จอมนักรบท้าโลก นิยาย บท 1256

แครี่วิ่งลงจากเตียงในโรงพยาบาล เอื้อมมือออกไปกอดท่านอู๋ จ้องมองมาที่ท่านอู๋ด้วยดวงตาเบิกกว้างด้วยความหวาดกลัว และตะโกนเสียงดัง

“พ่อบุญธรรม ผมไม่ได้ตั้งใจ พ่อบุญธรรม อย่าทำให้ผมตกใจ”

"ได้โปรดอย่าตาย"

“ผมไม่ต้องการแบบนี้ ผมไม่ต้องการแบบนี้!”

แครี่ร้องไห้ไปด้วย ตะโกนไปด้วย

แต่ต่อให้ตะโกนดังแค่ไหนก็ช่วยอะไรไม่ได้ ท่านอู๋เป็นศพที่เย็นยะเยือกแล้วในเวลานี้ ไม่ว่าเขาจะตะโกนมากแค่ไหน เขาก็ไม่สามารถตื่นได้

ในเวลานี้ ในใจของแครี่ก็หวาดกลัวมาก

เขาพลาดไปฆ่าท่านอู๋ และฆ่าพ่อบุญธรรมของเขาโดยไม่ได้ตั้งใจ ถ้าลอร่ารู้เรื่องนี้ ลอร่าคงเกลียดตัวเองไปตลอดชีวิตที่เหลือของเธอ

เขาไม่ต้องการแบบนี้

ถ้าโดนลอร่าเกลียด แครี่คงเจ็บปวดกว่าตายเสียอีก

"ไม่ได้"

“เรื่องนี้ต้องไม่ให้ลอร่ารู้!”

แครี่ยืนขึ้นมองไปรอบๆ ฉากนี้ แม้ว่าไม่ต้องการให้ลอร่ารู้ก็ไม่ได้แล้วมั้ง?

เดี๋ยวลอร่าจะมาเยี่ยม และเมื่อเธอเห็นท่านอู๋นอนอยู่บนพื้น ก็จะไขคดีนี้ได้แล้วไม่ใช่หรือ?

แครี่จะไม่เพียงถูกลอร่าเกลียดตลอดชีวิตเท่านั้น แต่ยังถูกตำรวจจับตัวไปและถูกคุมขังในข้อหาฆาตกรรม

งั้นชีวิตเขาก็จบแล้วจริงๆ

ในความตื่นตระหนก ความคิดที่ไม่น่าเชื่อถืออย่างมากก็ผุดขึ้นในใจของแครี่

เขากัดฟันและพูดกับตัวเองว่า "ตอนนี้ไม่มีทางอื่นแล้ว เพื่อลอร่าและเพื่อตัวเอง เดิมพันสักครั้ง!"

เขาวางท่านอู๋บนพื้น จากนั้นตัดผ้าห่มและหมอนบนเตียง ปูผ้าฝ้ายลงไปบนท่านอู๋ และเทแอลกอฮอล์ยาลงบนท่านอุ๋พร้อมกัน

แครี่สูดหายใจเข้าลึกๆ นำไฟแช็กออกมาและจุดไฟบนตัวท่านอู๋

จากนั้น เขาก็จุดไฟให้กับวัตถุไวต่อไฟทั้งหมดในห้อง เพื่อให้ทั้งห้องถูกไฟไหม้

จากนั้น เขาก็ปีนกลับขึ้นไปบนเตียงและกดกริ่งต่อไป

ขณะกด เขาตะโกนว่า "ช่วยด้วย ช่วยด้วย~~!!!"

ทันใดนั้น พยาบาลคนหนึ่งก็รีบเข้ามาและเห็นว่าภายในห้องเริ่มเผาไหม้จนหมด เธอจึงตกใจมากจึงรีบวิ่งออกไปเรียกคนอื่นๆ

ไม่สามารถควบคุมไฟได้ และไฟก็ลุกลามไปอย่างรวดเร็ว

เดิมที แค่หนึ่งห้องไฟไหม้ แต่แล้วไฟก็ลาม และหลายห้องถูกไฟไหม้ทีละห้อง

ไฟนั้นใหญ่ขึ้นเรื่อย ๆ และทั้งโรงพยาบาลก็ถูกไฟไหม้ในทันที แครี่ยังคงนั่งอยู่บนเตียงและร้อนใจมาก

ตั้งนานแล้ว ทำไมไม่มีใครมาช่วยเขาเลย?

ขอให้อย่าเป็นการยิ่งทำยิ่งเสียนะ สุดท้ายเผาตัวเองตายจริงๆก็ซวยละ

เมื่อเขากังวลมาก ประตูก็ถูกกระแทกเปิดอย่างดัง

“พี่ใหญ่ พ่อบุญธรรม?”