จอมนักรบท้าโลก นิยาย บท 1193

เมื่อเห็นกลุ่มอันธพาลพุ่งเข้ามา เจียงชื่อกล่าวด้วยน้ำเสียงราบเรียบว่า "ทำไม? คนมากรังแกคนน้อยเหรอ?"

จิ้นหลิน ยิ้ม "ใช่ คนมากรังแกคนน้อย แล้วทำไมล่ะ?"

"โอเค ในเมื่อคุณพูดขนาดนี้แล้ว......" เจียงชื่อดีดนิ้ว ทันใดนั้นก็มีคนกลุ่มใหญ่ล้อมอยู่ตรงประตู

เป็นพวกแก๊งสัตว์กลางคืน

หลังจากที่ไก่ออกจากโรงพยาบาลแล้ว ยังไม่ได้ทำงานอะไร ในที่สุดวันนี้เขาก็สามารถกลับมาทำงานอีกครั้ง ทำให้เขารู้สึกมีความสุขมาก

เจียงชื่อกล่าวว่า "ไก่ ประจวบเหมาะให้นายฝึกมือกับคนเหล่านี้ เพื่อดูว่าพลังของคุณนั้นฟื้นแค่ไหนแล้ว"

ไก่เดินเข้าไปอย่างร่าเริง "น้อมรับคำสั่ง!"

เมื่อเห็นไก่พาคนมามากมาย ทำให้จิ้นหลิน รู้สึกตื่นตระหนก

"เฮ้ คุณรู้ไหมว่าผมเป็นใคร?"

ไก่ยิ้ม "ผมไม่สนใจหรอกว่าคุณจะเป็นใคร ทุบตีก่อนแล้วค่อยว่ากัน!"

เขายกกำปั้นแล้วต่อยออกไป ไม่ได้เห็นจิ้นหลิน และคนอื่น ๆ อยู่ในสายตา เขาต่อยหน้าของจิ้นหลิน จนกลายเป็นสีเขียวอมม่วง จนแทบจะจำหน้าไม่ได้

จุดจบของลูกน้องจิ้นหลิน ก็ไม่ได้ดีไปกว่ากัน ทุกคนต่างถูกแก๊งสัตว์กลางคืนทุบตีจนกองอยู่บนพื้น

หู่เผ้าที่เฝ้ามอง กล่าวด้วยความชื่นชม "ผู้บัญชาการ คุณรับคนกลุ่มนี้เข้ามาตั้งแต่เมื่อไร ถึงแม้พวกเขาจะไม่มีความสามารถมากนัก แต่ก็มีประโยชน์ในการจัดการกับคนประเภทนี้"

เจียงชื่อยิ้มแต่ไม่ได้พูดอะไร

สิบนาทีต่อมา ไก่ยืนขึ้นแล้วหายใจหอบ "ผมไม่ได้ออกกำลังกายมาเป็นเวลานาน เหนื่อยแทบแย่"

เขาถามเจียงชื่อว่า "คุณเจียง น่าจะพอประมาณแล้ว?"

เจียงชื่อเหลือบมองพวกเขา เห็นคนของจิ้นหลิน นอนระเกะระกะอยู่บนพื้น ฟันในปากกระเด็นไปทั่วพื้น และร่างกายเต็มไปด้วยเลือด มองแล้วน่าสังเวชเป็นอย่างมาก

"พอแล้ว พวกนายกลับไปได้แล้ว"

"ครับ"