จอมนักรบท้าโลก นิยาย บท 143

บทที่ 143 ไว้หน้าคุณแล้ว

ทุกคนที่นั่นหันมามองซุนจวิ้นเฟิงด้วยสายตาตกใจ เก้าล้านนะ ไม่ใช่เก้าสิบ บอกซื้อก็ซื้อเลย? ไม่กะพริบตาเลยสักนิด

รวย

รวยจริงๆ

“เหอะๆ มีเงินนี่ดีนะ เอาเก้าล้านมาซื้อสร้อยคอ ชาตินี้ฉันจะมีโอกาสไหมเนี่ย”

“ดูท่าจะรักจริงนะ ไม่งั้นจะยอมจ่ายมากขนาดนี้เหรอ?”

“ผู้หญิงที่ได้สร้อยคอแบบนี้ ชาติที่แล้วต้องทำบุญมามากแน่”

ได้ยินคำพูดเยินยอของคนรอบด้าน ซุนจวิ้นเฟิงหน้าบานเป็นจานเชิงแล้ว อกผายไหล่ผึ่งสูงมาก

ติงเมิ่งเหยนที่นั่งตรงข้ามเขากลับใช้มือปิดหน้า กลัวโดนคนเข้าใจผิดว่าเธอมีความสัมพันธ์อะไรกับซุนจวิ้นเฟิง

พอหันไปมองเจียงชื่อ ยังคงกินอาหารดื่มชาอย่างไม่ยี่หระอะไร

ติงเมิ่งเหยนแอบด่าในใจ เมียตัวเองจะโดนคนอื่นแย่งไปอยู่แล้ว ยังกินลงอีกหรือนี่?

บนเวทีพิธีกรพูดว่า “คุณผู้ชายท่านนี้ใจกล้ามากครับ เพิ่มล้านหนึ่งในคราวเดียวเลย ตอนนี้ราคาอยู่ที่เก้าล้าน! มีใครจะเพิ่มอีกไหมครับ?”

ซุนจวิ้นเฟิงนั่งพิงพนักเก้าอี้ ไขว่ห้าง ท่าทางเย่อหยิ่งได้ใจนัก

เก้าล้านสำหรับเขาแล้วคงจะมากสักหน่อย

แต่ถ้าใช้เก้าล้านซื้อตัวติงเมิ่งเหยนมาได้ เขาคิดว่าคุ้ม

อย่ามองว่าคนที่นี่ส่วนมากเป็นพ่อค้าธรรมดา เงินหมื่นเงินแสนน่ะควักได้ พอขึ้นถึงเก้าล้านนี่ ไม่ใช่อะไรที่พวกเขารับได้แล้ว!

ซุนจวิ้นเฟิงเชื่อว่า ไม่มีใครกล้ามาต่อกรกับเขาแน่

แต่ที่จริงแล้ว....

เสียงหนึ่งดังขึ้นจากมุมห้อง “สิบล้าน สร้อยคอ ผมซื้อละ”

ใคร?

รวมถึงซุนจวิ้นเฟิงด้วย สายตาทุกคนจับจ้องไปที่มุมห้อง

คนพูดคือชายหนุ่มที่ดูแล้วอายุยี่สิบต้นๆคนหนึ่ง รูปร่างไม่สูงเท่าไหร่ แต่ชุดสูทแบรนด์เนมบนตัว แค่ชุดก็บอกแล้วว่าหลายแสน

ดูก็รู้ว่าลูกคนรวย