จอมนักรบท้าโลก นิยาย บท 1429

เหวินหยุนจือเดินเข้าไปกวาดตามอง สิ่งที่มั่นใจได้อย่างแรกคือ สัตว์เลี้ยงเหล่านี้มีปัญหาไม่มากก็ไม่น้อย

หากยืนยันแล้วว่าเป็นผลมาจากการบริการไม่ถี่ถ้วนของป่าสัตว์ เรื่องนี้คงจัดการยากแล้วล่ะ

เหวินหยุนจือจึงพูดขึ้น“เว่ยเหลียงซุน คุณกล้ายืนยันไหมว่าสัตว์เลี้ยงพวกนี้เกิดปัญหาเพราะพวกเรา？”

คำพูดนี้ไม่พูดยังดีอยู่ แต่ทันทีที่พูดออกมา เจ้าของสัตว์เลี้ยงเหล่านั้นก็ร้อนรนขึ้นมาทันที

“คุณพูดแบบนี้หมายความว่าไง？คิดว่าพวกเราจงใจหลอกคุณงั้นเหรอ”

“เจ้าตัวเล็กของพวกเราร่างกายแข็งแรงตลอดเลย กินได้อย่างสมบูรณ์ แค่มาอยู่ที่นี่กับพวกคุณสัปดาห์หนึ่ง กลับไปก็ไม่กินข้าวแล้ว！”

“ตัวนี้ของฉันด้วย ทุกคนดูสิ รอยแผลบนตัว ใครๆก็ดูออกว่าได้รับการปฏิบัติอย่างโหดร้ายยังไง？”

แม้คนที่นี่มาจากคนละทิศคนละทาง ลักษณะนิสัยต่างกัน

แต่มีอย่างหนึ่งที่เหมือนกัน คือพวกเขารักสัตว์เลี้ยงของตัวเองมาก ถึงขนาดดูแลเหมือนคนในครอบครัว

ดังนั้นเมื่อเห็นเจ้าตัวเล็กของตัวเองได้รับบาดเจ็บ และถูกปฏิบัติอย่างโหดร้าย ต่างพากันเดือดดาล ไฟลุกโชนท่วมท้นในอก

ไม่สนใจหรอกว่าความจริงเป็นยังไง ทุกคนเริ่มกล่าวหาเหวินหยุนจือ

ทันใดนั้น หมวกความผิดฐาน‘ร้านใหญ่รังแกลูกค้า’ก็ถอดไม่ออกแล้ว

แถมเหวินหยุนจือไม่ใช่คนที่มีอีคิวสูง เธอค่อนข้างใช้อารมณ์ โดนคนจำนวนมากกล่าวหาแบบนี้ เธอก็โกรธนะสิ พอโกรธก็พาลใส่เจ้าของสัตว์เลี้ยงพวกนี้

วุ่นวายไปหมด

นี่แหละคือสิ่งที่เว่ยเหลียงซุนต้องการ ยิ่งเป็นเรื่องใหญ่ เธอก็ยิ่งได้เปรียบ

เจียงลี่ทนดูต่อไม่ไหว พยายามห้ามมวยอย่างไม่หยุดพัก หวังให้เหวินหยุนจือใจเย็นหน่อย แต่เหวินหยุนจือเดือดมากแล้วจริงๆ ผลักเจียงลี่ออก แล้วทะเลาะกันต่อ

มองสถานการณ์รุนแรงขึ้นเรื่อยๆ จะควบคุมไม่ได้แล้ว

ขณะนั้นเอง เจียงชื่อนั่งลงยองๆ ตรวจดูอาการหมูแคระตัวหนึ่งที่ป่วยอยู่ อิงจากคำพูดที่เจ้าของก่อนหน้านี้ หมูแคระตัวนี้ท้องเสียหลังจากเข้ารับการดูแล

หลังจากตรวจสอบเสร็จ เจียงชื่อพูดด้วยน้ำเสียงทรงพลัง“หมูแคระตัวนี้โดนวางยา”

ว่าไงนะ？！

สายตาทุกคนจับจ้องไปที่เจียงชื่อ