จอมนักรบท้าโลก นิยาย บท 1301

ในห้องโถง

ลอร่าสูดหายใจเข้าลึกๆ จ้องไปที่เจียงชื่อสักครู่แล้วแทงมีดสั้นไปโดยไม่ลังเล

ด้วยฝีมือของลอร่า ในระยะใกล้ขนาดนี้ การแทงคนที่หลับไปโดยไม่รู้สึกตัว มันง่ายพอๆ กับการพลิกฝ่ามือ

แต่เมื่อมีดของเธอกำลังจะแทงที่คอของเจียงชื่อ สถานการณ์ก็เปลี่ยนไปอย่างกะทันหัน

เจียงชื่อเหยียดมือออกราวกับสายฟ้า และคว้าข้อมือของลอร่าทันที!

ลอร่าไม่สามารถก้าวไปข้างหน้าได้ในทันที

"อั๊ก!!!"

ลอร่าตกตะลึง ทุกคนจะต้องตกตะลึงในสถานการณ์นี้

เธอจะรู้ได้อย่างไรว่าเจียงชื่อซึ่งควรจะผล็อยหลับไปจะตื่นขึ้นมาในทันใด หันมือและก็ปราบเธอในทันที

แรงกระแทกแบบนี้มันแรงเกินไปจริงๆ

ไม่น่านิ

เป็นไปไม่ได้

ลอร่าใช้จ้าวหรงมาวางยา ตามปกติแล้ว เจียงชื่อจะระวังจ้าวหรงได้อย่างไร?

และลอร่าก็เห็นเจียงชื่อดื่มกาแฟอย่างชัดเจน

“ทำไมคุณไม่หลับสนิท?” ลอร่าไม่เข้าใจจริงๆ

เจียงชื่อยิ้มเบาๆ และพูดว่า "ถ้าหลับสนิทแหละถึงจะแปลก?คุณจัดให้จ้าวหรงวางยาต่อหน้าผม คุณคิดว่าผมตาบอดหรือ?"

“อะไรนะ คุณรู้ว่ากาแฟนั้นผิดปกติ?”

“จะไม่รู้ได้ไง? ไม่อย่างนั้น คุณคิดว่าผมอยู่ที่เวสเตอร์แลนด์วันๆ ทำอะไร?ไปกินข้าวฟรีเหรอ?”

ในสมัยที่ทำสงครามในเวสเตอร์แลนด์ เจียงชื่อพบสถานการณ์ที่คล้ายคลึงแบบนี้ทุกวัน

ได้เห็นยาพิษมาไม่รู้กี่ชนิด

วิธีในการผสมยาลงในกาแฟนั้นถือว่ากระจอกมาก และการวางยาต่อหน้าเจียงชื่อก็ยิ่งโง่เข้าไปใหญ่

"แต่ฉันเห็นคุณก็ดื่มไปแล้วนิ!"

“คุณลืมไปแล้วหรือเปล่าว่าผมเป็นหมอ?” เจียงชื่อพูดอย่างเรียบสงบ“ถ้าผมไม่สามารถจัดการกับยาแค่นี้ งั้นผมก็ไม่ต้องเป็นหมอละ”

หลังจากหยุดชั่วคราว เขาพูดต่อ “ผมแค่อยากรู้ว่า จ้าวหรงหญิงสาวผู้บริสุทธิ์และจิตใจดี มียาแบบนี้ได้อย่างไร?ยิ่งเป็นไปไม่ได้เลยที่เธอจะใช้ยาชนิดนี้มาทำร้ายผม จะต้องมีใครสักคนอยู่เบื้องหลัง ผมเลยทำแผนซ้อนแผน และล่อให้คุณออกมาเอง”

ลอร่าตกหลุมกับดักของเจียงชื่ออีกครั้ง

จำไม่ได้แล้วว่าถูกหลอกไปกี่ครั้ง ทุกครั้งที่ลอร่าลงมือ ก็โดนเจียงชื่อจับได้ทุกอย่าง

"บัดซบ!"

ลอร่าอยากจะดึงมือกลับ แต่เธอจะดึงกลับได้อย่างไร?

มือของเจียงชื่อแน่นราวกับคีมจับ คว้าไว้แล้วก็อย่าได้คิดหนี เว้นแต่คุณจะตัดมือทิ้ง

เขากล่าวว่า "ที่ผ่านมา จ้าวหรงเห็นคุณเป็นพี่สาวมาโดยตลอด คิดไม่ถึงว่าคุณจะหลอกใช้เธอ ลอร่า คุณไม่รู้สึกว่าการทำเช่นนี้มันเกินไปหรือ?ถ้าจ้าวหรงรู้ เธอจะต้องเสียใจแค่ไหน?"

“เสียใจ? ทำเกินไป?” ลอร่าหัวเราะ “ก็ไม่มากเท่ากับคุณ ไม่น่าเสียใจเท่ากับสิ่งที่คุณทำกับฉัน！คุณฆ่าเหวยซือ น้องชายของฉัน และฆ่าพ่อบุญธรรมของฉัน ความแค้นนี้ ฉันจะไม่ล้างแค้นได้อย่างไร?"

หา?

เจียงชื่อขมวดคิ้ว

“เรื่องของเหวยซือนั้นเกี่ยวข้องกับผมจริงๆ แต่ความจริงแล้ว เหวยซือเขาโกรธจนกระอัดเลือดเอง เขาแค่รับกรรมของเขาเอง และผมก็แค่ป้องกันตัวเอง”

“ส่วนเรื่องท่านอู๋ เขาถูกไฟไหม้ตายไม่ใช่หรือ? มันเกี่ยวอะไรกับผม? คุณจะนับการตายของท่านอู๋ว่าผมเป็นคนทำได้ยังไง?”

ลอร่าทั้งโมโหและโกรธ “เจียงชื่อ!ถึงตอนนี้แล้วคุณยังกล้ามาแกล้งทำเป็นไม่รู้ไม้ชี้อยู่อีกเหรอ?คุณส่งคนไปจุดไฟเผาพ่อบุญธรรมของฉัน และเกือบฆ่าพี่ใหญ่ของฉันไปด้วย”

นี่มันอะไรกันหรือ?

จนกระทั่งตอนนี้ เจียงชื่อถึงรู้ว่าเขาถูกคนอื่นเข้าใจผิด

ถ้าลอร่าไม่บอกเขา เขาคงไม่รู้ว่าเขาแบกรับความผิดนี้ไว้ด้วย

เจียงชื่อตอบ "ตอนนั้นท่านอู๋ได้สัญญาว่าฉันจะย้ายบริษัทเทคโนโลยีฉงเหมินออกจากเมืองหลวง มันไม่อันตรายสำหรับผมแล้ว ลองคิดดูนะ มีเหตุผลอะไรที่ผมจะต้องไปฆ่าคนที่ไม่เป็นอันตรายกับผม?"

คำพูดนี้มีเหตุผล

ลอร่าก็ถามตัวเองเรื่องนี้มาหลายครั้ง

อย่างไรก็ตาม พี่ชายบอกว่าเจียงชื่อเป็นคนทำ มันยังไม่ใช่เหรอ?

“เจียงชื่อ หยุดเสแสร้งได้ไหม? คุณกล้าที่จะยอมรับมันไหม?”

เจียงชื่อกล่าวว่า"สิ่งไหนที่ผมทำ ผมจะยอมรับแน่นอน ถ้าผมไม่ทำ ทำไมผมต้องยอมรับด้วย?ลอร่า ผมมีความขัดแย้งกับท่านอู๋ก็จริง แต่ตั้งแต่ที่ท่านอู๋บอกว่าจะไปจากเมืองหลวง ความจริงแล้วเราก็ไม่มีข้อขัดแย้งกันอีก ผมแค่รอดูพวกคุณจากไปอย่างเงียบๆ ก็พอ ผมจะมาสร้างปัญหาให้ตัวเองทำไม?”

“อีกอย่าง ลอร่า คุณได้ถามตำรวจเกี่ยวกับการเสียชีวิตที่แท้จริงของพ่อบุญธรรมของคุณหรือเปล่า?คุณแน่ใจหรือว่าตายในเงื้อมมือของผม หลักฐานอยู่ที่ไหน?”

เอิ่ม……

ลอร่าพูดไม่ออก

เธอแค่ฟังมาจากคำพูดของแครี่ บอกตามตรงๆ เธอไม่ได้ไปทำความเข้าใจเกี่ยวกับการตายของท่านอู๋เลยสักนิด

ที่ผ่านมา พี่ชายของเธอเป็นคนติดต่อกับตำรวจมาโดยตลอด

ลอร่าไม่ใช่คนโง่ ยิ่งเธอคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้ เธอก็ยิ่งรู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติ ตามที่เจียงชื่อกล่าว เขาไม่มีแรงจูงใจในการก่ออาชญากรรม

เจียงชื่อปล่อยมือและพูดจางๆ "ดังนั้น ผมแนะนำให้คุณไปตรวจสอบเรื่องนี้ให้ชัดเจนก่อนที่คุณจะลงมือก็ไม่สาย คุณควรถามตำรวจว่าเกิดอะไรขึ้นกับการตายของพ่อบุญธรรมของคุณ ถ้าคุณไม่มีช่องทาง ผมรู้จักกับเจ้าหน้าที่

ตำรวจสองสามนายอยู่ ให้ผมช่วยถามให้ โอเคไหม?”