จอมนักรบท้าโลก นิยาย บท 1538

พอเอ่ยถึง ‘เจียงจงฉวน’ อักษรสามตัวนี้ น้ำเสียงถานหย่งเซิ่งเปลี่ยนไปอย่างรู้สึกได้ชัด

เขาถามว่า “แกหมายถึงอะไร？”

“ไม่ได้หมายถึงอะไรทั้งนั้น ผมเพียงแต่จะเตือนสติคุณปู่หน่อย คลิปวีดีโอภาพเหตุการณ์ที่คุณปู่สังหารเจียงจงฉวนนั่น บังเอิญอยู่ในมือผม ท่านบีบบังคับให้ผมเดินไปลงเหว ผมก็ต้องเลือกเดินทางไปตายด้วยกัน ผมติดคุก ท่านโดนยิงเป้า เกมของพวกเราก็เล่นกันแค่จบ”

ถานหย่งเซิ่งหยีตาแล้วหยีตา

เขาไม่ได้คิดถึงเลยว่าถานกั๋วต้งยังดันมีเก็บคลิปการฆาตกรรมนั้นไว้อยู่อีก ถ้าส่งเอาไปให้ทางการตำรวจ ไม่จำเป็นต้องคิดเลย เขาต้องโดนจับขึ้นศาลโดนตัดสินประหารชีวิตแน่นอน

เรื่องมาถึงตอนนี้ ก็ได้แต่..........

ดับเครื่องชน！

ถังหย่งเซิ่งหัวเราะ เขาพูดว่า “กั๋วต้ง ฉันรู้ว่านายเป็นเด็กกตัญญู หลายปีที่นายทำเป็นมาอยู่ใกล้ชิดฉัน นายคิดหรือว่าฉันไม่รู้จริง ๆ ว่านายมีจุดประสงค์อะไร？เพราะนายคิดอยากจะสืบหาที่อยู่ที่ไปของถานเฉิงยี่พ่อของนายไม่ใช่หรือ？”

ถานกั๋วได้ยินชื่อ ‘ถานเฉิงยี่’ แล้ว อารมณ์ก็เปลี่ยนไป

ถานหย่งเซิ่งพูดต่อ “กั๋วต้ง ฉันก็จะบอกแกอย่างชัดเจนแจ่มแจ้งได้นะ ถ้าฉันตาย งั้นไอ้นายเฉิงยี่มันก็อยู่ไม่รอด และไม่เพียงแค่นั้น แม้กระทั่งคนสนิทที่สุดของแก----หวีฉิน ก็ไม่มีโอกาสจะรอดชีวิตไปได้”

“กั๋วต้ง นายแน่ใจแล้วนะว่าจะเอาชีวิตคนบ้านนายสามชีวิต มาแลกชีวิตฉันคนเดียวนี่？”

ช่างโหดเหี้ยมจริง ๆ

ใคร ๆ ก็ว่าเสือโหดยังไม่กินลูก ไอ้นายถานหย่งเซิ่งนี้เหี้ยมโหดฝังลึกถึงกระดูก เพื่อเอาชีวิตตัวเองรอด ไม่ใส่ใจถึงขนาดลากดึงเอาลูกตัวเองกับสะใภ้ตัวเองลงจมน้ำไปด้วยกัน

ตัวถานกั๋วต้งเองนั้นตายไม่กลัว

แต่ เขาจะปล่อยให้พ่อของเขาเอง กับแม่ของเขาต้องมาตายตามด้วย นั่นมันไม่คุ้ม

เขาเป็นลูกกตัญญู

นี่เป็นเรื่องดีเด่นของเขา แต่ก็เป็นจุดอ่อนของเขา

ถานกั๋วต้งไม่มีอะไรอยากพูดอีกแล้ว จัดการตัดสายโทรศัพท์ โยนโทรศัพท์มือถือไว้ข้าง ๆ สองมือกุมขมับ แสนสุดจะเจ็บปวด

นานไปมากจนดูเหมือนได้มีการตัดสินใจอะไรอย่างยิ่งใหญ่ เขาตบใส่น่องขา ลุกยืนขึ้น “คุณแม่ ผมจะออกไปข้างนอกหน่อย”

“นายจะไปไหนหรือ？”

“จะไปพบใครคนหนึ่ง”

“ใครหรือ？”

“เจียงชื่อ” ถานกั๋วต้งแค่นหัวเราะ “มีบางเรื่อง ผมจำเป็นต้องคุยกับเจียงชื่อให้รู้เรื่อง”

พูดจบ เขาเดินเข้าไปข้าง ๆ ตัวหวีฉิน กอดไปอย่างซาบซึ้งกับแม่ของตัวเอง อดไม่ได้ที่จะปล่อยน้ำตาร่วงลงมา

แต่......

เจียงชื่อขยับกระชับเสื้อผ้า พูดด้วยยิ้มว่า “ถ้าดีก็ไม่เลวร้าย ถ้าจะร้ายก็หลบไม่ได้ ถ้าถึงขนาดเจอหน้ากันแค่นี้ก็จะกลายเป็นหลักฐานได้ งั้นฉันคงจมปลักลงไปลึกมากแล้วสินะ ถานกั๋วต้งมาวันนี้ ต้องมีเรื่องอะไรอยากบอกฉันแน่นอน ฉัน ก็อยากฟังมาก”

เขาลุกยืนขึ้นเดินออกจากห้องทำงานไป ไม่สนใจกับการขวางรั้งของใคร

เป็นครั้งที่สอง เจียงชื่อกับถานกั๋วต้งได้พบกันที่สำนักงาน

ทั้งสองประจันหน้ากัน

ถานกั๋วต้งนิ่งขรึมอยู่นาน ถามไปว่า “คุณไม่ด่าผมหรือ？”

เจียงชื่อส่ายหน้า “ทำไมฉันต้องด่านายหละ？นายก็เหมือนฉัน โดนถานหย่งเซิ่งหลอกเอาเต็ม ๆ พวกเราถูกถานหย่งเซิ่งจับมัดติดกันแน่น”

ถานกั๋วต้งแค่นเสียงหัวเราะเบา ๆ “เจียงชื่อเอ๋ยเจียงชื่อ คุณเป็นคนที่ฉลาดที่สุด หลักแหลมที่สุด มีความกล้าที่สุดเท่าที่ผมเคยพบเห็นมา”

ชะงักพักหนึ่ง เขาพูดไปว่า “อย่างที่คุณพูด จิ้งจอกเฒ่าถานหย่งเซิ่งตัวนี้จับเราสองคนมัดติดกันไว้ ผลักลงน้ำไปด้วยกัน ถ้าไม่ต้านสู้ พวกเราทั้งสองก็ต้องตาย”

“เพราะฉะนั้น พวกเราจะยอมให้จับไม่ได้ ก่อนหน้านี้เป็นการร่วมมือกันหลอก ๆ ตอนนี้ต้องร่วมมือกันจริง ๆ แล้ว จัดการเก็บถานหย่งเซิ่งทิ้ง！”

คราวนี้ แววตาของถานกั๋วต้งส่อความหนักแน่นเด็ดเดี่ยว

เขาเอาจริงแล้ว