จอมนักรบท้าโลก นิยาย บท 154

ติงเมิ่งเหยนทำปากมุ้ย “ ไม่ใช่สักหน่อย ฉันจะมีความสุขบนความทุกข์ของคนอื่นได้อย่างไงกัน ”

ถึงจะพูดอย่างนี้ก็เถอะ แต่เมื่อหันหลังไป ติงเมิ่งเหยนก็แอบหัวเราะอยู่เหมือนกัน!

เรื่องนี้มันช่างน่าขำมากจริงๆ

ยิ่งไปกว่านั้น คนที่โดนเป็นซุนจวิ้นเฟิงด้วย นั่นก็ยิ่งควรค่าแก่การขำมากจริงๆ

ทั้งสองคนจูงมือกัน และก้าวเข้าไปในสถานีรถไฟความเร็วสูง

ราบรื่นตลอดทั้งทาง

หลังจากกลับถึงบ้าน ยังไม่รอให้ติงเมิ่งเหยนได้นั่งลง ก็มีสายเข้าจากติงจ้ง ปูของเธอแล้ว

“ ฮัลโหลค่ะ คุณปู่ มีอะไรหรือเปล่าคะ? ”

“ เมิ่งเหยน เรื่องที่ให้แกไปจัดที่เขตเหยียนไท่เป็นอย่างไงบ้าง? ”

“ เรียบร้อยแล้วค่ะ อีกบริษัทยินดีที่จะขายวัสดุให้เราในราคา 70% เซ็นสัญญากัน และได้เอากลับมาแล้วค่ะ ”

“ อ่อ แบบนี้ก็ดีแล้ว ” หลังจากลังเลอยู่ครู่หนึ่ง ติงจ้งก็ได้ถามขึ้น “ งั้นแกรู้ไหมว่าเกิดอะไรขึ้นกับซุนจวิ้นเฟิง? ติดต่อไม่ได้ตั้งแต่เมื่อวานแล้ว และก็ไม่รู้ว่าเป็นอย่างไงบ้าง ยังมีรายงานว่า มีบางอย่างที่ผิดปกติเกิดขึ้นกับเขาด้วย ”

ติงเมิ่งเหยนเกือบที่จะกลั้นขำไม่อยู่

เธอแสร้งทำเป็นนิ่งแล้วพูดขึ้น “ ประธานซุน? หนูไม่รู้ค่ะ หลังจากที่แยกย้ายกันที่โรงแรม เราก็ไม่ได้เจอกันอีกเลย วันนี้ก็ไม่ได้มากล่าวลากันด้วย หนูยังแปลกใจอยู่เลย ว่าทำไมถึงโทรไม่ติดสักที? ”

“ อย่างนั้นเหรอ? โอเค งั้นปู่ค่อยถามคนอื่นก็แล้วกัน งั้นแค่นี้ก่อน วางแล้ว ”

“ ค่ะ ”

หลังจากวางสาย ติงเมิ่งเหยนหัวเราะจนท้องแข็ง และรู้สึกว่าไม่เคยมีความสุขอะไรอย่างนี้มาก่อน

แม้ว่าการที่มีความสุขบนความทุกข์ของคนอื่นมันจะไม่เหมาะสมเท่าไหร่ และจะผิดศีลธรรมอยู่ แต่เรื่องนี้ทำให้ติงเมิ่งเหยนรู้สึกสบายใจมาก