จอมนักรบท้าโลก นิยาย บท 1012

ดูเหมือนอวัยวะภายในของเขาจะเกิดปัญหาทั้งหมด และสมองก็ไม่ค่อยมีสติ ชอบพูดเหมือนละเมอ

ดูเหมือนจะมีสารพิษตกค้างในร่างกาย

หากคนปกติป่วยแบบเขาคงตายไปนานแล้ว แปลกก็ตรงที่เหอเจี้ยนยังมีชีวิตอยู่ เพียงแต่มีชีวิตอยู่อย่างทรมานเท่านั้น

หากที่หลิวจิ่งหมิงพูดคือความจริง ที่ว่าอาการของเจียงห้านเฟยหนักกว่านี้ เกรงว่าแค่จะลงจากเตียงยังลำบากเลยมั้ง

"ทั้งสามท่านคิดเห็นว่ายังไงครับ" หลิวจิ่งหมิงถาม

หมออีกสองคนก้มหน้า ทำอะไรไม่ได้

พวกเขาพอจะดูอะไรออกเพียงผิวเผิน แต่ดูไม่ออกเลยว่าสาเหตุการป่วยของเหอเจี้ยนคืออะไร

เหมือนจะเป็นเพราะโรค เหมือนจะเป็นเพราะพิษ เหมือนจะเกิดขึ้นเอง เหมือนจะโดนผู้อื่นกระทำ

ไม่เข้าใจเลยจริงๆ

เห็นท่าทางทำอะไรไม่ถูกของพวกเขา หลิวจิ่งหมิงถอนหายใจ นี่ไม่ใช่ครั้งแรก แทบจะลงเอยด้วยความผิดหวังทุกๆเดือนเลยล่ะ

ชินแล้ว

"เด็กๆ แจกอั่งเปาให้หมอสามคนนี้คนละซอง"

ดูท่าจะไล่พวกเขาไปแล้ว

เวลานั้น ในที่สุดเจียงชื่อก็สัมผัสถึงจุดผิดปกติหลังจากสำรวจมานาน

เขาถ่ายทอด "ชี่" ของตัวเองเข้าไปในร่างของเหอเจี้ยนเล็กน้อย มันว่ายวนอยู่ในชีพจรทั้งแปดของเขา ยิ่งลึกเข้าไปยิ่งพบว่าปัญหาร้ายแรง"

สุดท้าย เจียงชื่อพลันถามขึ้นมา "คุณเหอ คุณเคยกินของสกปรกอะไรมั้ยครับ"

คำถามทั่วไปที่หมอมากมายเคยถาม

เหอเจี้ยนอึนๆมึนๆ ไม่ค่อยมีสติจึงตอบไม่ได้