จอมนักรบท้าโลก นิยาย บท 1393

เหมียวถงเดินไปมาที่หน้าประตูห้องทำงาน กดกริ่งประตูหลายครั้งก็ไม่มีใครตอบ เธอต้องการจะผลักประตูเข้าไป แต่ก็เปิดประตูไม่ได้ พบว่ามันล็อคจากด้านใน

เฉพาะเมื่อถึงเวลากินของทุกวันเท่านั้นที่เมษจะเปิดประตูและนำอาหารเข้าไป เวลาอื่นเจียงชื่อก็ไม่ยอมพบใครเลย

เห็นได้ว่าเหตุการณ์นี้สร้างความเสียหายให้กับเจียงชื่อมากเพียงใด

เหมียวถงกังวลเรื่องสภาพร่างกายและจิตใจของเจียงชื่อมาก หากเป็นเช่นนี้ต่อไป เจียงชื่อจะเป็นอะไรไหม?

ว่ากันว่าประธานของบริษัทใหญ่ๆหลายแห่ง เมื่อต้องเผชิญกับการล้มละลาย ทนไม่ได้ก็จะเลือกที่จะฆ่าตัวตาย

เจียงชื่อจะกระโดดออกจากหน้าต่างของอาคารไหม?

ยิ่งคิดก็ยิ่งกลัว เหมียวถงกังวลจนจะร้องไห้แล้ว ถ้ารู้ว่าจุดจบเป็นแบบนี้ ตอนนั้นไม่น่าปล่อยเลี่ยวอี้ฝานเข้ามาเลย!

ยิ่งคิดก็ยิ่งโทษตัวเอง

“ถ้าประธานเจียงตาย ฉันก็ไม่อยากมีชีวิตอยู่แล้ว”

ในเวลานี้ ประตูห้องทำงานก็เปิดออก เมษก็ออกมาพร้อมกับอาหารที่เหลือ

เหมียวถงมองดูและพบว่าอาหารนั้นกินไปแค่นิดหน่อย ซึ่งแสดงให้เห็นว่าเจียงชื่อกินข้าวไม่ค่อยลง ซึ่งแสดงให้เห็นว่าเจียงชื่อกำลังอารมณ์ไม่ดี

“เมษ!”

เหมียวถงวิ่งขึ้นไปและถามอย่างกังวลว่า“ประธานเจียงเป็นยังไงบ้าง?เป็นอะไรมากไหม?”

เมษถอนหายใจ“เห้อ ก็แบบนั้นแหละ”

“อะไรก็แบบนั้นแหละ?เมษ เราต้องดูแลประธานเจียงให้ดี อย่าให้เขาเกิดเรื่องนะ คุณว่า เราควรหาจิตแพทย์มาให้เขาไหม?”

เมษส่ายหัว ชี้ไปที่ประตูแล้วพูดว่า"คุณหาจิตแพทย์มา คุณคิดว่าสามารถผ่านเข้าไปที่ประตูนี้ได้ไหม?"

ใช่สิ ตอนนี้เจียงชื่อไม่ยอมพบใคร ไม่ว่าใครจะมาก็ไร้ประโยชน์