จอมนักรบท้าโลก นิยาย บท 1005

ระหว่างที่รอกันอยู่ มีหมออีกหลายท่านเข้ามาในศูนย์รับรอง

สามสี่คนแรกไม่เท่าไหร่ ทุกคนไม่เก็บมาใส่ใจนัก แต่คนสุดท้ายที่มาดึงดูดความสนใจจากทุกคนได้ในบัดดล

"เอ๋ นี่คุณโซคราติสไม่ใช่เหรอ"

ผู้จัดการศูนย์รับรองออกมาด้วยตัวเองและต้อนรับเขาด้วยความกระตือรือร้น

ตระกูลโซคราติสเป็นหมอมาหลายชั่วโคตร อุทิศตนให้การศึกษาทางการแพทย์ของมนุษย์อย่างใหญ่หลวง สุดยอดมาก

ส่วนโซคราติสผู้นี้ยิ่งเป็นคนอันดับต้นๆในตระกูลพวกเขาในปัจจุบันนี้

เชิญได้ยากมาก

ผู้จัดการเคยส่งคนนำของขวัญล้ำค่ามากมายไปเชิญเขาออกมา แต่อีกฝ่ายไม่แม้แต่จะดูด้วยซ้ำ หนึ่งเขาไม่อยากได้เงินทอง สองไม่อยากได้ชื่อเสียง เขาตั้งใจศึกษาวิชาแพทย์ ไม่คิดจะออกมา

จนผู้จัดการเสียหน้าสุดๆ

ไม่คิดเลยนะไม่คิดเลย หนนี้โซคราติสจะเป็นฝ่ายมาเข้าร่วมการคัดเลือกหมอเอง

อย่างกับพระอาทิตย์ขึ้นจากทิศตะวันตก

ผู้จัดการพูดอย่างสุภาพ "คุณโซคราติส ลมอะไรหอบคุณมาครับเนี่ย"

โซคราติสยิ้ม พลางกล่าว "มีเพื่อนคนหนึ่งฝากฝังให้ผมมารักษาประธานเจียง"

"เพื่อน? เพื่อนคนไหนเหรอครับ"

"ต้องขอโทษด้วย เพื่อนคนนั้นไม่อยากเผยชื่อ"

"ปิดทองหลังพระ? เป็นการกระทำของลูกผู้ชายจริงๆ" ผู้จัดการพูดอย่างนับถือ "เชิญคุณออกมาได้แบบนี้ เพื่อนคนนั้นต้องเป็นคนใหญ่คนโตสุดยอดแน่นอน"

ที่จริงผู้จัดการก็พึมพำในใจ โซคราติสไม่ชอบเงินทอง ไม่ชอบชื่อเสียง คนแบบไหนแล้วทำวิธีไหนถึงเชิญเขาออกมาได้

ที่จริงผู้จัดการมองข้ามไปอย่างหนึ่ง

ผู้ชายคนนี้ไม่รักเงินทองไม่รักชื่อเสียง แต่เขามีตัณหา! ว่ากันว่าวีรบุรุษไม่อาจผ่านด่านสาวงาม โซคราติสก็ผ่านด่านคนงามอย่างลอร่าไม่ได้เช่นกัน

ผู้จัดการกล่าวเสียงดัง "คุณโซคราติสไม่ต้องร่วมการคัดเลือกครับ ผ่านได้เลย คุณเข้าไปรอห้องในก่อนก็ได้ครับ อีกเดี๋ยวค่อยไปพบประธานเจียงพร้อมกับหมอที่ผ่านการคัดเลือก"

คำพูดของเขาส่งผลให้คนอื่นๆตะลึง

ผ่านมาตั้งหลายปี นี่เป็นครั้งแรกที่มีหมอที่เข้าพบเจียงห้านเฟยได้โดยไม่ต้องผ่านการคัดเลือก

เพียงพอจะบ่งบอกว่าโซคราติสมีชื่อเสียงสูงส่งขนาดไหน

เมษพูดด้วยความไม่พอใจ "แบบนี้ไม่ดีมั้ง ทำให้ทุกคนเท่าเทียมกันไม่ได้เหรอ"

ไม่รอให้ผู้จัดการตอบอะไร โม่หยวนก็แดกดันขึ้นมา "เดิมการคัดเลือกนี้ก็เพื่อตัดพวกกากเดนที่มาปะปนอยู่แล้ว เป็นด่านที่ตั้งขึ้นมาเพื่อคัดเลือกผู้ที่มีความสามารถจริงๆ คุณโซคราติสชื่อเสียงโด่งดัง วิชาแพทย์เลิศล้ำ ทำไมต้องเสียเวลาเข้าการคัดเลือกด้วย?"

"นายคิดว่าคนทุกคนมาหลอกกินฟรีดื่มฟรีเหมือนพวกนายสองคนเหรอ"

ไอจนขนลุกไปทั้งตัว

ผู้จัดการพูดขึ้นราบเรียบ "นี่คือโจทย์ข้อแรก"

ทุกคนมองหน้ากัน โจทย์ข้อแรกอะไรกัน? นี่มันมนุษย์คนหนึ่งไม่ใช่เหรอ? โจทย์อยู่ที่ไหน

ผู้จัดการยิ้ม และอธิบาย "คุณผู้ชายคนนี้สุขภาพแข็งแรงมาตลอด เมื่อเร็วๆนี้ไม่รู้ว่ามีอะไรผิดปกติ ถึงได้ไอไม่หยุด"

"ทุกท่านในที่นี้มีใครรักษาอาการไอของเขาได้ถือว่าตอบโจทย์ข้อนี้ได้"

"พวกคุณมีเวลาสังเกตการณ์สิบห้านาที เริ่มตั้งแต่บัดนี้"

ทุกคนพากันเดินขึ้นเวที จับตาดูผู้ชายคนนี้อย่างละเอียด ทั้งดูที่ลิ้น ทั้งจับชีพจร และวัดอุณหภูมิ ซ้ำยังถามนู่นถามนี่ กระทั่งถามว่าชายคนนี้มีโรคทางพันธุกรรมของครอบครัวหรือเปล่า

สิบห้านาทีผ่านไปอย่างรวดเร็ว

ทุกคนกลับไปนั่งที่เดิม

ผู้จัดการพูดต่อไป "ตอนนี้พวกคุณมีเวลาห้านาทีในการเขียนแผนการรักษา จะสั่งยาหรือผ่าตัดก็เขียนได้เต็มที่ แต่ผมต้องขอเตือนอะไรสักอย่าง พวกคุณเป็นหมอ ห้ามเดิมพันเพื่อผ่านการคัดเลือกเด็ดขาด หากพวกคุณไม่ได้มั่นใจเต็มร้อยห้ามเขียนแผนการรักษามั่วเด็ดขาด"

"รักษาไม่ได้ไม่เป็นไร ยังมีโจทย์อีกสองข้อให้เลือก"

"แต่ถ้ารักษาจนแย่ลงกว่าเดิม พวกคุณจะไม่เพียงแต่ไม่ผ่านการคัดเลือก แต่หลังจากนี้พวกคุณก็ไม่ต้องมาที่นี่อีกแล้ว!"

"เอาล่ะ เริ่มจับเวลาห้านาที ทุกท่านเริ่มได้"