จอมนักรบท้าโลก นิยาย บท 1006

ทุกคนมองหน้ากัน แต่ละคนหยิบกระดาษและปากกาออกมา ลังเลตัดสินใจไม่ได้

บางคนพอดูอะไรออกอยู่บ้าง แต่ก็ไม่มั่นใจ จึงลีลาไม่กล้าจรดปากกา

หากรักษาได้ไม่ดี ก็ไม่มีหนต่อไปแล้ว

"ถ้าอย่างนั้น....ยอมแพ้ดีมั้ย"

"นั่นสิ ถ้ารักษาไม่หายอนาคตเรามาไม่ได้อีกแล้วนะ เดิมพันมั่วซั่วไม่ได้"

"ยังมีโจทย์อีกสองข้อให้ลอง ไม่จำเป็นต้องเดิมพันกับข้อนี้หรอก"

"ใช่ๆ พูดอีกก็ถูกอีก"

คนส่วนมากจึงเลือกยอมแพ้

ส่วนน้อยเขียนเสร็จแล้วไตร่ตรองอีกรอบ ก่อนจะขยำกระดาษในมือเป็นก้อนและโยนเข้าถังขยะ

สี่นาทีผ่านไป มีเพียงโม่หยวนคนเดียวที่เขียนแผนการรักษาเสร็จ

เขายืดอกเชิดหน้าขณะยื่นแผนการรักษาให้ผู้จัดการ ตอนที่เดินกลับมาเหลือบมองเจียงชื่อโดยไม่ตั้งใจ และเห็นว่ากระดาษของเจียงชื่อว่างเปล่า

โม่หยวนหัวเราะ

"คุณคนไร้อารยธรรม ก่อนหน้านี้นายโอหังมากเลยไม่ใช่เหรอ ไหนพูดว่าฉันจะแพ้นายไง"

"เหอะๆ นายไม่เขียนอะไรสักตัว จะเอาชนะฉันได้ยังไงเล่า"

"เหมือนกับที่ฉันคิดจริงๆ หมอเขตเจียงหนานอย่างพวกนายมีแต่พวกไร้ประโยชน์ พวกขยะ พวกกองขี้หมา!"

พูดจบ เขาก็เดินองอาจกลับไปยังที่นั่งตัวเอง

เมษขมวดคิ้วเป็นปม ไม่พอใจอย่างมาก

เขามองกระดาษว่างเปล่าของเจียงชื่อและถามอย่างร้อนใจ "คุณหมอเจียง โรคของชายคนนั้นรักษายากขนาดนั้นเลยเหรอครับ"

เจียงชื่อยิ้มกระอักกระอ่วน

"โรคน่ะรักษาไม่ยากหรอก แต่ขนานยาค่อนข้างจะสั่งยาก ตอนนี้คิดไม่ออกจริงๆว่ามียาตัวไหนที่เหมาะสม"

ทันใดนั้น เขานึกถึงคำที่โม่หยวนพูดเมื่อกี้แล้วปิ๊งไอเดียขึ้นมา

"โอ้ จริงสิ ไอ้ที่เขาพูดก็เป็นยาขนานดีไม่ใช่เหรอ"

ทันใดนั้น เจียงชื่อหยิบปากกาขึ้นมา เขียนขนานยาลงกระดาษอย่างว่องไว

เมษดูอยู่ด้านข้าง

หลังจากที่เห็นขนานยาที่เจียงชื่อเขียน ใบหน้าของเมษมืดขรึมขึ้นมา "คุณหมอเจียง นี่คุณ....เอาจริงเหรอครับ"

ไม่แปลกที่เมษจะตกใจ แต่ขนานยาที่เจียงชื่อเขียนพิเรนทร์เกินไป

เจียงชื่อพับขนานยา "เอาไปส่งสิ"

เมษร้อนใจ "คุณหมอเจียง อย่าล้อเล่นนะครับ นี่ไม่ใช่เรื่องเล่นๆนะ"

"ไปส่งก็พอ"

"เอ่อ...ครับ"