จอมนักรบท้าโลก นิยาย บท 1007

ผ่านไปไม่นาน ลูกน้องคนหนึ่งเดินกลับมา จัดยาตามใบสั่งของโม่หยวนและต้มเสร็จเรียบร้อย

"คุณหมอโม่ เชิญตรวจสอบก่อนครับ" ผู้จัดการวางยาที่ต้มเสร็จบนโต๊ะ

โม่หยวนตรวจด้วยตัวเอง

"อืม นี่คือยาที่จัดตามใบสั่งของผม และเป็นยาที่ดีที่สุดด้วย ให้คนไข้กินได้"

ไม่รอให้โม่หยวนยกยาเข้าไป เจียงชื่อดมด้วยจมูกและรู้สึกถึงความผิดปกติ

"เดี๋ยวก่อน"

โม่หยวนหันกลับไป "นายมีเรื่องอะไร"

เจียงชื่อกล่าว "ยาที่คุณจัดมามีปัญหา"

"หืม"

"คุณใช้ยาธาตุเย็นรุนแรงไปหลายตัว ร่างกายของคนไข้รับความเย็นขนาดนั้นไม่ไหว รังแต่จะทำให้อาการหนักขึ้น"

โม่หยวนหัวเราะ "เหอะๆ นายดมออกด้วยเหรอว่ามียาอะไรบ้าง ถือว่าพอมีความสามารถอยู่นิดหน่อย แต่ก็ไม่ได้ยิ่งใหญ่อะไร ใครที่เป็นหมอดมออกทั้งนั้น ฉันจะบอกนายให้ ที่คนไข้ไอเพราะช่วงนี้อากาศร้อนอบอ้าว ปอดของเขาร้อนเกินไป เดิมทีหากใช้ยาธาตุเย็นจำนวนมากขนาดนี้คงรับไม่ไหวจริงๆ แต่หากใช้ในสถานการณ์ที่ปอดเขาร้อนก็ไม่มีปัญหา จะให้ผลระงับความร้อนได้อย่างดี"

"ดื่มยาถ้วยนี้ของฉันลงไปรับรองว่าหายเป็นปลิดทิ้ง หลังจากนี้ค่อยดื่มยาที่อุ่นร่างกายในทุกๆวัน กินพวกสาลี่ก็จะไม่เป็นไร"

หมออีกหลายคนก็คิดแบบนี้เหมือนกัน

ตอนที่พวกเขาตรวจอาการของเด็กหนุ่มคนนั้นก็มีคนไม่น้อยที่คิดแบบเดียวกับโม่หยวน คิดว่าเกิดจากอากาศร้อนอบอ้าวจนมีความร้อนสะสมที่ปอด ถึงทำให้ไอไม่หยุด

แต่ทุกคนเพียงแต่คาดเดากันไปเท่านั้น ไม่ได้ใช้เครื่องมือช่วยตรวจ จึงไม่มั่นใจนัก

เพราะฉะนั้นเพื่อประโยชน์ของคนไข้ หลายๆคนไม่กล้าใช้ยาสุ่มสี่สุ่มห้า

"ไม่ต้องสนใจเขา คุณหมอโม่ เชิญคุณใช้ยา" ผู้จัดการบอก

"ครับ"

โม่หยวนเดินถือยาไปอยู่ตรงหน้าคนไข้ พยุงเขาดื่มยาเข้าไป

"รู้สึกยังไงบ้าง" โม่หยวนถาม

"รู้สึก...."

คนไข้เช็ดปาก กำลังจะพูดบางอย่างผลปรากฏว่าอยู่ๆก็รู้สึกมวลท้องหนัก และกุมท้องไอหนักขึ้นกว่าเดิม

คราวนี้ หมอที่อยู่ด้านล่างลุกขึ้นกันหมด

"เป็นแบบนี้ได้ยังไง" โม่หยวนตบหลังให้คนไข้ไม่หยุด หวังว่าเขาจะดีขึ้น