้วยความเอ็นดูสงสารเล็กน้อย “นึกไม่ถึงว่าจะเป็นฮ่องเต้แห่งแคว้นเป่ยลี่ เจ้าวางใจได้ ความแค้นของท่านก็คือความแค้นของข้า ข้าจะแจ้งข่าวออกไปเดี๋ยวนี้”