จอมนักรบท้าโลก นิยาย บท 1157

โม่ชิงฉงกำลังนอนร้องไห้อยู่บนพื้น และโม่หยวนก็เศร้าโศกเสียใจอย่างมาก พวกเขาสองพ่อลูกพยายามอย่างมากกับร้านขายยานี้

ตอนนี้ไหม้มันจนสิ้น

ในเวลานี้ มีคนกลุ่มหนึ่งดินข้ามา คนที่เดินนำคือหวู่เกาเฟิง

เขายิ้มอย่างร่าเริงและพูดว่า "โย่ ร้องไห้อย่างเศร้าโศกอย่างนั้นหรือ"

โม่ชิงฉงคว้าคอเขาเอาไว้แล้วถามว่า "นายใช่ไหม? นายเผาร้านฉันใช่ไหม? พูดมา นายใช่ไหม!"

หวู่เกาเฟิงผลักเขาออกไปทันที ปัดเสื้อผ้าของตนออก และพูดอย่างเย่อหยิ่ง "อย่าพูดกระไรโดยไม่คิด อย่าใส่ร้ายคนดี และจะขอบอกเรื่องนี้ไม่เกี่ยวอะไรกับฉัน"

หลังจากหยุดชั่วคราว เขาพูดต่อ "อย่างไรก็ตาม พระคุณอาจลงโทษ ใครให้นายไม่ยอมขายร้านให้ฉัน แต่ขายให้เจียงชื่อไอ้สารเลวนั่น"

"แม้แต่พระคุณก็ทนไม่ไหวแล้ว จึงช่วยฉันขจัดความเกลียดชังในใจ"

หลังจากที่เขาพูดจบ เขาก็หัวเราะเสียงดัง เหมือนโรยเกลือลงบนบาดแผลของโม่ชิงฉง

ตอนนี้ เจียงชื่อยืนอยู่ข้างๆอย่างใจเย็น "ใครทำเรื่องนี้ อีกไม่นานก็จะรู้ แค่ตรวจกล้องรอบๆนี้ ก็จะเห็นว่าใครทำ"

หวู่เกาเฟิงมีความสุขมาก

เขาเดินขึ้นไปหาเจียงชื่อ เงยหน้าขึ้นและพูดอย่างเหยียดหยาม "ทำไม ข่มฉันหรอ? ฉันจะบอกให้นะ ไม่มีใครรู้จักตรงนี้มากไปกว่าฉัน ตรงไหนมีกล้องหรือไม่มี ฉันรู้ดีอย่างมาก"

อันที่จริง คำพูดนี้เปรียบเหมือนยอมรับว่าพวกเขาเป็นคนทำ

แต่ไม่เป็นไร หวู่เกาเฟิงเชื่อว่าเขาวางแผนมาอย่างดี ไม่มีเบาะแสใดๆ และเขาไม่กลัวการสอบสวน