จอมนักรบท้าโลก นิยาย บท 142

บทที่ 142 มีเสน่ห์ขนาดนี้

เรื่องราวซาบซึ้งใจแบบนี้ ทำให้ติงเมิ่งเหยนรู้สึกซาบซึ้งใจมากขึ้น

เดิมทีก็ชอบสร้อยคอหยกอยู่แล้ว พอได้ยินเรื่องราวของมันเข้าอีก ติงเมิ่งเหยนแทบอยากไปซื้อมันมาเลย

แต่เธอรู้ดีว่า สร้อยคอแบบนี้ราคาไม่ธรรมดาแน่

แขกหลายร้อยคนในที่นี้ ดูแล้วรวยกันมากเลย ยังไงก็คงไม่ถึงตัวเองแน่

ซุนจวิ้นเฟิงมองเธอออก เลยแกล้งถามว่า “คุณหนูติง ดูท่าคุณจะชอบสร้อยเส้นนี้มากเลยใช่ไหม?”

ติงเมิ่งเหยนคิดจะบอกปฏิเสธ

แต่มันปฏิเสธไม่ออกน่ะ!

เธอไม่ได้พูดอะไร เท่ากับยอมรับแล้ว เพราะว่าชอบจริงๆ

ชอบก็ง่ายละ!

ซุนจวิ้นเฟิงหัวเราะร่วนพลางว่า “ดอกไม้งามคู่ควรกับคนสวย คนสวยระดับคุณหนูติงน่ะ แน่นอนว่าต้องมีแต่สร้อยคอหยกน้ำงามนี่ถึงคู่ควรกับคุณ ในเมื่อคุณหนูติงชอบ งั้นผมจะซื้อมาให้คุณละกัน”

“หา?”

ติงเมิ่งเหยนถึงได้สติกลับมา

เธอชอบน่ะไม่ผิด แต่ไม่อยากให้เขาซื้อให้นี่นา!

พิธีกรก็บอกแล้ว หวังว่าสร้อยคอเส้นนี้พอซื้อไปแล้วจะเอาไปมอบให้ผู้หญิงที่รักและครองรักกันตลอดไป เพื่อส่งมอบความรักอันงดงามนี้ต่อไป

เธอเป็นอะไรกับซุนจวิ้นเฟิงล่ะ ต้องให้เขาซื้อให้?

จนถึงตอนนี้ ติงเมิ่งเหยนได้สติคิดว่าแย่ละ ถ้าซุนจวิ้นเฟิงซื้อได้มา แล้วมอบให้ตัวเองต่อหน้าคนมากมายขนาดนี้ ถึงเวลานั้นอธิบายไม่ถูกแล้ว

เสียชื่อเสียงเธอก็ไม่เท่าไหร่ เกิดทำให้เจียงชื่อโมโห แล้วส่งผลกระทบต่อความสัมพันธ์เธอกับเขาจะทำยังไงล่ะ?