จอมนักรบท้าโลก นิยาย บท 1117

ถานหย่งเซิ่งหุบรอยยิ้ม และพูดอย่างสุภาพอย่างยิ่งว่า "ท่านประธานเจียงนี่ช่างเป็นหนุ่มที่มีพรสวรรค์จริงๆ เป็นมังกรในหมู่ผู้คน และเป็นการดำรงอยู่ของความยอดเยี่ยมอย่างยิ่งในบรรดารุ่นหนุ่มสาว"

"เมื่อเทียบกับคุณแล้ว ไอ้คนที่ไม่เอาไหนอย่างหลานชายของผมกั๋วต้ง ก็จะไม่สามารถมองเข้าในสายตาได้เลยแม้แต่น้อย ถ้าหากว่าท่านประธานเจียงคุณเป็นหลานชายของผมแล้วก็ มันจะถือว่าเป็นเรื่องที่มีความสุขอีกแบบหนึ่งจริงๆ เลย"

คำพูดนี้เพิ่งพูดออกมา ก็เห็นว่าสีหน้าของเจียงห้านเฟยที่อยู่ข้างๆ เปลี่ยนไปอย่างมาก

ในความเป็นจริง เจียงชื่อก็เป็นหลานชายของคุณอยู่แล้ว

เจียงห้านเฟยมองไปที่ถานหย่งเซิ่งอยู่ตลอดเวลา ในหัวใจนั้นวุ่นวายอย่างมาก ผู้ชายคนที่อยู่ตรงหน้าก็คือพ่อของตัวเอง แต่ไม่สามารถยอมรับได้

ความรู้สึกแบบนั้นคนทั่วไปไม่สามารถเข้าใจได้หรอก

เจียงชื่อยิ้มและกล่าวว่า "ผู้นำถานชมเกินไปแล้ว แต่หากจะว่ากลับมาแล้ว ผมอาจจะเป็นหลานชายของคุณจริงๆ ก็ได้"

ถานหย่งเซิ่งตะลึงไปเลย

อันที่จริงคำพูดที่เขาพูดเมื่อกี้นั้นมันเป็นเพียงคำพูดที่สุภาพเท่านั้น แต่ไม่นึกเลยว่าเจียงชื่อจะ 'ประจบ' ได้เก่งขนาดนี้

พนักงานที่อยู่ด้านล่างก็ทนดูไม่ได้อีกต่อไปแล้ว

การประจบของก่อนหน้านี้ยังพอโอเค แต่ตอนนี้กลับริเริ่มที่จะเป็นหลานชายให้คนอื่นแล้วงั้นเหรอ นี่มันประจบเกินเหตุไปหน่อยแล้ว ไม่มีขีดเส้นใต้เลย!

อย่างไรก็ตาม พวกเขาต่างก็เป็นเพียงฝูงชนที่ไร้ความรู้และไม่รู้ความจริงเท่านั้น

คนที่รู้ถึงสถานการณ์จริงๆ กลับมีมุมมองที่แตกต่างกันไป

ถานหย่งเซิ่งพูดด้วยความอักอ่วนเล็กน้อยว่า "ท่านประธานเจียงช่างเป็นคนที่ตลกจริงๆ เลย"

"ผู้นำถานคิดว่าผมตลก งั้นก็ถือว่าตลกไปเถอะ"