จอมนักรบท้าโลก นิยาย บท 1158

"นาย นายโกหก!" จนถึงตอนนี้ หวู่เกาเฟิงยังไม่เชื่อ จะมีคนที่น่ากลัวเช่นนี้ในโลกนี้ได้อย่างไร?

"คุณไม่เชื่อหรือ?" เจียงชื่อถามต่อ "งั้นฉันขอเตือนเนายอีกหน่อยเถอะ คุณไม่คิดว่ามันแปลกหรือไง ทำไมคืนนี้ไม่มีใครอยู่ในร้านขายยาหงหุ้ยเลย บังเอิญเกินไปรึเปล่า?"

นี้......

หวู่เกาเฟิงทรุดตัวลงด้วยเหงื่อเย็นเยียบ

ใช่แล้ว ว่าไปก็เป็นเรื่องบังเอิญจริงๆ ทุกคนในร้านขายหงหุ้ยออกไปข้างนอกในคืนนี้ทั้งหมด ไม่มีใครอยู่ แม้แต่โม่ชิงฉง ที่อยู่ร้านทุกวันก็ยังออกไปเช่นกัน

รู้สึกเหมือนพวกเขารู้ตั้งแต่ต้นว่าคืนนี้จะเกินเพลิงลุกเป็นไฟ

"ไม่ มันเป็นไปไม่ได้" โม่ชิงฉงยังคงไม่เชื่อ "ถ้านายรู้ล่วงหน้า ทำไมนายไม่หยุดมันล่ะ"

เจียงชื่อยิ้มเบา ๆ และพูดอะไรบางอย่างที่ทำให้หวู่เกาเฟิงรู้สึกหวาดกลัว

"เพราะ มีฉันเท่านั้นที่รู้เรื่องนี้"

"และฉันอยากเห็นคุณจุดไฟ

รู้ว่าไฟจะลุก ไม่เพียงแต่ไม่หยุดมัน แต่ยังอยากเห็นมันไหม้? เจียงชื่อเป็นเพื่อนที่ดีของตระกูลโม่ไม่ใช่หรือ? เขาทำเช่นนี้เพื่ออะไร?"

เาเป็นคนดีหรือคนเลวกันแน่?

ควรจะกล่าวว่าการใช้คำว่า 'ดี' และ'แย่' ในการนิยาม เจียงชื่อนั้นแคบเกินไป

เมื่อหวู่เกาเฟิงมองไปที่เจียงชื่อ เขารู้สึกเหมือนกำลังมองไปที่ภูเขาสูงและเขาเป็นมดที่ไม่มีนัยสำคัญที่เชิงเขา

เขาคิดจะย้ายภูเขาออกไปด้วยกำลังตนหรือ? ?

หึหึ ช่างโง่เหลือเกิน!

ในขณะนี้ เสียงคำรามของคนสุดท้ายมาจากร้านขายยาหงหุ้ย

"อ่า~~"

มันเหมือนกับเสียงกรีดร้องของคนที่หมดลมหายใจสุดท้ายของชีวิต

เมื่อได้ยินเสียงตะโกน หวู่เกาเฟิงก็รู้สึกขบขันทันที และเขาก็หัวเราะเสียงดัง "เจียงชื่อ คุณกล้าโกหกข้าได้อย่างไร ฟังนะ ยังมีคนอยู่ในร้านยาหงหุ้ย และคุณไม่มีทางรู้การเคลื่อนไหวของฉัน!"

หวู่เกาเฟิงรู้สึกว่าเลือดทั่วร่างกายของเขาเย็นชา ขาของเขาอ่อนแอ เขาไม่สามารถยืนได้ เขาล้มลงกับพื้น

ในทางกลับกัน เจียงชื่อยืนอยู่ตรงหน้าเขาราวกับว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น โดยหันหลังให้เขา

หวู่เกาเฟิงมองไปที่แผ่นหลังของเจียงชื่อ เขามีความรู้สึกแปลก ๆ ซึ่งเหมือนกับตอนที่เขายังเป็นเด็กที่ดูหนังสยองขวัญที่บ้านคนเดียว

เย็นชาและน่ากลัว

ทุกรูขุมขนเปิดออก

เขารู้สึกว่าเจียงชื่อไม่ใช่มนุษย์ แต่เป็นผี!

"ผี ผี!"

หวู่เกาเฟิงตะโกนอย่างบ้าคลั่งและวิ่งไปรอบ ๆ โดยเอามือกุมหัว

และเจียงชื่อผู้ยุยง เขามองดูไฟไหม้อย่างเฉยเมย แต่ทำเหมือนไม่เห็น