จอมนักรบท้าโลก นิยาย บท 1026

หลิวจิ่งหมิงหมุนตัวกลัว เจียงชื่อร้องเรียกจากด้านหลังและถามเสียงแผ่วเบา "ผู้จัดการหลิว เดิมทีคุณคือผู้สืบทอดบริษัทเทคโนโลยีเซิ่งเล่อ แต่ผมกลับชิงมาแบบงงๆ คุณไม่อิจฉา ไม่แค้นผมเหรอครับ"

ฝีเท้าของหลิวจิ่งหมิงชะงักกึก

หลังจากนั้นครู่หนึ่ง หลิวจิ่งหมิงหันกลับมาด้วยรอยยิ้มและกล่าว "แน่นอนว่าไม่ครับ คุณเป็นลูกชายแท้ๆของประธาน ลูกชายสืบทอดธุรกิจของพ่อ การที่คุณรับช่วงตำแหน่งประธานต่อเหมาะสมที่สุดแล้วครับ คุณชายใหญ่วางใจได้ ไม่ว่าจะเป็นประธานหรือคุณ ผมก็จะช่วยเหลือด้วยความพยายามเต็มร้อยครับ"

เจียงชื่อพยักหน้า "ผู้จัดการหลิว คุณเป็นคนดีจริงๆ"

"ขอบคุณที่ชมครับคุณชายใหญ่ ผมไปก่อนนะครับ"

"ครับ"

หลิวจิ่งหมิงไปจริงๆแล้วคราวนี้

เริ่นจื่อหลันซึ่งอยู่ข้างเจียงชื่อมองแผ่นหลังของหลิวจิ่งหมิงที่เดินจาไปเงียบๆ ก่อนจะอุทานออกมา "ผู้จัดการหลิวคนนี้เป็นเด็กดีจริงๆ อายุแค่นี้ก็อยู่ในตำแหน่งผู้จัดการ ความสามารถและศีลธรรมล้วนแต่อยู่อันดับต้นๆ ที่ชื่อเอ๋อแย่งตำแหน่งเขาไปเขาก็ไม่ผูกใจเจ็บเลย เป็นเด็กดีจริงๆ ไม่เลว ไม่เลว"

เจียงชื่อและเมษมองหน้ากัน ยิ้มไม่พูดจา

"น้าเริ่นครับ เราเข้าไปดูในคฤหาสน์กันเถอะ"

"โอเค"

ทั้งสามคนเดินเข้าไปในคฤหาสน์ ดูนู่นดูนี่จนครบ

คฤหาสน์หลังนี้ไม่ถือว่าใหญ่มาก ครอบคลุมพื้นที่กว่าหกร้อยตารางเมตร ด้านหน้ามีสวน ด้านหลังมีสระว่ายน้ํา รวมถึงโรงรถใต้ดิน สามชั้นเหนือพื้นและหนึ่งชั้นใต้ดิน

ชั้นแรกเป็นห้องรับแขกพร้อมสิ่งอำนวยความสะดวกเพื่อความบันเทิงมากมาย

ชั้นสองเป็นห้องนั่งเล่น

ชั้นสามส่วนใหญ่เป็นห้องที่ไว้ใช้งาน เช่นห้องทำงาน ห้องออกกำลังกาย และอื่นๆ

การมีคฤหาสน์สุดหรูแบบนี้ในเมืองหลวง มูลค่าจะต้องมากกว่าหลักร้อยล้านแน่นอน บ่งบอกได้ว่าเจียงห้านเฟยนั้นรวยมากจริงๆ

หลังจากทั้งสามคนอาบน้ำเสร็จเรียบร้อยก็มานั่งอยู่บนโซฟาห้องรับแขก เจียงชื่อเปิดทีวีและปิดประตู

หลังจากดูทีวีกันเงียบๆไปสิบนาที จู่ๆเจียงชื่อก็ถามเหมือนไม่ตั้งใจ "น้าเริ่นคิดว่าเจียงห้านเฟยคนนี้เป็นพ่อของผมจริงๆไหมครับ"

เริ่นจื่อหลันชะงัก

"หืม...ก็ต้องใช่สิ เขาเหมือนกับเมื่อก่อนเลย หากไม่ใช่ห้านเฟย จะมีใครที่หน้าตาคล้ายกันขนาดนี้"

"อีกอย่าง เขาดีกับนายถึงเพียงนี้ ให้นายอยู่ในคฤหาสน์หลักร้อยล้าน ไม่ใช่พ่อนายจะดีกับนายแบบนี้เหรอ"

เจียงชื่อพยักหน้า "จริงครับ หน้าตา เสียง กระทั่งรายละเอียดปลีกย่อยเหมือนกันเปี๊ยบ และผมถามหยั่งเชิงเกี่ยวกับเรื่องราวตอนเด็กของผมหลายรอบตอนอยู่ในงานเลี้ยง เขารู้หมดเลยครับ"

"ไม่ใช่แค่รู้ แต่กระทั่งรายละเอียดที่ผมเองลืมไปแล้วเขายังรู้อย่างแจ่มแจ้ง หากไม่ใช่พ่อผม จินตนาการได้ยากจริงๆว่าจะมีคนอื่นรู้ถ่องแท้ขนาดนี้"

เริ่นจื่อหลันเอ่ยยิ้มๆ "เพราะฉะนั้น มีอะไรที่นายต้องกังวลอีกเหรอ"

ก็จริง ดูแล้วไม่มีอะไรให้กังวลเลย

แต่....

เจียงชื่อหันไปมองเริ่นจื่อหลัน และแกล้งถาม "แต่ถ้าเขาเป็นพ่อของผมจริงๆ ทำไมถึงลืมน้าเริ่นล่ะครับ"

เพื่อนสมัยเรียนที่จีบเจียงห้านเฟยมาหลายปี

ผู้หญิงที่ใจสลายเพราะเจียงห้านเฟย

จะลืมได้ง่ายๆเลยรึ?

สายตาเริ่นจื่อหลันหม่นหมองลง "บางที สำหรับเขาฉันอาจจะเป็นแค่คนที่ไม่สำคัญก็ได้ ฉันเป็นเพียงทางผ่านในชีวิตเขา ลืมก็ลืมเถอะ"

เจียงชื่อหัวเราะเบาๆ

ทางผ่าน?

เขาไม่เชื่อ

เจียงชื่อพูดต่อ "ยังมีเรื่องที่ยุ่งยากที่สุดอีกเรื่อง ถ้าเขาเป็นเจียงห้านเฟยพ่อผม แล้วทำไมถึงต้องแกล้งป่วย จงใจหลอกผมล่ะครับ"