จอมนักรบท้าโลก นิยาย บท 1165

ณ วิลล่าซุ่ยหยุนถิง หลังที่ 22

นี่คือวิลล่าส่วนตัวของเจียงชื่อ ซึ่งยืมให้กับครอบครัวโม่ชิงฉงชั่วคราว

ในขณะนี้ เจียงชื่อกับโม่ชิงฉงทั้งสองกำลังนั่งอยู่บนโซฟาในห้องรับแขกและปรึกษาหารือเกี่ยวกับการสร้างร้านขายยาใหม่อย่างจริงจัง

"นี่เป็นการสร้างใหม่ครั้งแรก ฉะนั้นมันต้องสวยงามและยังต้องทันสมัยอีกด้วย" โม่ชิงฉงพูดขึ้น

เขาซึ่งเป็นผู้วิพากษ์วิจารณ์เมื่อหลายวันก่อน แต่ตอนนี้เขากลับเป็นคนที่กระตือรือร้นที่สุด

ดิ๊ง ดิ๊ง ดิ๊ง ดิ๊ง

เสียงระฆังดังขึ้นสี่ครั้ง และได้เวลาสี่โมงเย็นแล้ว

โม่หยวนที่เพิ่งกลับถึงบ้านอย่างเร่งรีบก็เช็ดเหงื่อที่หน้าผากแล้ววางแฟ้มเอกสารลงบนโต๊ะ

"พ่อครับ อาจารย์ครับ ผมกลับมาแล้วครับ"

โม่ชิงฉงเงยหน้ามองแล้วพูดอย่างไม่สบอารมณ์ "ให้ไปเดินเรื่องแค่นี้ ทำไมช้าขนาดนี้?"

โม่หยวนยักไหล่ตอบ "ก็ผมติดฝนตอนกลับมาไม่ใช่เหรอครับ? ผมกลัวเอกสารจะเปียกฝน ก็เลยเข้าไปหลบฝนในร้านกาแฟก่อน"

"อย่ามา!" โม่ชิงฉงพูดขึ้น "ฝนหยุดก่อนบ่ายสองแล้ว แต่นายเพิ่งถึงบ้านสี่โมงเย็น ทำไม ระยะทางแค่นี้ต้องใช้เวลาสองชั่วโมงเลยเหรอ?"

โม่หยวนแลบลิ้น "ผมบอกแล้วไม่ใช่เหรอครับ? ผมหลบฝนในร้านกาแฟ แล้วบังเอิญเจอสาวมหาลัยคนหนึ่ง เอิ่ม......พอดีว่าเธอทำใบนัดสอบหล่นไว้ ผมก็เลยส่งไปให้เธอที่มหาลัย หลังจากนั้นเธอขอเลี้ยงข้าวผม ก็เลยกลับมาช้าครับ"

เมื่อพูดจบ โม่ชิงฉงก็กลอกตาใส่เขา

"ถึงว่า ทำไมกลับมาสาย ที่แท้ก็เจอตัณหานี่เอง!"

"เห็นสาวสวยมหาลัย ถึงกับทำให้นายเดินขาลากเลยใช่ไหม?"

โม่หยวนเกาหัว "ไม่ใช่นะครับพ่อ ผมไม่ได้แย่อย่างที่พ่อพูด ผมก็แค่......"

"ก็แค่อะไร? เอ็งกล้าพูดไหมว่าที่เอ็งวิ่งส่งเอกสารไปให้เขาเพียงเพราะว่าคนอื่นเขาน่ารัก?"

โม่หยวนได้แต่มุ่ยปากและไม่สามารถตอบคำถามได้