จอมนักรบท้าโลก นิยาย บท 1539

เจียงชื่อถอนหายใจแล้วพูดว่า “พวกเราทั้งสองคนโดนฟ้องร้องแล้ว ยังจะร่วมมือกันอีกได้อย่างไร？”

ถานกั๋วต้งพูดว่า “ง่ายนิดเดียว ในเมื่อเราถูกจับมัดมือไว้ด้วยกันแล้ว ถ้าใครสักคนปล่อยมือ ปล่อยให้อีกคนหนึ่งรอดไปมันก็ได้ไม่ใช่หรือ？”

เจียงชื่อทำหยีตา

เขาเข้าใจความหมายของถานกั๋วต้งอยู่

ขอเพียงให้มีใครสักคนหนึ่งในสองนี้ตายไปสักคน ความที่เรียกว่าร่วมมือกันก็ไม่มีเหลือ ที่เรียกว่าหลักฐานก็เป็นเพียงคำพูดลอย ๆ ไม่สามารถยืนยันได้

แค่เพียงให้ตายไปคนหนึ่ง อีกคนหนึ่งก็รอด

ปัญหาว่า จะให้ใครตาย？

เจียงชื่อมองไปที่ถานกั๋วต้งอย่างจริงจัง ไม่พูดไม่จา เพราะเขาพอเดาตอนจบได้บ้างแล้ว

ถานกั๋วต้งพูดว่า “แค่เพียงผมไปพ้นจากโลกนี้ เจียงชื่อ คุณก็ปลอดภัยแล้ว ผมเชื่อในความสามารถของคุณ และก็เชื่อความตั้งใจที่จะขจัดถานหย่งเซิ่งของคุณ ผมมีเพียงเรื่องหนึ่งที่จะขอร้องคุณเป็นส่วนตัว อยากขอให้คุณช่วยผมให้สำเร็จ”

เจียงชื่อถามไปว่า “มีอะไรจะให้ช่วยหรือ？”

ถานกั๋วต้งปลดเอาจี้รูปเดือนเสี้ยวที่ห้อยอยู่กับคอลงมา วางไว้บนฝ่ามือ “จี้อันนี้คุณพ่อผมให้ผมมา ผมรักนับถือคุณพ่อผมมาก คุณเจียงชื่อ ผมหวังอยู่ว่าในขณะเดียวกันกับที่คุณจัดการถานหย่งเซิ่งนั้น ได้โปรดช่วยคุณพ่อผมออกมาด้วย ให้คุณพ่อกับคุณแม่ของผมได้กลับมาอยู่ด้วยกัน”

ถานกั๋วต้งมองหน้าเจียงชื่อ อย่างใคร่วิงวอนอย่างจริงใจ

ในที่สุด เขาก็รอจนได้คำตอบที่มั่นเหมาะจากเจียงชื่อ “เรื่องนี้ ฉันจะช่วยนายให้ได้แน่นอน ให้พ่อแม่ของนายได้กลับมาอยู่ด้วยกันอย่างสุขสม”

“มีคำพูดประโยคนี้ของคุณ ก็เพียงพอแล้ว！”

ถานกั๋วต้งระบายลมหายใจออกยาว วางจี้รูปทรงพระจันทร์เสี้ยวนั้นไว้บนโต๊ะ ลุกยืนขึ้นเดินออกจากห้องรับรอง

เจียงชื่อหยิบจี้รูปทรงพระจันทร์เสี้ยวนั้นขึ้นมา มองตามเงาหลังถานกั๋วต้งไป

ในใจให้รู้สึกสลดนิด ๆ

ศัตรูที่สู้กับเขามาหลายเดือนคนนี้ กลับเลือกเดินทางสายมรณะไปเพื่อเขา เรื่องในโลกนี้สุดยากคาดเดาจริง ๆ！

“ถานกั๋วต้ง เรื่องที่รับปากนายไว้ ฉันเจียงชื่อถึงต้องใช้ชีวิตเข้าแลกก็ต้องทำให้สำเร็จ！”