จอมนักรบท้าโลก นิยาย บท 1010

เจียงชื่อยิ้มไม่พูดจา รออย่างอดทน

ผ่านไปประมาณครึ่งชั่วโมง มีอีกสองคนเดินเข้ามา พวกเขาคือหมอที่ผ่านสองด่านที่เหลือ ดังนั้น ตอนนี้มีหมอทั้งหมดสี่คนอยู่ในห้องนี้

จากนั้น ชายหนุ่มคนหนึ่งเดินเข้ามา เขากระแอมทีหนึ่งและเอ่ยขึ้น "หมอทุกท่านที่เคารพ ผมขออนุญาตแนะนำตัวนะครับ กระผมแซ่หลิว ชื่อจิ่งหมิง เป็นผู้จัดการของบริษัทเทคโนโลยีเซิ่งเล่อ"

"ประธานเจียงมีบุญคุณกับผมมากมายดั่งขุนเขา ที่เชิญทุกท่านมาวันนี้ก็เพื่อรักษาประธานเจียง"

"ผมขอไม่เปลืองน้ำลายกับเรื่องไร้สาระแล้วนะครับ หลังจากนี้รบกวนทุกท่านด้วย"

สิ้นเสียง ก็เห็นเงาหนึ่งเดินมาจากประตูอีกด้าน และนั่งลงบนเตียง

บุคคลนั้น ก็คือประธานบริษัทเทคโนโลยีเซิ่งเล่อ--เจียงห้านเฟย!

นาทีนี้ หัวใจของเจียงชื่อเต้นแรงอย่างบ้าคลั่ง

เขาจากกับพ่อมาเกือบสิบปี ในที่สุดก็มีโอกาสได้พบหน้า หวังว่าพระเจ้าจะไม่ล้อเล่นกับเขา คนตรงหน้าต้องเป็นพ่อของเขานะ!

"เชิญ" หลิวจิ่งหมิงผายมือทำท่าทาง 'เชิญ'

โซคราติสตื่นเต้นมากที่สุด เขาลุกขึ้นเดินไปเป็นคนแรก อีกสองเดินตามเข้าไป

เจียงชื่อสูดหายใจเข้าลึก สงบอารมณ์ตัวเอง และเดินตามเข้าไปด้วย

พวกเขาเลิกม่านออก เดินเข้าไปที่ข้างเตียง

เจียงชื่อข่มความตื่นเต้นในใจ หันมองคนที่นั่งอยู่บนเตียง แต่พอมองไปใจก็หล่นวูบ

คนคนนี้ ไม่ใช่พ่อเลย!

แม้จะไม่ได้เจอกันเกือบสิบปี แต่รูปลักษณ์ของพ่อฝังอยู่ในหัวของเจียงชื่อมาตลอด ต่อให้มีการเปลี่ยนแปลง ก็ไม่มีทางมากขนาดนี้

คนตรงหน้าคือคนละคนกับพ่อ

"ฉัน...คิดผิดไปเหรอ"

"หรือว่าแค่ชื่อแซ่เดียวกันเท่านั้น แต่ไม่ได้เกี่ยวข้องกันเลยเหรอ"

เจียงชื่อผิดหวังสุดๆ

และในตอนนั้นเอง โซคราติสคำรามอย่างโกรธเกรี้ยว "อะไรกัน? ไอ้เวรนี่เป็นใคร? เขาไม่ใช่ประธานเจียงสักหน่อย"

หืม?

เสียงตะคอกของโซคราติสดึงสติเจียงชื่อกลับมาได้

เมื่อกี้เสียใจเกินไป เจียงชื่อละเลยประเด็นสำคัญที่สุดไปหนึ่งอย่าง--ผู้ชายตรงหน้าดูแล้วเพิ่งจะอายุสี่สิบกว่าไม่ใช่เหรอ

อายุไม่ถูกนี่!

ใครๆก็รู้ว่าประธานเจียงเป็นตาแก่อายุใกล้หกสิบ แม้จะไม่เคยเห็นกับตา แต่อายุมีให้เห็นอยู่ทนโท่ เปลี่ยนแปลงไม่ได้

ผู้ชายตรงหน้าไม่เข้าเลย

หลิวจิ่งหมิงเดินเข้ามาพลางพูดกลั้วหัวเราะ "ขออภัยด้วยครับทุกท่าน คนผู้นี้ไม่ใช่ประธานเจียงจริงๆ เขาชื่อว่าเหอเจี้ยน เป็นอดีตเลขาของประธานเจียง"

"บังเอิญตรงที่เขากับประธานเจียงป่วยด้วยโรคเดียวกัน เพียงแต่อาการเบากว่าประธานเจียงเยอะ"

"ประธานเจียงหวังว่าพวกคุณจะรักษาเขาก่อน แล้วค่อยไปรักษาประธานเจียง ไม่ใช่ว่าไม่เชื่อใจพวกคุณนะครับ แต่ประธานเจียงรักใคร่เอ็นดูเหอเจี้ยนมาก จึงหวังว่าพวกคุณจะรักษาให้เขาก่อน"

รักใคร่เอ็นดู?

เหอะๆ คำพูดเหลวไหลแบบนี้พูดออกมาจะมีใครเชื่อ?

ไม่เชื่อใจหมอชัดๆ ถึงให้พวกเขารักษาเหอเจี้ยนก่อน หายเมื่อไหร่ถึงพิสูจน์ฝีมือของพวกเขาได้ แล้วจึงอนุญาตให้ไปรักษาเจียงห้านเฟย

ยังไงซะเจียงห้านเฟยสูงส่งทั้งฐานะและอำนาจ จะปล่อยให้หมอมารักษาสุ่มสี่สุ่มห้าไม่ได้

ถ้าทำพลาด รักษาจนเขาตายจะทำยังไง?

ถึงได้ใช้เหอเจี้ยนเป็นหนูทดลอง

เหตุผลน่ะใครๆก็รู้ แต่ไม่มีใครเปิดโปง ตอนนี้เจียงชื่อเข้าใจแล้วว่าทำไมหมอที่เคยรักษาเจียงห้านเฟยถึงกระอึกกระอัก พูดอะไรไม่ออก

เพราะพวกเขาอาจจะไม่เคยได้พบหน้าเจียงห้านเฟยด้วยซ้ำ

แล้วจะมีอะไรให้พูด?

แต่แบบนี้ก็ดี อย่างน้อยเจียงชื่อก็ได้รู้ว่าคนตรงหน้าไม่ใช่เจียงห้านเฟย เมื่อเป็นเช่นนี้เขายังมีความหวังอยู่ หวังว่าเจียงห้านเฟยคนนั้นก็คือพ่อของเขา!