จอมนักรบท้าโลก นิยาย บท 1280

จ้าวไห่เหรินเดินเข้ามาแล้วพูดว่า “เอาล่ะ ในเมื่อน้องสาวที่แสนดีของฉันพูดแบบนี้ แล้วฉันจะฆ่ามันได้อย่างไร? อีกอย่างวันดีๆ แบบนี้ก็ไม่ควรจะมาฆ่ามัน เพียงแต่หมาตัวนี้มันดุร้ายเกินไป ฉันจะไม่เก็บมันไว้ที่นี่ เพราะฉันเห็นมันทีไรจะรู้สึกกลัวทุกที”

เจียงชื่อพูดต่อว่า “ไม่เป็นไรครับ ให้ผมเป็นคนเลี้ยงมันเองครับ”

“ว่าไงนะ?” จ้าวไห่เหรินตะลึงไปครู่หนึ่ง “เจียงชื่อ คุณจะรับเลี้ยงหมาตัวนี้? เกรงว่ามันจะไม่เหมาะกับตำแหน่งของคุณมั้งครับ?”

เจียงชื่อยิ้มเล็กน้อย “เราจะเลือกเกิดได้อย่างไร? พูดตามตรงนะ ผมยังรู้สึกชอบนิสัยของหมาตัวนี้มากเลย เพราะมันมีหลายๆ อย่างที่คล้ายกับผมมาก”

จะว่าไปก็คล้ายมากจริงๆ

ดวงตาที่โดนบีบบังคับให้ถึงทางตันและยังสามารถโต้กลับได้ อีกทั้งดวงตาที่เต็มไปด้วยความเย็นยะเยือกอยู่ตลอดเวลา

จ้าวไห่เหรินพยักหน้า “โอเค ผมไม่ต้องการมัน ถ้าคุณอยากจะเลี้ยง งั้นคุณก็เอาไปเถอะครับ”

นี่ก็ถือว่าจ้าวไห่เหรินไว้หน้าเจียงชื่อ เพื่อขอบคุณเจียงชื่อที่ช่วยชีวิตจ้าวหรง เพียงแต่ว่าเขาไม่เคยมีความสัมพันธ์ที่ดีต่อเจียงชื่อ หากทำให้เจียงชื่อเสียหน้า ก็ไม่รู้จะพูดอย่างไร

เจียงชื่อมองสุนัขหมายเลขสองที่อยู่ในมือ มันยังคงแยกเขี้ยวและดิ้นอย่างบ้าคลั่ง

ดูเหมือนว่าจะไม่สงบลงง่ายๆ

เจียงชื่อพูดกับพนักงานว่า “ทำให้มันสงบสติอารมณ์ลงก่อนได้มั้ยครับ? ถ้าเป็นแบบนี้ต่อไปเกรงว่าจะไม่เป็นผลดี มันยิ่งดิ้น จะยิ่งทำให้มันบาดเจ็บหนักกว่าเดิมนะครับ”

“ง่ายมากครับ”

พนักงานเดินมาและฉีดยากล่อมประสาทให้สุนัขหมายเลขสอง สุนัขหมายเลขสองจึงค่อยๆ สงบลง

จากนั้นพนักงานก็เอาตะกร้อครอบปากมาครอบปากของสุนัขหมายเลขสอง และผูกเชือกไว้เพื่อไม่ให้มันไปทำคนอื่นได้บาดเจ็บอีก

“คุณเจียงครับ อย่างนั้นให้พวกเราส่งมันไปไว้ที่บริษัทคุณมั้ยครับ?”

“รบกวนด้วยนะครับ”

“ด้วยความยินดีครับ”