จอมนักรบท้าโลก นิยาย บท 1009

ประโยคเดียวทำเอาทุกคนได้สติกันหมด

ทุกคนสงบลง และพากันมองคนไข้บนเวที

และก็จริง คนไข้เลิกไอแล้วจริงๆ

"นี่มัน......"

แต่ละคนจับต้นชนปลายไม่ถูกจริงๆ

เมษหัวเราะ แกล้งพูดเสียดสีโม่หยวน "ปากบอกว่าคนอื่นเป็นขยะ ปรากฏว่า 'ขยะ' กลับรักษาคนไข้หาย นายโม้ซะยิ่งใหญ่ แต่สุดท้ายพอกินยาของนายกลับทำให้อาการรุนแรงขึ้น คุณหมอโม่ ฉัน ไม่เข้าใจ ใครกันแน่นะที่เป็นขยะ?"

ความจริงยืนยันได้มากกว่าคารมคมคาย

ต่อให้นายจะฝีปากคมกล้าแค่ไหน แต่เมื่ออยู่ต่อหน้าความจริงอันเปลี่ยนแปลงไม่ได้ ก็ไม่อาจโต้เถียงอะไรได้อีก

โม่หยวนทำอะไรไม่ถูกแล้วจริงๆ

เมื่อกี้เขาร้อนใจแทบแย่ พอเห็นคนไข้กระอักเลือด เขาแทบจะร้องไห้ออกมาอยู่แล้ว

แต่เพิ่งผ่านไปเพียงสิบนาที เจียงชื่อก็ใช้ 'ยา' ของเขารักษาคนไข้จนหาย ใครแข็งแกร่งใครอ่อนแอแค่ดูก็รู้แล้ว

ณ ที่ตรงนั้นเงียบกริบ

ผ่านไปครู่หนึ่ง ผู้จัดการหัวเราะลั่นและพูดกับเจียงชื่อ "ถึงแม้ว่าคนไข้จะไม่ไอแล้ว แต่ขออภัยที่ผมด้อยการศึกษา ไม่เข้าใจหลักการเหตุผลในนี้จริงๆ คุณหมอเจียงโปรดชี้แนะด้วย"

เขาตั้งใจทดสอบเจียงชื่อ

ดูว่าเจียงชื่อจะมีความสามารถจริงๆ หรือโชคเข้าข้าง ยังไงซะยาแบบนี้จะใช้รักษาโรคได้ยังไง?

เจียงชื่อยิ้มเล็กน้อย

เขากล่าวเรียบๆ "ที่จริงทุกคนสับสนกับภาพหลอก อาการของคนไข้รายนี้ไม่ได้ร้ายแรงอย่างที่ทุกคนคิด ที่เขาไอเป็นเพราะมีของสกปรกในกระเพาะอาหารจนเกิดอาการน้ำไหลย้อน ซึ่งนำไปสู่อาการคันคอ ระบบทางเดินหายใจมีการติดเชื้อเล็กน้อย ถึงได้ไอไม่หยุด"

"ด้วยสถานการณ์แบบนี้ คุณหมอโม่ยังจะให้คนไข้กินยาธาตุเย็นตั้งมากมาย ก็เท่ากับไล่คนไข้ไปตายน่ะสิ"

เด็กหนุ่มหยิ่งผยองคนนี้กำลังยืนอึ้งอยู่ตรงนั้น สายตาเลื่อนลอย

รู้สึกเหมือนฟ้าถล่ม

คนหนุ่มต้องผ่านเรื่องสะเทือนจิตใจบ้างถึงจะเดินได้ไกลขึ้น

นี่ไม่ใช่เรื่องแย่

ไม่นานนัก เจียงชื่อเดินเข้ามาอยู่ในห้องเล็กๆที่ดูสง่าราศี เขานั่งลงบนเก้าอี้ไม้แดง มีคนที่รับผิดชอบตรงนี้โดยเฉพาะคอยยกชารินน้ำ ปรนนิบัติแบบหนึ่งต่อหนึ่ง

คนที่เข้ามาในห้องนี้ได้มีแต่หมอฝีมือดีที่มีความสามารถจริงๆ ล่วงเกินไม่ได้เด็ดขาด

คนที่นั่งอยู่ข้างเจียงชื่อก็คือโซคราติสที่ถูกเชิญเข้ามาก่อนหน้านี้

เหมือนเขาจะรอจนหงุดหงิดแล้ว คอยดูนาฬิกาข้อมือไม่หยุด หลังจากเห็นเจียงชื่อจึงถามเสียงเบาอย่างดูหมิ่น "สภาพนี้ผ่านการคัดเลือกได้ด้วยเหรอ เหอะๆ มิน่าล่ะประธานเจียงถึงไม่หายป่วยสักที"