จอมนักรบท้าโลก นิยาย บท 1015

บริษัทเทคโนโลยีเซิ่งเล่อ ตึกทำการ ห้องทำงานประธานบริษัท

ก๊อกๆๆ เสียงเคาะประตูเบาๆดังขึ้นสามเสียง

"เข้ามา"

ประตูถูกผลักออก หลิวจิ่งหมิงเดินเข้ามาในห้องและตรงเข้ามาหน้าโต๊ะทำงาน "ท่านประธานครับ ผลการคัดเลือกหมอในวันนี้ออกมาแล้ว"

คนที่อยู่ตรงหน้าหลิวจิ่งหมิงในตอนนี้ก็คือประธานบริษัทเทคโนโลยีเซิ่งเล่อผู้ลึกลับ--เจียงห้านเฟย

"ผลเป็นยังไง" เจียงห้านเฟยถามโดยไม่เงยหน้า

"อย่าที่ท่านประธานคาดเดาไว้เลยครับ มีสายลับโผล่มาในงานคัดเลือกหมอครั้งนี้จริงๆ อ้างว่ามารักษาแต่ความจริงต้องการลอบฆ่า"

"ใคร?"

"โซคราติส"

เจียงห้านเฟยเงยหน้าเล็กน้อย ถอนหายใจ หน้าตาเต็มไปด้วยความผิดหวัง

"นี่คือผลที่ฉันไม่อยากได้ยินที่สุด โซคราติสเป็นหมอที่ยอดเยี่ยม ถ้ามีเขาคอยช่วยโรคของฉันก็มีโอกาสหาย ต่อให้ไม่หายก็ต้องยับยั้งและยื้อชีวิตออกไปได้บ้าง"

"น่าเสียดาย น่าเศร้า น่าสลด"

"หมอที่ยอดเยี่ยมขนาดนี้กลับเป็นสายลับ"

เจียงห้านเฟยถาม "สืบได้รึยังว่าใครเป็นผู้สั่งการ"

หลิวจิ่งหมิงตอบ "ลอร่าครับ"

"เหอะ นังแพศยานั่น!" เจียงห้านเฟยกล่าว "ตั้งแต่ท่านอู๋เข้ามาอยู่ในเมืองหลวง ก่อตั้งบริษัทเทคโนโลยีฉงเหมินก็ทำตัวเป็นปรปักษ์กับเราทุกทาง แย่งตลาดของเรา ขุดคนเก่งของเราแลกกับเงินเดือนสูง ทั้งหลอกล่อด้วยผลประโยชน์และวางอำนาจข่มขู่ ทำหมดทุกวิถีทาง"

"โดยเฉพาะลอร่าคนนี้ ในฐานะมือวางอันดับหนึ่งของท่านอู๋สร้างอุปสรรคให้เราทุกวัน ฉันหมดความอดทนกับเธอแล้ว"

"สักวันหนึ่งฉันจะฆ่าเธอ"

หลิวจิ่งหมิงกล่าว "จะฆ่าเธอไม่ยากเลยครับ กระผมไปจัดการได้เดี๋ยวนี้เลย"

"ช่างเถอะ" เจียงห้านเฟยโบกมือ "จะทำอะไรต้องดูหน้าอินทร์หน้าพรหมบ้าง เบื้องหลังของบริษัทเทคโนโลยีฉงเหมินคือตระกูลจ้าว ตอนนี้ยังไม่ใช่เวลาเหมาะจะทะเลาะกับตระกูลจ้าวและทำสงครามกันเต็มรูปแบบ รอให้ตระกูลถานจัดการทุกอย่างเรียบร้อยแล้วเราค่อยลงมือ ถึงเวลานั้น ตระกูลจ้าวและบริษัทฉงเหมินจะโดนกำจัดในคราเดียว"

พูดจบ เจียงห้านเฟยโบกมือ

"เอาล่ะ ฉันได้ทราบเรื่องราวทั้งหมดแล้ว นายออกไปได้"

ปกติเมื่อได้ยินประโยคนี้หลิวจิ่งหมิงจะออกไปโดยไม่ลังเล แต่วันนี้เขาลังเล หลายครั้งที่อยากจะหมุนตัวจากไป แต่ก็ชะงักฝีเท้า

เจียงห้านเฟยสังเกตเห็นความผิดปกติ "มีอะไรอีกเหรอ"

"ครับ"

"พูด"

หลิวจิ่งหมิงเรียบเรียงคำพูด ก่อนจะเอ่ยขึ้น "ในบรรดาหมอที่ผ่านการคัดเลือกในวันนี้ มีคนหนึ่งที่ฝีมือแพทย์ล้ำเลิศ เขาถึงขั้น....."

เจียงห้านเฟยขมวดคิ้วมุ่น "หัดพูดอะไรพูดเพียงครึ่งเดียวตั้งแต่เมื่อไหร่ ถึงขั้นอะไร"

"ประธานครับ ผมไม่รู้ว่าผมคิดผิดไหม แต่หมอคนนี้มองอาการที่แท้จริงของเหอเจี้ยนออก!"

"อะไรนะ?"

เจียงห้านเฟยประหลาดใจมาก "หมอคนนั้นว่ายังไงบ้าง"

หลิวจิ่งหมิงสาธยายผลการตรวจของเจียงชื่อ

เจียงห้านเฟยฟังแล้วยิ้มหยันมุมปาก "ใช้ได้นี่ หมอคนนี้มีระดับ พูดได้ถูกแทบทุกอย่างเลยล่ะ"

หลิวจิ่งหมิงพูดอย่างกังวล "ปัญหาคือ เหมือนเขาจะรู้เรื่อง ‘ยา’ แล้วครับ"

สถานที่ตรงนั้นเงียบลง

ยา โดนมองออกแล้วเหรอ

"ใช่ครับ"

"ชื่ออะไรล่ะ"

"เจียงชื่อ!"

ตึง!!! เจียงห้านเฟยเด้วตัวขึ้นจากเก้าอี้ และรู้สึกมีฟ้าผ่ากลางสมอง เลือดทั้งร่างพลุ่งพล่านขึ้นมา

เจียงชื่อ?

เจียงชื่อหรือนี่!?

หลิวจิ่งหมิงตกใจกับท่าทางของเจียงห้านเฟย ติดตามประธานมาตั้งหลายปี เขาเป็นคนสีหน้าสงบนิ่งทุกสถานการณ์ เป็นครั้งแรกที่เห็นเขาตื่นเต้น อารมณ์ร้อน และอยู่ไม่เป็นสุขขนาดนี้

"ท่านประธาน เป็นอะไรไปครับ"

เจียงห้านเฟยตาโต ตัวสั่นเล็กน้อย

เดี๋ยวอึ้ง เดี๋ยวหัวเราะอย่างบ้าคลั่ง เดี๋ยวตาโตอ้าปากค้าง เสมือนคนบ้า

หลิวจิ่งหมิงตกใจมาก "ท่านประธาน อย่าล้อเล่นกับผมแบบนี้เลยครับ คุณเป็นอะไรไป หมอ หมอ!"

"ไม่ต้องเรียก"

เจียงห้านเฟยโบกมือ และนั่งลงใหม่อีกครั้ง "เจียงชื่อ? เป็นเจียงชื่อหรือนี่? ฮ่าๆๆๆๆ สวรรค์เมตตาจริงๆ"

หลิวจิ่งหมิงถามด้วยความอยากรู้ "เจียงชื่อทำไมเหรอครับ"

เจียงห้านเฟยหัวเราะเหอะๆ และแกล้งถาม "นายรู้ไหมว่าเจียงชื่อกับฉันมีความสัมพันธ์ยังไง"

"ไม่รู้ครับ"

"เจียงชื่อ เป็นลูกชายของฉัน"