จอมนักรบท้าโลก นิยาย บท 1087
สรุปบท บทที่ 1087 กลัวก็แต่มีเพื่อนร่วมทีมเป็นคนโง่: จอมนักรบท้าโลก
บทที่ 1087 กลัวก็แต่มีเพื่อนร่วมทีมเป็นคนโง่ – ตอนที่ต้องอ่านของ จอมนักรบท้าโลก
ตอนนี้ของ จอมนักรบท้าโลก โดย ต้วนจื้อเวยหนีซือ ถือเป็นช่วงเวลาสำคัญของนิยายใช้ชีวิตทั้งเรื่อง ด้วยบทสนทนาทรงพลัง ความสัมพันธ์ของตัวละครที่พัฒนา และเหตุการณ์ที่เปลี่ยนโทนเรื่องอย่างสิ้นเชิง บทที่ 1087 กลัวก็แต่มีเพื่อนร่วมทีมเป็นคนโง่ จะทำให้คุณอยากอ่านต่อทันที
ห้องวีไอพี โรงพยาบาลประชาชนเมืองหลวง
ท่านอู๋นอนอยู่บนเตียง เงยหน้ามองโคมระย้าบนเพดาน ในแววตาเต็มไปด้วยความเศร้าและโกรธแค้น กำหมัดแน่นตลอดเวลา
เขาไม่พอใจ
ประตูถูกผลักออก ลอร่าถือใบแจ้งอาการผู้ป่วยเดินเข้ามา
"หมอบอกว่าพ่อโกรธจนกระทบกระเทือนจิตใจ ต้องพักผ่อนชั่วคราว ดูแลอาการสักระยะ ก็ไม่เป็นอะไรแล้ว"
ลอร่านั่งลง ปอกกล้วยยื่นให้เขา
"พ่อ ถ้าพูดเรื่องนิสัย พ่อเหมือนเหวยซือไม่มีผิด"
"ตอนนั้นเหวยซือก็โดนเจียงชื่อ ใช้วิธีนี้จัดการจนตาย ตอนนี้เขาจะใช้วิธีเดิมอีก พ่อต้องระวัง" ท่านอู๋รับกล้วยมากัดหนึ่งคำ
"ใช่ ฉันต้องระวัง"
"เดิมทีคิดว่าครั้งนี้มั่นใจมาก ต้องเหยียบบริษัทเทคโนโลยีเซิ่งเล่อให้จมดิน ทำให้เจียงชื่ออับอายจนยับเยิน"
"เหอะๆ ใครจะไปรู้ว่าจะเกิดเรื่องแบบนี้"
เขาหันไปมองลอร่า "ไอ้เลวสวินหยางล่ะ จับได้ไหม"
ลอร่ายังไม่ทันตอบ เสียงมือถือดังขึ้น
หลังลอร่ารับสาย สีหน้าเปลี่ยนไปทันที
"ได้ ฉันเข้าใจแล้ว" เธอวางสาย เอียงหัวเล็กน้อย แล้วตอบว่า "สวินหยางโดนคนของเราจับได้แล้ว พ่อบุญธรรมจะจัดการยังไง"
ท่านอู๋พูดด้วยสีหน้าเย็นชา "ไอ้เลวนี่ทำฉันจนทุเรศขนาดนี้ ถ้าไม่ฆ่า ใจฉันไม่สงบแน่นอน!"
ลอร่าพยักหน้า "งั้นฉันรู้แล้วว่าควรจัดการยังไง"
เธอลุกขึ้นยืน เตรียมจะออกจากห้องคนไข้
"ลอร่า!!!" จู่ๆ ท่านอู๋เรียกเธอเอาไว้
"คะ"
"ฉันป่วยจนกลายเป็นแบบนี้ คงช่วยแกไม่ได้สักระยะ เจียงชื่อเจ้าเล่ห์มาก ฉันกลัวว่าแกคนเดียว จะโดนเขาเล่นงาน เรียกพี่ใหญ่แกกลับมา แกสองพี่น้องร่วมมือกันจัดการเจียงชื่อ!"
ลอร่าส่ายหน้า "ช่างเถอะ อาการของพี่ใหญ่ยังเทียบไม่ได้กับพ่อเลย เรียกเขากลับมา ฉันต้องดูแลเพิ่มอีกคนหนึ่ง"
"ให้ฉันปล่อยนายไปเหรอ นายคิดว่าเป็นไปได้ไหม"
"เอกสารโปรเจคฉบับที่นายให้ เป็นของปลอม จนทำให้บริษัทเทคโนโลยีฉงเหมินเสื่อมเสียชื่อเสียง พ่อบุณธรรมฉันป่วยหนักจนเข้าโรงพยาบาล นายรับผิดชอบเรื่องพวกนี้ไหวไหม"
สวินหยางพูดอย่างใสซื่อว่า "นี่ นี่จะโทษฉันคนเดียวไม่ได้นะ"
"ไม่โทษนาย จะให้โทษใคร"
"โทษเจียงชื่อ!"
ลอร่าขมวดคิ้ว "เจียงชื่อ เรื่องนี้เกี่ยวอะไรกับเจียงชื่อ"
สวินหยางอธิบายว่า "ก่อนหน้านี้ฉันไม่ได้บอกพวกเธอว่าเอาเอกสารโปรเจคมาจากไหน อันที่จริง ฉันไม่ได้เอามาจากเหมียวถง แต่เอามาจากเจียงชื่อ"
"หา?" ลอร่าก่นด่าออกมา "เจียงชื่อจะเอาเอกสารโปรเจคให้นายได้ยังไง นายโง่หรือเปล่า"
"ไม่ใช่!" สวินหยางพูดอย่างน้อยใจ "ฉันคิดว่าเจียงชื่อเป็นพวกตัวเอง เป็นสายลับที่เธอส่งมา เลยเชื่อเขา"
ลอร่าเกือบโมโหตาย
ประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: จอมนักรบท้าโลก
บทที่ 1 2 3 หาย...