จอมนักรบท้าโลก นิยาย บท 159

โหลวซินเยว่พูดแล้วพูดอีก “ ตอนนี้คุณกำลังแสดงเป็นมือที่สามที่น่าสงสารงั้นเหรอ ทั้งทุกข์ทั้งไม่พอใจ ฉันจะเล่นเป็นตัวประกอบให้คุณเอง เมื่อฉันชอบไป เธอก็ล้มลงไปแรงๆนะ จากนั้นก็หลั่งน้ำตาแห่งความทุกข์ทรมานนั้นออกมา เข้าใจไหม? ”

“ อึ้ม ” หลิงเหยาพยักหน้า

“ ดี งั้นมาพิสูจน์กันดู ”

โหลวซินเยว่อาสามาเล่นเป็นตัวประกอบเอง ง้างมือขึ้น ตบลงไปที่หน้าของหลิงเหยาเข้าอย่างจัง

เพี๊ยะ!!!

เสียงตบหน้าที่ชัดแจ๋ว ดังก้องในหูของทุกคน

ฝ่ามือนาบลงไปบนใบหน้าของหลิงเหยาอย่างจัง ฟาดสุดแรงกล้าลงไปในตอนที่หลิงเหยายังไม่พร้อม มันไม่ต้องแสดงแล้ว เธอล้มลงบนพื้นอย่างสมจริง

เสียงของแรงกระแทก ล้มลงราวกับว่ากระดูกจะแตกเป็นเสี่ยงๆ

น้ำตาที่เปี่ยมไปด้วยความเจ็บปวด และคับข้องใจหลั่งไหลออกมาอย่างเป็นธรรมชาติ

ทุกคนต่างมองหลิงเหยาด้วยความเห็นอกเห็นใจ การแสดงแบบนี้ มันช่างน่าสมเพชมากเกินไปแล้ว

ปกติแล้วการตบในการแสดงหนังนั้น ใช้ ‘ มุมกล้อง ’ ทั้งหมดเพื่อให้ได้ฉากที่ต้องการ มองไปแล้วดูเหมือนว่าจะโดนตบจริงๆ แต่แท้จริงแล้วเป็นเพียงการตบลอยๆ ไม่ได้ทำให้นักแสดงได้รับบาดเจ็บเลยแม้แต่น้อย

ทว่าครั้งนี้......

โหลวซินเยว่ได้ตบเข้าไปอย่างจังที่หน้าของหลิงเหยาจริงๆ

ไม่การผ่อนปรน

ไม่ใช่การแสดง

เป็นการตบเธอเข้าให้จริงๆ

ไม่ว่าจะเป็นใครก็มองออก ว่าโหยวโหลวซินเยว่นั้นแกล้งแสดงเพื่อมาระบายความคับข้องใจของเธอ

เธอมองดูถูกหลิงเหยาจากบนลงล่าง เห็นอีกฝ่ายร้องไห้ด้วยความเจ็บปวด ก็มีความสุขขึ้นมามาก

“ อึ้ม ครั้งนี้ล้มค่อยดูสมจริงหน่อย น้ำตาไหลก็ออกมาไม่เลวเลย ดีมาก ”

“ ครั้งต่อไปก็เล่นแบบนี้อีกนะ ได้ยินไหม? ”

หลิงเหยาไม่กล้าที่จะพูดอะไรมาก ได้แต่พยักหน้าเพื่อแสดงให้เห็นว่าเข้าใจ

โหลวซินเยว่ออกมาจากฉาก ตัวเองก็ได้สั่งแทนผู้กำกับ “ นักแสดงทุกคนพร้อม Action!!!”