จอมนักรบท้าโลก นิยาย บท 1220

"โอเค"

เมษรีบไปจัดการทันที

15นาทีผ่านไป ตุ่มเลือดบริเวณหลังของเจียงชื่อหายไปหมดแล้ว แต่สีหน้าเขาดูแย่มาก หน้าขาวซีดราวกับกระดาษ ปากแห้งจนแตกลอง

ปลิงพวกนั้นเริ่มดูดเลือดในร่างกายเจียงชื่อ

"แย่แล้ว!"

โม่หยวนรีบแกะปลิงพวกนั้นออก แต่เชิญเทพมามันง่าย ทว่าจะเชิญเทพออกมันยาก ปลิงพวกนั้นเกาะแน่นบนหลังเจียงชื่อ โม่หยวนใช้แรงจนแทบหมดก็เอาไม่ออกสักตัว

"ปลิงพวกนี้ดูดเลือดจนเพลิน ปล่อยไว้ไม่ได้ ทำยังไงดี?"

เจียงชื่อหลับตา พยายามพูดออกมาเบาๆว่า:"ไฟ"

"จริงด้วย ไฟ!"

โม่หยวนรีบไปเอาเทียนหน้าเคาน์เตอร์มาเล่มหนึ่ง จุดด้วยไฟแช็ก แล้วอังไฟไปที่ตัวปลิง

ปลิงพวกนั้นโดนอังไฟไม่นาน ก็เกิดเสียงดังฉ่าร่วงลงไปในน้ำ เป็นเช่นนี้ โม่หยวนอังไฟทีละตัวๆ จนในที่สุดปลิงพวกนั้นก็โดนเผาจนร่วงลงน้ำไปหมด

"อาจารย์ คุณรีบออกมาเถอะ"

เขาวางเทียนลง ช่วยพยุงเจียงชื่อออกมาจากถังไม้ เช็ดตัวให้แห้ง แล้วเปลี่ยนชุดใหม่ให้

ขณะนั้นเอง เมษเดินเข้ามาพร้อมยาบำรุงเลือดลมชามหนึ่ง

"ผู้บัญชาการ ยาครับ!"

"อืม"

เจียงชื่อไม่มีแม้แต่แรงจะยกยา สีเลือดบนใบหน้าค่อยๆจางลง ทำได้เพียงให้โม่หยวนพยุง และให้เมษป้อนทีละช้อนๆ

หลังจากดื่มยาจนหมด เจียงชื่อค่อยๆกลับมาหายใจเป็นปกติ

"ฉันต้องการพักผ่อนสัก2-3ชั่วโมง อย่าให้ใครมารบกวน"

"ทราบแล้วครับ!"

เจียงชื่อมองโม่หยวน ยิ้มๆไม่พูดอะไร

เมษพูดจากอีกด้าน:"คนที่สามารถวางยาผู้บัญชาการได้ นายจัดการได้งั้นเหรอ?"

โม่หยวนยู่ปาก

พูดแบบนี้ก็ไม่ผิด แต่เขาก็อยากแก้แค้นให้เจียงชื่อนี่!

เจียงชื่อพูด:"น้ำใจของนายฉันจะรับไว้ แต่เรื่องนี้นายจะเข้ามาเกี่ยวข้องไม่ได้เด็ดขาด ฉันมีเรื่องอยากคุยกับเมษเป็นการส่วนตัว นายออกไปรอด้านนอกก่อน"

โม่หยวนพูด'ครับ'ออกมาคำหนึ่งอย่างไม่เต็มใจ ยืนขึ้นแล้วเดินออกไป

ปิดประตู

เมษรีบหุบยิ้มทันที กัดฟันพูด:"คิดไม่ถึงว่าครูฝึกสอนจะใจดำขนาดนี้ วางยาคุณ ไม่เห็นแก่ความเป็นอาจารย์กับศิษย์แม้แต่น้อย ผมก็ว่าอยู่ว่าทำไมเขาดีขนาดเชิญคุณดื่มชา ที่แท้ไม่ได้หวังดีเลย"

"ผู้บัญชาการ พวกเราต้องคิดบัญชีครั้งนี้ให้เรียบร้อย!"