จอมนักรบท้าโลก นิยาย บท 1210

แต่โม่หยวนยังคงไม่สามารถปล่อยวางความรู้สึกที่อยู่ในใจได้

ความรู้สึกที่บริสุทธิ์จนกระทั่งโง่เขลานี้ ทำให้หัวใจแข็งกระด้างราวกับหินของจงหว่านซวนหวั่นไหวโดยไม่ตั้งใจ

เธอมองโม่หยวนด้วยความอึ้ง

เมื่อก่อนเธอไม่เคยมีความรู้สึกที่ดีต่อผู้ชาย และคิดว่าผู้ชายทุกคนในโลกนี้เป็นคนที่บ้ากาม นี่เป็นครั้งแรกที่เธอรู้สึกหวั่นไหว

บางทีก่อนที่เธอจะรู้ตัว เธอได้พบกับผู้ชายคนเดียวที่รักเธออย่างสุดหัวใจ

เพียงแต่คนที่ไม่รู้จักทะนุถนอมอะไรอย่างเธอ ไม่รู้จักรักษาความรักนี้เอาไว้

ตอนที่มี คุณกลับไม่รู้ตัว แต่ตอนที่คุณสูญเสียไปแล้ว กลับรู้สึกเสียใจมาก

จงหว่านซวนร้องไห้แล้ว

โม่หยวนเกาศีรษะด้วยความอึดอัด "ผมพูดเกินไปแล้วใช่ไหม? คุณอย่าร้องไห้อีกเลย ถึงแม้คุณจะเป็นศัตรู แต่ผมก็ไม่อยากเห็นคุณเป็นแบบนี้"

"คนโง่" จงหว่านซวนเช็ดน้ำตา เอื้อมมือไปรับสร้อยคอมาสวม

ภายใต้แสงสะท้อน สร้อยคอคริสทัลส่องประกายระยิบระยับ ซึ่งสะท้อนรูปลักษณ์ที่สวยงามของจงหว่านซวนมากขึ้นไปอีก

"สวยไหม?" จงหว่านซวนถาม

"สวย"

"ฉันหรือว่าสร้อยคอสวย"

โม่หยวนกลืนน้ำลาย "สร้อยสวย แต่คุณสวยกว่า"

ทั้งสองสบตากัน

เปลวไฟที่โหมกระหน่ำอยู่ในหัวใจของกันและกัน แต่เปลวไฟนี้ไม่สามารถข้ามมหาสมุทรอันเยือกแข็งแห่งความเป็นจริงได้

โม่หยวนถอนหายใจยาวและกล่าวช้า ๆ "ผมพูดจบแล้ว ขอตัวก่อน นับตั้งแต่ตอนนี้เป็นต้นไปพวกเราไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกันอีก"

หลังจากกล่าวจบ โม่หยวนหันหลังแล้วเดินออกไป

หลังจากเดินไปเพียงสองก้าว เขาอดไม่ได้ที่จะหันกลับมามองจงหว่านซวน แล้วกล่าวว่า "ผมอยากจะบอกคุณว่า ต่อไปอย่าไปหลอกลวงความรู้สึกคนอื่นเพื่อเงินอีก การกระทำเช่นนั้นมันไม่ดี และอย่าไปยุ่งกับคนเลวพวกนั้น เพราะสุดท้ายมันจะทำร้ายตัวคุณเอง"

สุดท้ายผู้ชายผู้ที่ไร้เดียงสาและดีคนนี้ยังคงคิดเพื่อจงหว่านซวน

ไม่มีความเกลียดชังต่อเธอเลย