จอมนักรบท้าโลก นิยาย บท 1467

“ที่นี่แหละ”เว่ยเหลียงซุนชี้ประตูตรงหน้าพลางพูด：“จากที่พ่อของฉันบอก มีสมบัติล้ำค่าของตระกูลเราซ่อนอยู่หลังประตูบานนี้ แต่มีเพียงผู้นำตระกูลเท่านั้นที่รู้รหัส ตอนนี้พ่อฉันตายไปแล้ว ไม่มีใครรู้รหัสอีกแล้ว”

“ถ้าเปิดประตูบานนี้ได้ บางทีอาจเจอหลินจือพันปี”

เมษเดินไป หลังจากตรวจสอบดู ก็พูดขึ้นอย่างจนปัญญา：“ประตูบานนี้ต้องเปิดด้วยรหัส ไม่ก็ต้องใช้พลังภายนอกอันแข็งแกร่งเปิดออกเท่านั้น”

เว่ยเหลียงซุนส่ายหน้าไปมา“ใช้พลังภายนอกไม่ได้ ห้องนี้มีโปรแกรมทำลายตัวเอง ถ้าใช้พลังภายนอกเปิด ของข้างในถูกทำลายแน่นอน ”

ดังนั้นใช้ได้แค่รหัสผ่าน

ทั้งสามคนเดินไปหน้าประตู

ประตูบานนี้มีหน้าจอสัมผัส บนหน้าจอเป็นรูปสี่เหลี่ยมผืนผ้า นอกจากนี้ก็ไม่มีอะไรแล้ว

เว่ยเหลียงซุนพูด：“บนสี่เหลี่ยมผืนผ้าเป็นที่กรอกรหัสผ่าน ตอนเด็กๆฉันเคยเห็นพ่อกดไปมาบนสี่เหลี่ยมนั่นครั้งหนึ่งแต่ก็ไม่รู้ว่าเป็นการใส่ตัวเลขหรือตัวอักษร ประตูจึงเปิดออก”

เจียงชื่อมองบนหน้าจอ ครุ่นคิดอย่างหนัก

บอกตามตรง ในสถานการณ์แบบนี้มันเป็นไปไม่ได้เลยที่จะรู้รหัสผ่าน

เพราะคุณไม่รู้เลยว่ารหัสผ่านเป็นตัวเลขหรือตัวอักษร หรือบางทีอาจเป็นรูปอื่นๆ หรือการเคลื่อนไหวที่จำเพาะเจาะจง

เผชิญกับกระดาษที่ว่างเปล่า คุณจะทำยังไง？

ไม่สามารถทำอะไรได้เลย

ถึงแม้เจียงชื่อฉลาดเป็นกรด แต่ก็เป็นไปไม่ได้ที่จะรู้รหัสผ่านโดยไม่รู้อะไรเลย

สถานการณ์แบบนี้เหมือนเหมือนผู้เข้าสอบทำข้อสอบ อาจารย์คุมสอบปิดหัวข้อของข้อสอบ ถึงขนาดไม่บอกด้วยซ้ำว่าเป็นการสอบภาษาจีน ภาษาอังกฤษ หรือคณิตศาสตร์ แต่ยังไงก็มอบกรอบสี่เหลี่ยมให้คุณ ให้คุณเขียนคำตอบในนั้น

แบบนี้จะทำถูกเหรอ？

อย่าว่าแต่ตอบคำถามเลย ต่อให้เป็นคนโง่ คุณก็ไม่รู้ว่าต้องไปทางไหน

เมษพูด：“แบบนี้จะรู้รหัสผ่านได้ยังไง？เว่ยเหลียงซุน คุณนึกให้ดีๆ พ่อคุณเคยพูดอะไรไว้อีกบ้าง？”

เว่ยเหลียงซุนส่ายหน้า“ไม่มี พ่อไม่เคยพูดถึงเรื่องรหัสผ่านเลย”

พวกเขาสามคนจึงมองตากันปริบๆ ทำอะไรไม่ถูก

คิดทุกวิถีทางแล้ว แต่ก็ไม่ได้

และพวกเขาไม่กล้าลองกรอกรหัสมั่วซั่ว ถ้าเกิดระบบกำหนดจำนวนครั้งไว้ เช่นหลังจากกรอก3ครั้งจะเริ่มโปรแกรมทำลายตัวเอง แล้วจะทำยังไง？