จอมนักรบท้าโลก นิยาย บท 1408

เมษแนะนำ“ผู้บัญชาการ เธอคือนักร้องที่มื่อเสียงที่สุดในหอเฟิงหย่า——จวินเสียน เชี่ยวชาญทั้งกาพย์กลอน โคลง และเพลง และเสียงดีมาก”

เห็นท่าทีอิ่มเอมใจของเมษ เจียงชื่อก็ถามขึ้นด้วยรอยยิ้ม“ทำไม นายสนใจเธองั้นเหรอ？”

นี่มัน……

เมษหน้าแดงเห็นได้ไม่บ่อยนัก

“ผู้บัญชาการ คุณอย่าพูดเหลวไหล”

“แค่ชื่นชมความสามารถของแม่นางจวินเสียน ไม่มีความคิดเสียๆหายๆแม้แต่น้อย”

ผู้หญิงที่สามารถทำให้คน‘เจ้าพ่อคัดกรอง’อย่างเมษใจสั่นได้ ต้องเป็นผู้หญิงที่เก่งมาก

เจียงชื่อไม่พูดต่อ ฟังจวินเสียนร้องเพลงเงียบๆ

“ทุกท่าน ดิฉันจวินเสียน ขอเสนอเพลง《ทำนองระลึกนู่เฉียว》ที่ฉันเป็นคนแต่งเอง หวังว่าทุกคนจะชอบ”

น้ำเสียงของเธอแจ่มชัดและไพเราะน่าประทับใจ เหมือนนกฮวาเหมยในฤดูร้อน ไพเราะสบายหู ได้ยิ้นแล้วผ่อนคลายมาก

มิน่าถึงทำให้เมษลุ่มหลงได้ แค่เสียงแบบนี้ก็เป็นที่ดึงดูดมากพอแล้ว

จากนั้นจวินเสียนดีดผีผา เริ่มร้องเพลงสไตล์โบราณที่เธอแต่งขึ้นเอง——《ทำนองระลึกนู่เฉียว》คำใช้คำเก่าของซูตงโพ ส่วนทำนองเธอแต่งใหม่ขึ้นเอง

การผสมผสานระหว่างความโบราณกับสมัยใหม่แบบนี้ ทำให้รู้สึกแตกต่างออกไป

เหมือนเคยรู้จักกันมาก่อน

ทั้งรื่นหู และน่าฟัง

แม้แต่‘ปุถุชน’ที่ไม่มีความรู้ด้านดนตรีอย่างเจียงชื่อ ก็ถูกเพลงเพลงนี้ดึงดูดอย่างจัง

สองคำไพเราะ

ไม่นานนัก จบไปหนึ่งบทเพลง เจียงชื่อถึงกับไม่ได้สติกลับมาอย่างเต็มที่