จอมนักรบท้าโลก นิยาย บท 12

บทที่ 12 ให้คำอธิบายกับผม

ติงเมิ่งเหยนเชื่อครึ่งไม่เชื่อครึ่ง แม้ว่าเธอจะรู้สึกว่าคำพูดของเจียงชื่อไม่น่าเชื่อถือเท่าไหร่ แต่เนื่องจากสองครั้งก่อนแม่นยำมาก เธอจึงคิดว่ามันคุ้มค่าที่จะรอคอย

ในตอนนี้ เห็นเพียงมู่หยางอียื่นมือออกไปและหยิบกุญแจที่จ้าวถงส่งให้ขึ้นมา

บนใบหน้าของจ้าวถงปรากฏประกายแห่งความตื่นเต้นออกมา

เขาแอบหัวเราะในใจ ฮ่าฮ่า พูดว่าชอบเหล้าหยางจวิ้นอะไรกัน แต่มันก็เป็นแค่การแสดงเท่านั้นแหละ สุดท้ายแล้วไม่ใช่ว่าก็เลือกวิลล่าสุดหรูของฉันอยู่ดีหรอกเหรอ? ฉันยังไม่แพ้

มู่หยางอีมองไปทางจ้าวถง “คุณจ้าว คุณให้กุญแจดอกนี้งั้นหรือ?”

"ครับ ผมเอง."

"อืม ถ้าฉันจำไม่ผิดล่ะก็ บ้านในหมู่บ้านอพาร์ทเม้นเฟิ่งหลิ่งราคาไม่ใช่ถูก ๆ เลย วิลล่าเดี่ยวที่นั่น ราคาเฉลี่ยชุดละมากกว่ายี่สิบล้าน"

จ้าวถงกล่าวอย่างเบิกบาน "จะว่าแพงก็แพงนิดหน่อยครับ แต่ก็ของคุ้มค่ากับราคา มีเพียงบ้านในราคาแบบนี้เท่านั้น ถึงจะสมกับฐานะของผู้บริหารระดับสูง!"

แสงเย็นวาบผ่านนัยน์ตาของมู่หยางอี เขาจงใจถามว่า "บ้านหลังนี้คุณเป็นคนซื้อใช่ไหม?"

"แน่นอนครับ"

"อ้อ? งั้นขอถามคุณจ้าวหน่อยครับว่า ในฐานะผู้จัดการฝ่ายการตลาดของสำนักงานการประปา คุณเงินเดือนเท่าไหร่เหรอครับ?"

รอยยิ้มบนใบหน้าของจ้าวถงค่อย ๆ หายไป รู้สึกเหมือนบรรยากาศจะดูไม่ค่อยถูกต้องเท่าไหร่

“เอ่อ……เงินเดือนล่ะก็ ประมาณเจ็ดพันกว่าหยวนต่อเดือนครับ”

"อืม เจ็ดพันกว่าหยวน งั้นถ้ารวมเงินปันผล โบนัสสิ้นปีและสวัสดิการอื่น ๆ รายได้ต่อปีของคุณก็ประมาณสองแสนหยวน?"

ยิ่งจ้าวถงยิ่งฟังก็ยิ่งรู้สึกแย่ “ใช่ครับ ถูกแล้ว”

มู่หยางอีส่ายหัวเล็กน้อย “งั้นก็แปลก คนที่มีรายได้สองแสนต่อปี สามารถซื้อวิลล่าสุดหรูมูลค่ากว่ายี่สิบล้านได้ยังไง จ้าวถง คุณช่วยให้คำอธิบายที่สมเหตุสมผลกับผมหน่อยได้ไหม?

ตูม! ! !

คนทั้งงานต่างตกใจ ปัญหานี้ร้ายแรงมาก

ความเป็นจริงแล้วทุกคนต่างรู้ดีว่าข้างในนี้ต้องมีเล่ห์กลอะไรแน่ แต่ในอารมณ์ที่จะให้ของขวัญ ทุกคนต่างรู้สึกว่าแม้จะมีเล่ห์กลอะไร ก็จะไม่ถูกหยิบยกขึ้นมา

แต่ผู้บริหารระดับสูงที่มาใหม่ท่านนี้ไม่ได้เป็นเช่นนั้น พอมาถึงก็แสดงอำนาจแก่ทุกคนทันที

เหล่าคนที่เพิ่งให้ของขวัญทุกคนต่างก็มีอาการเหงื่อตก บางคนก็แอบดีใจที่ให้ของขวัญแค่หลักแสนกว่า ๆ ส่วนเหล่าคนที่ให้ของขวัญหลายแสนถึงกระทั่งหลักล้าน ต่างก็พากันฝ่ามือเย็นเฉียบ

แน่นอน ที่เย็นเฉียบที่สุดก็คือจ้าวถง

หลายแสนถึงหลักล้าน ยังแก้ตัวได้ว่าสะสมมาหลายปี แต่เงินยี่สิบล้าน ต้องเก็บกี่ปีกัน?

ตามรายได้ของจ้าวถง จะต้องใช้เวลาร้อยปีถึงจะเก็บรวบรวมมาได้!

เห็นได้ชัดว่า รายได้ของจ้าวถงมีปัญหา

ตอนนี้จ้าวถงมือเท้าเย็นเฉียบ และเขายังคงกลืนน้ำลายไม่หยุด อึก ๆ อัก ๆ พูดอะไรไม่ออกสักคำ

มู่หยางอีขึ้นเสียง "จ้าวถง พูดสิ ว่าคุณเอาเงินยี่สิบล้านจากไหนมาซื้อบ้าน!"

เสียงตึงดังขึ้น จ้าวถงถูกทำให้ตกใจจนล้มลงกับพื้น

เขาจะเอาอะไรมาตอบ?

มู่หยางอีฮึดฮัดอย่างเย็นชา “ผมคิดว่าคุณคงไม่ตอบได้ งั้นก็เข้าไปด้านในสำนักงานและค่อย ๆ สารภาพมาก็แล้วกัน เอาคนมา ใส่กุญแจมือเขา แล้วเอาตัวไป”

ทันใดนั้น เจ้าหน้าที่หลายคนที่สวมเครื่องแบบตำรวจก็รีบวิ่งออกมา จับมือทั้งสองข้างของจ้าวถงไขว้ไว้ด้านหลัง ใส่กุญแจมือ และพาออกไปต่อหน้าทุกคน

“อย่านะ ท่านผบ.มู่ มีอะไรก็พูดกันดี ๆ เถอะครับ นี่มันเรื่องอะไรกัน?”

“ปล่อยฉัน พวกนายปล่อยฉันนะ”

จ้าวถงดวงตาไร้แวว แม้แต่ฝันก็ยังนึกไม่ถึงว่าการให้ของขวัญจะทำให้เกิดปัญหาใหญ่ขนาดนี้

ตอนที่เขาถูกพาตัวไปต่อหน้าทุกคน ทุกคนต่างก็ก้มหน้าโดยไม่รู้ตัวไม่กล้ามอง เพราะกลัวว่าพวกเขาจะกลายเป็นจ้าวถงคนต่อไป

มู่หยางอีพูดต่อว่า "ที่จริงผมรู้ว่า เบื้องหลังพวกคุณหลายคนไม่ได้ใสสะอาดกันหมด ผมแนะนำให้ตั้งแต่นี้ไปพวกคุณทำหน้าที่อย่างซื่อสัตย์ต่อผมหน่อย มิฉะนั้นล่ะก็ พวกคุณต่างก็ได้เห็นจุดจบของจ้าวถงกันไปแล้ว!"

"คนที่ต้องการพึ่งพาการให้ของขวัญเพื่อกระชับความสัมพันธ์ ผมแนะนำให้พวกคุณประหยัดเงินกันด้วย ผู้บริหารระดับสูงไม่ชอบไม้นี้ ที่เขาเกลียดที่สุดก็คือคนขี้ประจบสอพลอ!”

"ของขวัญทั้งหมดนี้ที่พวกคุณให้ในวันนี้ นำกลับไปให้หมด ผู้บริหารระดับสูงไม่ต้องการมันสักชิ้น ครั้งนี้ให้แล้วไป ถ้ามีครั้งหน้าอีก จะไม่ให้อภัยแล้ว!"