จอมนักรบท้าโลก นิยาย บท 174

เริ่นจื่อหลันไม่ได้รีบร้อนที่จะกลับบ้าน แต่เดินไปตามถนนอย่างไร้จุดหมายปลายทาง

เธออยากจะฆ่าตัวตายเพื่อจบเรื่องทุกอย่าง

แต่เธออยากจะดูเจียงห้านเฟยอีกครั้งเป็นครั้งสุดท้าย

แรงกดดันของชีวิตทำให้เธอแทบหายใจไม่ออก และเธอก็เดินไปเรื่อยๆจนท้องฟ้ามืดมิดก่อนจะลากร่างที่เหนื่อยล้ากลับบ้าน

ทันทีที่เธอเปิดประตู ฉากตรงหน้าทำให้เธอสะดุ้งและโกรธมาก

ฉีอิงจือและโหลวซินเยว่กอดกันและมีอะไรกันบนโซฟา โหลวซินเยว่ร้องครางอย่างเคลิบเคลิ้มและภาพตรงหน้าก็ชวนหน้าแดงอย่างมาก

ความรู้สึกสิ้นหวังปะทุออกมาจากร่างของเริ่นจื่อหลัน

พวกเขาสองคนแอบคบกันที่บริษัทไม่พอ

ยังกล้าพาคนมาถึงที่บ้านด้วยเหรอ?

“ฉีอิงจือคุณช่วยทำตัวให้มียางอายหน่อยได้ไหม ที่นี่คือบ้าน มันคือบ้านนะ!”

ฉีอิงจือหัวเราะอย่างเย็นชา แยกออกจากร่างของโหลวซินเยว่ และสวมเสื้อคลุมตามต้องการ แล้วพูดอย่างเย็นชาว่า “นี่คือบ้านของฉันไม่ใช่ของคุณ ยัยแก่ ต่อไปนี้ถ้าไม่มีคำสั่งจากฉัน คุณห้ามกลับมาที่นี่เข้าใจไหม?”

ใบหน้าของฉีอิงจือเต็มไปด้วยความขมขื่น

“เราเป็นสามีภรรยากันมาหลายปีแล้ว ตอนนี้คุณจะไล่ฉันออกจากบ้านเพื่อผู้หญิงสารเลวคนนั้นนะเหรอ?”

“หุบปากเดี๋ยวนี้!”

ฉีอิงจือผลักเริ่นจื่อหลันลงไปที่พื้น

โหลวซินเยว่เดินเข้ามาและพูดว่า “ยัยแก่นี้น่ารำคาญจริงๆเลย จากมุมมองของฉันแล้ว เป็นเพราะเธอกำลังประสบความขุ่นมัวทางเพศแน่เลย เธอถึงอิจฉาฉันเช่นนี้”

ฉีอิงจือพยักหน้า “มันสมเหตุสมผลดีนะ ฉันไม่ได้แตะต้องยัยแก่นี้มาเกือบสิบปีแล้ว ฉันเดาว่าเธอคงจะอดไม่ไหวแล้ว ได้! ถ้าอย่างนั้นฉันจะทำให้คุณพอใจ”

ใบหน้าของเริ่นจื่อหลันเปลี่ยนไปอย่างมาก “คุณจะทำอะไร ปล่อยฉัน ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้นะ!”