จอมนักรบท้าโลก นิยาย บท 1471

ผ่านไป40นาทีกว่าๆ จ้าวไห่เหรินขับรถมายังร้านขายยาหงหุ้ยด้วยตัวเองคนเดียว แล้วเข้าไปในห้องโถงใหญ่

“เจียงชื่อ ผมมาแล้ว”

จ้าวไห่เหรินเข้ามาถึงก็เรียกเสียงดัง

ช่วงนี้การงานย่ำแย่ ความร้อนรุ่มในใจเขาไม่มีที่ปลดปล่อย

เจียงชื่อเดินไปพลางพูด：“ไม่ต้องตื่นเต้นขนาดนั้น เดี๋ยวมีเรื่องให้คุณตื่นเต้นยิ่งกว่านี้อีก”

“หึๆ งั้นคุณก็ทำให้ผมยิ่งตื่นเต้นสิ!”จ้าวไห่เหรินพูดอย่างไม่สบอารมณ์：“ตอนนี้รายการพังแล้ว และเสียงของประชาชนเบนไปข้างเดียว ตระกูลถานทำให้ตระกูลจ้าวของเราอับอายเป็นอย่างมาก เจียงชื่อ คุณต้องรับผิดชอบ!”

เจียงชื่อยิ้มยก ไม่พูดอะไร

เขาปรบมือสองสามที บอกใบ้ให้เมษพาคนออกมา

“คุณทำอะไร？”จ้าวไห่เหรินถาม

“จะให้คุณพบใครบางคน”

“ใคร？”

“จวินเซียน”

“จวินเซียน？”จ้าวไห่เหรินหน้าถอดสีทันใด“เพราะเธอนั่นแหละ รายการของฉันถึงพังไม่เป็นท่า ตอนนี้คุณให้ผมพบเธอทำไม？หรือว่า ให้เธอขอโทษผม？ไม่มีประโยชน์ ผมไม่รับ”

จ้าวไห่เหรินกร่นด่า ท่าทีเหลืออด

ไม่นานนัก ประตูเปิดออกเมษยจูงมือจวินเซียนเข้ามาในห้องโถงใหญ่

จวินเซียนในตอนนี้ สวมชุดกระโปรงสีขาว ดูอ่อนโยนและสุภาพ ราวกับเจ้าหญิง สวยหรูดูแพงแต่ยังคงความอ่อนเยาว์ และบนศีรษะเธอยังคงสวมหมวกไว้ ใช้ผ้าคลุมสีขาวบดบังใบหน้า

จ้าวไห่เหรินพูดอย่างเหลืออด：“ผมเห็นแล้ว แล้วยังไงต่อ？”

เจียงชื่อพูดด้วยรอยยิ้ม：“ไม่ คุณยังไม่เห็น”

ส่งสายตาให้ เมษก็พยักหน้า ช่วยถอดหมวกให้จวินเซียนด้วยตัวเอง เผยให้เห็นใบหน้าของเธอ

ตอนแรกจ้าวไห่เหรินหลบไม่มองโดยอัตโนมัติ