จอมนางข้ามพิภพ นิยาย บท 394

จวินหย่วนโยวยื่นมือไปรับขวดเครื่องเคลือบอันนั้นมา “ลำบากเจ้าแล้ว”

“ซื่อจื่อจะเกรงใจข้าทำไม สิ่งที่ข้าสามารถทำได้ก็มีเพียงสิ่งนี้เท่านั้น” หยุนถิงกล่าวตอบ

จวินหย่วนโยวยื่นมือไปกุมมือของหยุนถิงเอาไว้ “มีเจ้าอยู่ข้างกายของข้า ก็คือการปลอบโยนที่ดีที่สุดสำหรับข้า”

หยุนถิงกางมือออก สิบนิ้วประสานกับมือของจวินหย่วนโยว “ถึงแม้จะไม่รู้ว่าชาติหน้าจะเป็นอย่างไร แต่ว่าชาตินี้ข้าจะอยู่เคียงข้างท่านตลอดไป”

จวินหย่วนโยวซาบซึ้งใจอย่างยิ่ง ยื่นมือไปกอดหยุนถิงเอาไว้

เรือนที่กว้างใหญ่ ทั้งคู่โอบกอดกันอย่างเงียบๆ หัวใจสองดวงอิงแอบแนบชิดกัน

ด้านนอกประตู หลิงเฟิงเดินเข้ามารายงาน “ซื่อจื่อ ซื่อจื่อเฟย เป่ยหมิงฉี่ขอพบ!”

จวินหย่วนโยวขมวดคิ้ว เป่ยหมิงฉี่มาเป็นเรื่องสมเหตุสมผลอยู่แล้ว อย่างไรเสียที่นี่ก็คือเมืองหลวงของแคว้นเป่ยลี่ ยิ่งเป็นถิ่นของเป่ยหมิงฉี่ หากเขาไม่สังเกตเลยแม้แต่น้อย กลับจะทำให้จวินหย่วนโยวรู้สึกผิดหวัง

“ซื่อจื่อ เป่ยหมิงฉี่คนนี้มาได้รวดเร็วดี” หยุนถิงเอ่ยปาก

“หากเวลานี้เขายังเก็บซ่อนความสามารถที่แท้จริงอีก เกรงว่าแม้แต่แคว้นเป่ยลี่ก็ไม่อยากได้แล้ว!” จวินหย่วนโยวกล่าวออกมาอย่างเย็นชา จูงมือของหยุนถิงเดินออกไป

ครั้งนี้ ทั้งสองคนไม่ได้ปลอมตัว เป่ยหมิงฉี่สามารถมาหาถึงที่นี่ได้ แสดงว่ารู้ตัวตนของพวกเขาแล้ว

ห้องโถง

เป่ยหมิงฉี่มองดูจวินหย่วนโยวกับหยุนถิงจูงมือกันออกมา ก็รีบเข้ามาทันที “บุญคุณความแค้นในสมัยก่อนมากน้อยข้าก็เคยได้ยินมาบ้าง ข้าขอโทษเจ้าแทนเสด็จพ่อของข้าด้วย ข้ารู้ว่าการขอโทษไม่สามารถชดเชยอะไรได้ หวังเพียงว่าเจ้าจะสามารถปล่อยแคว้นเป่ยลี่ ปล่อยราษฎรของแคว้นเป่ยลี่ไป อย่าให้พวกเขาต้องตกอยู่ในความทุกข์แสนสาหัสเลย”

เป่ยหมิงฉี่ผู้ซึ่งขี้อวด เย็นชาหยิ่งทะนงมาโดยตลอด ไม่ได้แทนตัวเองว่าข้าที่เป็นไท่จื่อ แต่เป็นข้า แสดงให้เห็นว่าลดลักษณะท่าทีลงแล้ว

หยุนถิงมองไปทางเป่ยหมิงฉี่ ไม่เหลือความเยาะเย้ยถากถางสังคม อันธพาลและเจ้าชู้ในอดีต เขาในเวลานี้สีหน้าเคร่งขรึมและจริงจัง หนวดเครายาวออกมาเล็กน้อยแล้ว เบ้าตาก็ลึกลงไปเช่นกัน ดูออกว่าไม่ได้พักผ่อนดีๆมานานมากแล้ว

นัยน์ตาสีดำที่คมกริบของจวินหย่วนโยว กวาดมองมาราวกับดาบแหลมคม “ความแค้นของพ่อแม่ ไม่สามารถอยู่ใต้ฟ้าเดียวกันได้ หากเปลี่ยนเป็นเจ้า เจ้าจะทำอย่างไร?”

สีหน้าของเป่ยหมิงฉี่กระอักกระอ่วนสุดขีด เขารู้มาตลอดว่าหลายปีมานี้จวินหย่วนโยวกำลังตามสืบเรื่องการตายของพ่อแม่เขา เมื่อก่อนเขาถึงขั้นยังเคยหัวเราะเยาะจวินหย่วนโยวว่าโง่เกินไป แต่กลับคิดไม่ถึงว่าคนร้ายจะเป็นเสด็จพ่อของตนเอง

วิธีการของจวินหย่วนโยวโหดเหี้ยมมากแค่ไหน ถึงแม้เป่ยหมิงฉี่จะอยู่ที่แคว้นเป่ยลี่ก็ยังเคยได้ยิน ยิ่งไปกว่านั้นยังเป็นความแค้นของพ่อแม่อีก

นาทีต่อมา สีหน้าของเป่ยหมิงฉี่ก็ตึงเครียดขึ้นมาเล็กน้อย “ถ้าหากเป็นข้า แน่นอนว่าจะทำทุกวิถีทางเพื่อล้างแค้น และข้าก็สามารถชดใช้หนี้แค้นแทนพ่อเช่นกัน แล้วแต่เจ้าจะจัดการ”

“ทวงความแค้นก็ต้องหาคนทำผิดทวงหนี้ก็ต้องหาลูกหนี้!” จวินหย่วนโยวตอกกลับเสียงเย็นชา

มือที่อยู่ข้างลำตัวของเป่ยหมิงฉี่กำหมัดเอาไว้แน่น กระดูกส่งเสียงดังกรอบแกรบ เขากัดริมฝีปากล่างอย่างแรง และคุกเข่าลงไปทันที

“เจ้าจะล้างแค้นอย่างไรข้าไม่สนใจ ข้าขอแค่เจ้าปล่อยราษฎรของแคว้นเป่ยลี่ไป พวกเขาเป็นผู้บริสุทธิ์ หากสองแคว้นเปิดศึกกันจะต้องเดือดร้อนไปทุกหย่อมหญ้า ชาวบ้านตกอยู่ในสถานการณ์ยากลำบาก เกิดความทุกข์ยากแสนสาหัส” น้ำเสียงของเป่ยหมิงฉี่เต็มไปด้วยการอ้อนวอน และความเศร้าโศกเพิ่มขึ้นมาเล็กน้อย

เขาที่เป็นเช่นนี้ทำให้หยุนถิงมองด้วยความประหลาดใจ ความรู้สึกที่เป่ยหมิงฉี่ให้คนคือคุณชายเสเพลที่เยาะเย้ยถากถางสังคม เห็นแก่ประโยชน์ตัวเอง กินดื่มเที่ยวเล่นแสวงหาความสุขใส่ตัวไม่สิ้นสุด คิดไม่ถึงว่าเขาจะห่วงใยราษฎรเช่นนี้

“เหตุใดท่านถึงไม่ขอร้องให้ซื่อจื่อปล่อยท่านไป แต่ให้ปล่อยราษฎรไปล่ะ?” หยุนถิงอดถามไม่ได้

“เสด็จพ่อเป็นคนได้ของใหม่ลืมของเก่าที่สุด ฟังเพียงเสียงหัวเราะของคนใหม่ ไม่ได้ยินเสียงร้องไห้ของคนเก่า ตอนนั้นเสด็จแม่ของข้าผิดหวังในตัวเสด็จพ่ออย่างมาก ซึมเศร้าไม่มีความสุข สุดท้ายก็จากไปด้วยความเกลียดชัง