จอมนักรบท้าโลก นิยาย บท 1097

ถานหย่งเซิ่งมองถานกั๋วต้งอย่างปลาบปลื้ม ลูบหนวดแล้วพูดอย่างปลื้มใจว่า "กั๋วต้ง คนอื่นบอกว่าแกมีความกล้าแต่ไร้ซึ่งแผนการใดๆ มีแค่ปู่ที่รู้ว่าแกทั้งฉลาดและกล้าหาญ!"

ถานกั๋วต้งพูดอย่างไม่สบอารมณ์ว่า "คนนอกไร้วิสัยทัศน์พวกนั้นจะไปรู้อะไร จัดการคนธรรมดา หมัดเดียวก็พอแล้ว จะต้องไปคิดเล็กคิดน้อยกับพวกเขาด้วยเหรอ"

ถานหย่งเซิ่งพยักหน้า วกกลับมาถามต่อ "งั้นแกคิดว่าเจียงชื่อกับเจียงห้านเฟย ใครจะชนะ"

"พูดยาก"

ถานกั๋วต้งวิเคราะห์ว่า "เราเห็นความสามารถของเจียงชื่อแล้ว แข็งแกร่งมาก แต่จิ้งจอกเฒ่าอย่างเจียงห้านเฟยก็มักจะสร้างความวุ่นวายให้ผู้อื่นเสมอ แต่ไม่เป็นไร พวกเขาสองคน ใครจะชนะ ก็สามารถนำพาให้บริษัทเทคโนโลยีเซิ่งเล่อแข็งแกร่งขึ้น"

"ปู่ อันที่จริงเป้าหมายของเราง่ายดายมาก คือบ่มเพาะให้บริษัทเทคโนโลยีเซิ่งเล่อสมบูรณ์ เราจะได้ผลประโยชน์เยอะขึ้น ในเมื่อพวกเขาสองคนสามารถเลี้ยง 'หมู' ตัวนี้ให้สมบูรณ์ขึ้น งั้นใครจะเป็นประธาน จะมีความหมายอะไรอีก"

ไม่ว่าจะเป็นเจียงชื่อหรือเจียงห้านเฟย แค่ได้เงินเยอะขึ้น ตระกูลถานไม่คิดเล็กน้อยคิดน้อยอยู่แล้ว

ตระกูลถานคิดเล็กคิดน้อยเพียงเรื่องเดียวคือ หาเงินมาได้ไม่พอ

"แต่ว่า......" ถานกั๋วต้งขมวดคิ้ว แล้วพูดว่า "เจียงห้านเฟยกับเจียงชื่อ เป็นพ่อลูกกันไม่ใช่เหรอ ทำไมถึงสร้างเรื่องจนมาถึงขั้นนี้ล่ะ"

ถานหย่งเซิ่งหัวเราะ "เป็นพ่อลูกแล้วยังไงล่ะ พวกเขาไม่ได้เจอหน้ากันเกือบสิบปีแล้ว ไม่แน่อาจไม่มีเยื่อใยความเป็นพ่อลูกแล้ว เพื่อผลประโยชน์ ถึงเป็นพ่อลูกกัน ก็สามารถฆ่าแกงกันได้!"

ถานกั๋วต้งส่ายหน้า "ทั้งสองคนคือกากเดนจริงๆ"

"พอเถอะ ไม่ต้องพูดถึงพวกเขาแล้ว กลับไปทำงานเถอะ"

"เข้าใจแล้วครับ"

ทั้งสองเดินกลับเข้ามาข้างใน

ระหว่างทางที่เดินเข้าไป ถานกั๋วต้งเดินผ่านหน้าต่างกระจกบานใหญ่ เขาหันไปมองอย่างไม่ใส่ใจ จู่ๆ เขาชะงักฝีเท้าลง

"เป็นอะไรไป" ถานหย่งเซิ่งถามขึ้น

ถานกั๋วต้งไม่พูดอะไร มองตัวเองในกระจก