จอมนักรบท้าโลก นิยาย บท 1019

"ท่านประธานครับ คุณหมอเจียงมาแล้ว"

ที่จริงไม่ต้องให้หลิวจิ่งหมิงพูดอะไร ใครๆก็เห็นว่าเจียงชื่อมาแล้ว โดยเฉพาะเจียงห้านเฟย ตาคู่นั้นไม่อาจละจากเจียงชื่อเลยสักนิด

พ่อลูกพบกันอีกครั้ง น้ำตาพรั่งพรู

"ลูกชายของฉัน!"

เจียงห้านเฟยยืนขึ้น มือคู่นั่นสั่นอย่างห้ามไม่อยู่ หน้าตาตื้นตันจนไม่อาจเอื้อนเอ่ยใดๆ

เจียงชื่อก็ไม่ต่าง

นาทีที่เขาเห็นเจียงห้านเฟยก็รู้ว่าคือพ่อ

ต่อให้ไม่เจอกันสิบปี ต่อให้โฉมหน้าเปลี่ยนไปแล้ว แต่เจียงชื่อก็ยังจำพ่อได้ตั้งแต่แวบแรกที่เห็น ความรู้สึกสายเลือดที่เชื่อมถึงกันนี้เป็นความรู้สึกที่คนอื่นให้ไม่ได้

"พ่อ!"

ทุกคนในที่นี้อึ้งกันหมด

นาทีนี้ ในที่สุดพวกเขาก็รู้แล้วว่าทำไมมีเพียงเจียงชื่อที่เจียงห้านเฟยให้ความสำคัญขนาดนี้

นั่นลูกชายแท้ๆของเขาเชียวนะ!

ในโลกนี้มีพ่อคนไหนบ้างที่ไม่รักลูก ต่อให้ไม่พบหน้ากันสิบปี สายใยพ่อลูกนี้ก็ไม่เคยลดลงไปแม้แต่น้อย

สายใยนี้เปรียบดั่งเหล้าที่ถูกหมักมานาน ยิ่งนานวันเข้าเหล้าก็ยิ่งหอมกรุ่น

พ่อลูกสองคนโผเข้ากอดกันและกันท่ามกลางสายตาทุกคน

เจียงชื่อ หาความรู้สึกของครอบครัวเจอในที่สุด

เนิ่นนานไม่อาจแยกจากกัน

จนกระทั่งหลิวจิ่งหมิงพูดด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้ม "พ่อลูกได้พบกันอีกครั้ง ช่างเป็นเรื่องที่ดีเหลือเกิน ท่านประธานครับ ยินดีด้วยนะครับ"

ทุกคนพากันยกแก้วไวน์ขึ้นเพื่อยินดีกับเจียงห้านเฟยที่ได้เจอลูกชายตัวเอง

บุรุษไม่หลั่งน้ำตาง่ายๆ เพียงเพราะยังไม่ถึงจุดสะเทือนใจ

เจียงชื่อในตอนนี้แม้จะเป็นเทพแห่งสงครามชูร่า แต่ก็อดหลั่งน้ำตาแห่งความปลื้มปิติและความน้อยใจไม่ได้ ไม่ว่าเมื่อไหร่ หากอยู่ต่อหน้าพ่อ เราก็เป็นเพียงเด็กคนหนึ่งตลอดไป

"จริงสิครับพ่อ น้าเริ่นก็มาด้วย"

"น้าเริ่น?"

เจียงห้านเฟยไม่เป็นตัวเองขึ้นมาอย่างเห็นได้ชัด เพราะหลิวจิ่งหมิงบอกเพียงว่าเจียงชื่อมีเมษติดตามมาด้วยอีกคน ไม่คิดว่าครั้งนี้จะมาผู้หญิงมาเพิ่ม

เริ่นจื่อหลันร้องไห้อยู่ด้านข้างด้วยความตื้นตันมาพักใหญ่แล้ว

เธอกับเจียงห้านเฟยไม่ได้เป็นแค่เพื่อนร่วมชั้นและสหายเก่าแก่ แต่เธอรักเจียงห้านเฟยมานานหลายปี ตามอ้อนวอนมานานแต่ไม่ถูกรับรัก

ได้เจอเจียงห้านเฟยอีกครั้งหลังผ่านมาหลายปี ความรักที่อัดอั้นในใจถูกปลดปล่อยออกมา

"ห้านเฟย!"

เริ่นจื่อหลันเดินเข้าไปด้วยความตื้นตัน

ทว่าสิ่งที่ได้กลับมาจากเจียงห้านเฟยมีเพียงความเย็นชาเหลือขนาด

"ได้ อย่างนั้นค่อยว่ากันวันหลังก็ได้ วันนี้ได้เห็นชื่อเอ๋อฉันก็ดีใจมากแล้ว" เจียงห้านเฟยยกแก้วไวน์ขึ้น และเรียกให้ทุกคนดื่มด้วยกัน

เจียงชื่อมองพ่อตรงหน้า ทั้งสนิทสนมและไม่คุ้นเคย

คนคนนี้คือพ่อในความทรงจำจริงๆ ไม่ว่าจะเสียงหรือหน้าตา รวมถึงความทรงจำส่วนหนึ่งที่เกี่ยวกับตัวเองก็ไม่ผิดเพี้ยน

แต่เจียงชื่อรู้สึกว่ามีบางอย่างไม่ชอบมาพากล

แต่ผ่านไปตั้งสิบปี พ่อต้องชิงดีชิงเด่นกับผู้อื่นในเมืองหลวง คงต้องมีนิสัยเปลี่ยนกันบ้างสินะ

เจียงชื่อปลอบตัวเองไปแบบนั้น

นาทีนั้น จู่ๆเจียงห้านเฟยก็ลุกขึ้นและกล่าวเสียงดัง "ทุกคนเงียบหน่อย วางตะเกียบและแก้วไวน์ลง และฟังที่ฉันพูด"

ทุกคนทำตาม

เจียงห้านเฟยกระแอมคอและประกาศ "พวกคุณคงทราบกันหมดแล้วว่าคุณหมอเจียงชื่อคนนี้ก็คือลูกชายแท้ๆของฉันที่จากกันมาหลายปี สวรรค์มีตา ถึงให้เราสองคนพ่อลูกพบกันอีกครั้งด้วยวิธีนี้"

"หลายปีมานี้ตัวฉันป่วยหนัก สิ่งที่ไม่อาจวางใจได้ที่สุดคือบริษัทเทคโนโลยีเซิ่งเล่อยักษ์ใหญ่ของเราไม่มีผู้สืบทอด"

"ตอนนี้ไม่เป็นไรแล้ว เจียงชื่อลูกชายของฉันกลับสู่ครอบครัว ตาแก่อย่างฉันก็มีทายาทในที่สุด"

"ฉันขอประกาศ เจียงชื่อก็คือคุณชายใหญ่ของพวกเราบริษัทเทคโนโลยีเซิ่งเล่อ และเป็นทายาทที่ฉันเจียงห้านเฟยกำหนด! หากเกิดอะไรไม่คาดคิดกับฉัน เจียงชื่อจะรับช่วงต่อจากฉัน กลายเป็นประธานบริษัทเทคโนโลยีเซิ่งเล่อ!"

การประกาศอันยิ่งใหญ่

สถานที่นั้นตกสู้ห้วงความเงียบ