จอมนักรบท้าโลก นิยาย บท 1541

ถานหย่งเซิ่งกระแอมออกมาทีหนึ่ง พูดว่า “ผ่านมาก็หลายปีแล้ว นายก็ยังแค้นฉันอยู่ขนาดนี้เลยนะ”

ถานเฉิงยี่ทำเสียงถุยน้ำลายออกไปทีหนึ่ง พูดว่า “ได้ทุเรศเอ๊ย！แกเอาแต่เรื่องเงินกับฐานะ เหยียบย่ำชีวิตคนเป็นผักปลา ใจเหี้ยมสุดโหด ฉันถานเฉิงยี่จะไม่มีวันยอมก้มหัวให้กับทรชนอย่างแกพวกนี้！”

ถานหย่งเซิ่งถอนหายใจไปหลายเฮือกต่อ ๆ กัน “เราสองพ่อลูกใช้ชีวิตกันอย่างศัตรูคู่แค้นกันมา มันเป็นความล้มเหลวของฉัน เฮ้อ เอาเถอะ ฉันมาวันนี้ไม่ได้คิดมาท้าวความหลังอะไรกับนายหรอก วันนี้ที่มา ต้องการมาปล่อยนายออกไป”

อื๋อ？

พ่อบ้านเฒ่ากับถานเฉิงยี่สะดุ้งขึ้นมาพร้อมกัน

ในใจพ่อบ้านเฒ่าคิดอยู่ว่า “อะไรกันยังไม่ทันคุยเงื่อนไข ก็จะปล่อยคนแล้วหรือ？”

ส่วนความคิดของถานเฉิงยี่ก็มีว่า “ไอ้จิ้งจอกเฒ่าจะเล่นลูกไม้ไหนมาอีก？”

สรุปแล้ว ไม่มีใครเชื่อกันว่าถานหย่งเซิ่งมีใจยินยอมปล่อยถานเฉิงยี่ออกไป

ถานเฉิงยี่พูดตรง ๆ ออกไปเลยว่า “ไอ้แก่ แกใจดีถึงขนาดจะปล่อยฉันออกไปเชียวหรือ？พูดมาเถอะ แกกำลังเล่นลูกไม้อะไร？ถ้าค่าแลกเปลี่ยนในการปล่อยฉันออกไปคือให้ฉันไปเป็นปฏิปักษ์กับลูกฉัน งั้นขอโทษด้วย ฉันขอยอมถูกขังที่นี่ทั้งชาติไม่ออกไป！”

ตอนนี้ ถานหย่งเซิ่งมีการแสดงออกถึงความรู้สึกเจ็บปวดใจอย่างยิ่งยวด

เขากระทืบเท้าทุบอกพูดอย่างชอกช้ำใจว่า “ต่อให้คิดจะเป็นปฏิปักษ์กับกั๋วต้ง ก็ทำไม่ได้แล้ว”

“แกหมายถึงอะไร？พูดให้ชัดเจนหน่อยซิ！”

“เฉิงยี่เอ๋ย นายยังไม่เข้าใจอีกหรือ？กั๋วต้งเขา ตายแล้ว！”

ถานกั๋วต้ง ตายแล้ว？

มาถึงนาทีนี้ คนที่มีคุณภาพจิตเข้มแข็งดีมากอย่างถานเฉิงยี่ ตอนนี้ก็คุมตัวเองไม่อยู่แล้ว

ตาของเขาเบิกโต สองมือสั่นเทา ถามไปด้วยเสียงตกตื่น “ไอ้แก่ แกมาพูดจาเลอะเทอะน้อย ๆ หน่อย กั๋วต้งเขาจะตายได้ยังไง？”

“เป็นเรื่องจริงครับ” พ่อบ้านเฒ่าพูดขึ้นมาว่า “ถ้าคุณไม่เชื่อ ออกจากนี่ไปแล้วดูข่าวก็จะรู้”

จวบจนถึงตอนนี้ ถานเฉิงยี่จึงได้เชื่อคำพูดของถานหย่งเซิ่ง ฉับพลันนั้น ผู้ชายที่แกร่งแข็งคนนี้ต้องหลั่งน้ำตาที่สิ้นหวังอย่างเจ็บปวดออกมา

“กั๋วต้ง ลูกฉัน！！！”