จอมนักรบท้าโลก นิยาย บท 1413

ลูกน้องคนนั้นวิ่งเข้าไปในเต็นท์ เปิดเข้าไปคุยกับเสือเขี้ยวดาบที่กำลังนอนหลับอยู่“ลูกพี่ มีคนบุกเข้ามา！”

เสือเขี้ยวดาบพูดอย่างเหลืออด“บุกเข้ามาก็จัดการมันสิ นอกจากตำรวจ ใครมาก็จัดการซะ！เรื่องเล็กแค่นี้ต้องให้ฉันสอนเหรอ？”

“ไม่ใช่ครับ เขาคนนั้นยากที่จะมีเรื่องด้วย”

“ทำไม พวกเขามากันเยอะงั้นเหรอ？”

“แค่คนเดียว”

เสือเขี้ยวดาบโมโห“แม่งแค่คนเดียวยากที่จะมีเรื่องอะไร？ฉันจะบอกแกให้ แม้เป็นผู้นำตระกูลจ้าว ก็เอาให้ตาย！เกิดเรื่องขึ้น มีคุณชายถานหนุนหลังอยู่”

ลูกน้องคนนั้นนมีสีหน้าขมขื่น

ยังคิดจะจัดการเขา？ไม่ถูกเขาอัดตายก็ไม่เลวแล้ว

เขาพูด“ลูกพี่ หมอนั่นรับมือยากจริงๆครับ”

เสือเขี้ยวดาบลุกขึ้นอย่างเหลืออด จ้องเขาพลางพูด“แกขี้ขลาดขนาดนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่？บอกมันไปสิว่าเราเป็นคนของตระกูลถาน！”

“เขารู้ ไม่เพียงแค่รู้ แถมยังบอกให้ลูกพี่ออกไปด้วย”

“หึๆ บ้าได้ใจจริงๆ？ฉันอยากรู้เหมือนกันว่าไอ้ชั่วที่ไหนมันกล้าพูดแบบนี้！”

เสือเขี้ยวดาบลุกขึ้นออกจากเต็นท์ เดินไปยังถนนที่มีสิ่งกีดขวาง

เพราะเมื่อวานโดนอัดซะน่วม เวลาเดินจึงค่อนข้างเจ็บ เดินกะเผลกๆ

“ใครช่างกล้า กล้าทำลายสิ่งกีดขวางที่ฉันตั้งไว้？อยากตายใช่ไหม？”

เขาพูดไปด้วยเดินไปด้วย

เมื่อเข้าใกล้เมษ ในที่สุดก็เห็นหน้าตาของอีกฝ่ายชัดๆ รู้สึกเจ็บแปล๊บที่ปากทันใด ไม่มีใครไปโดนก็เจ็บขึ้นมาเสียดื้อๆ

เขาเอามือปิดปากอย่างอัตโนมัติ ตาเบิกกว้าง เท้าหยุดชะงัก ไม่กล้าเดินไปแม้แต่นิดเดียว

“เป็นเขา？”

“เมษ？！”

เสือเขี้ยวดาบเหมือนเห็นผี ตกใจหันกลับคิดจะวิ่งหนี

เมษก้าวประชิดเข้ามา แล้วคว้าคอเสื้อเขาไว้ เขายกเสือเขี้ยวดาบขึ้นเหมือนผู้ใหญ่หิ้วเด็กก็ไม่ปาน

“คิดจะหนี？”

เสือเขี้ยวดาบเปลี่ยนเป็นสีหน้ายิ้มแย้ม เค้นรอยยิ้มออกมา“ไม่หนีๆ”

เมษถามอย่างเยือกเย็น“แกเป็นคนตั้งสิ่งกีดขวางนี่ใช่ไหม？”

เสือเขี้ยวดาบรีบโบกมือทันควัน“เป็นผม แล้วก็ไม่ใช่ผม！คุณก็รู้ว่าผมทำงานให้ตระกูลถาน คุณชายถานเป็นคนให้ผมทำ ผมเป็นแค่ตัวละครเล็กๆ ที่ทำตามคำสั่ง”

ปัดความรับผิดชอบเร็วเชียว

เมษถามอีก“งั้นตอนนี้แกจะทำยังไง？”

เสือเขี้ยวดาบรีบกลับทันควันคำเดียว“รื้อ！！！”