จอมนักรบท้าโลก นิยาย บท 1104

เขาก็คือผู้นำร้อยคนในเมืองใต้ดินนี้----เทียนเมี่ยนั่นเอง

เขามองที่ไก่ด้วยสายตาที่เย็นชา และพูดเบาๆ ว่า "เราเป็นผู้พิทักษ์สวนผลไม้ และไม่ว่าจะเป็นใครก็ตามไม่ได้รับอนุญาตให้เข้าไปในสวนผลไม้ ออกไปให้พ้นซะ ในขณะที่คุณยังหายใจอยู่"

ไก่หัวเราะ "บ้าจริง มึงกล้าพูดกับกูด้วยน้ำเสียงแบบนี้ได้ยังไง? พี่น้องทั้งหลาย จัดการมันซะ!"

แก๊งสัตว์กลางคืนพุ่งเข้าไปข้างหน้าอย่างไม่เอาชีวิต

แม้ว่าจะมีคนไม่กี่คนที่อยู่ข้างพวกเขา แต่แต่ละคนก็เป็นคนโง่ที่ยอมเสียสละชีวิตตัวเองทั้งนั้น เมื่อต่อสู้กันขึ้นมาหนึ่งคนสามารถสู้กับห้าคนได้ และรุนแรงมากเป็นพิเศษ

ดังนั้น ไก่จึงไม่รู้สึกว่าตัวเองจะแพ้

แต่ในความเป็นจริงก็คือ.....

หนึ่งในคนของแก๊งสัตว์กลางคืนรีบวิ่งเข้าไป และอีกคนหนึ่งชกหน้าเขาด้วยความเร็วสูง ล้มลงกับพื้นในทันที และสลบไปกับที่

ความแตกต่างระหว่างทั้งสองฝ่ายมีค่อนข้างมาก

ผู้คนนับร้อยที่อยู่ฝั่งตรงข้าม ไม่ได้มีแค่คนจำนวนมากมายเท่านั้น แต่ยังมีความแข็งแกร่งเป็นพิเศษอีกด้วย

พวกเขาใช้ระบบคัดออกบางอย่าง และทุกๆ เดือนผู้ที่มีอันดับต่ำที่สุดจะถูกคัดออก เป็นเวลายาวนานมา ทุกคนที่ยังคงอยู่คือหนึ่งในร้อยผู้ปฏิบัติงานที่แข็งแกร่ง

สำหรับไอ้คนพวกแก๊งสัตว์กลางคืนนั้น ไม่เพียงพอที่พวกเขาจะจัดการเลย

"พี่น้องทั้งหลาย ไม่ต้องกลัว ต่อให้ตายก็ต้องตายอยู่ในสนามรบ! พุ่งเข้าไป!"

ไก่สู้อย่างเต็มกำลังจริงๆ และพุ่งเข้าไปข้างหน้าอย่างไม่เอาชีวิตเลย

คนของแก๊งสัตว์กลางคืนก็ต่อสู้เหมือนเติมเข้าเลือดไก่ ต่อสู้อย่างบ้าคลั่ง เพียงเพราะช่องว่างระหว่างจำนวนคนกับความแข็งแกร่งนั้นใหญ่เกินไป

หลังจากผ่านไปห้านาที คนของแก๊งสัตว์กลางคืนสามสิบกว่าคนก็นอนอยู่บนพื้นทั้งหมด

เลือดไหลดั่งแม่น้ำ

หนึ่งร้อยคนในเมืองใต้ดิน ไม่มีใครได้รับบาดเจ็บใดๆ เลย

ไก่ก็ล้มลงไปในแอ่งเลือด เต็มไปด้วยความขุ่นเคือง "คุณเจียง สิ่งที่ผมสามารถทำให้คุณได้นั้นมีเพียงเท่านี้แล้ว ขอโทษด้วย ผมไม่มีแรงจะบุกเข้าไปในสวนนั้นจริงๆ ได้โปรดยกโทษให้แก่ไร้ความสามารถของผมด้วย"

เขาดึงกริชออกจากขากางเกง และแทงเข้าไปที่หน้าท้องของเทียนเมี่ย

เทียนเมี่ยพูดอย่างเย็นชาว่า "ด้วยกำลังของคุณเองก็อยากจะฆ่าผมงั้นเหรอ? ฝันกลางวันชัดๆ!"

เขาเพียงแค่ออกแรง ก็เตะให้ตัวไก่บินออกไปเลยทีเดียว และกริชก็หล่นลงกับพื้น

เทียนเมี่ยก้มลงหยิบกริชขึ้นมา

"ผมเล่นพอแล้ว"

"ไอ้ขยะ มึงไปตายได้แล้ว"

ระหว่างคำพูด เขาเดินไปที่ไก่ในขั้นตอนเดียว โดยถือกริชและแทงเข้าที่คอของไก่ ความเร็ว และความแข็งแกร่งนั้น เหนือกว่ามนุษย์ทั่วไปอย่างมาก

ไก่หลับตาลงด้วยความสิ้นหวัง รอความตายที่จะมาถึง

"คุณเจียง เจอกันใหม่ชาติหน้า"