จอมนักรบท้าโลก นิยาย บท 173

เห็นเพียงฉีอิงจือกอดเริ่นจื่อหลันในอ้อมแขนของเขา และพูดอย่างไร้ยางอายว่า “ผมชอบซินเยว่แล้วยังไง? ซินเยว่มีหน้าตาและรูปร่างที่ดีกว่าเธอตั้งสิบเท่า! อีกอย่างซินเยว่อายุเพียงยี่สิบปี แล้วคุณล่ะ เกือบห้าสิบแล้วมั้ง! คุณป้า กลับไปส่องกระจกแล้วดูสาระรูปของตัวเองด้วยนะ หน้าแก่ๆแบบนี้ใครจะไปอยากได้!”

“ไอ้สกุลฉีคุณมันไร้ยางอายจริงๆ!”

เริ่นจื่อหลันโกรธมาก เธอยกมือขึ้นเพื่อจะตบหน้าฉีอิงจือ แต่เธอจะเป็นคู่ต่อสู้ของผู้ชายในฐานะผู้หญิงได้อย่างไร?

ฉีอิงจือก็ไม่ยอมเธอเช่นกัน เขายกขาขึ้นและเตะใส่เธอ

เขาเตะลงที่ช่องท้องส่วนล่างของเริ่นจื่อหลันอย่างแม่นยำ ส่งผลให้เริ่นจื่อหลันลงไปนั่งยองๆอยู่บนพื้นด้วยความเจ็บปวด จากนั้นเธอก็จับหน้าท้องของเธอด้วยความทรมาน

“ยัยตัวแสบ เธอกล้าลงมือกับฉันเหรอ”

“ฉันจะฆ่าเธอ!”

ฉีอิงจือก้าวไปข้างหน้าและคว้าผมเริ่นจื่อหลัน จากนั้นก็ใช้ฝ่ามือฟาดลงบนหน้าเธออย่างแรง

ทันใดนั้น พนักงานบริษัทจำนวนมากมารวมตัวกัน

โหลวซินเยว่รีบไปข้างหน้าและพูดด้วยเสียงต่ำ “ผู้กำกับฉีใจเย็นๆ ที่นี่เป็นที่ของประธานโป๋ หากเรื่องนี้ถึงหูของประธานโป๋ เราจะต้องถูกตำหนิอีกแน่ๆ”

ฉีอิงจือพยักหน้า และปล่อยมือของเขาจากนั้นก็ชี้ไปที่เริ่นจื่อหลัน “เพื่อเห็นแก่ประธานโป๋ ฉันจะปล่อยคุณไปในวันนี้ ต่อไปนี้หากเธอกล้ามาพูดเหลวไหลกับฉันอีกครั้ง ฉันจะตบปากเธอให้เละไปเลย!”

หลังจากพูดจบ เขาก็ถ่มน้ำลายใส่เริ่นจื่อหลัน และจากไปกับโหลวซินเยว่อย่างเย่อหยิ่ง

เริ่นจื่อหลันรู้สึกเจ็บปวดและอับอายอย่างมาก

เธอนั่งยองๆอยู่บนพื้นคนเดียวและคร่ำครวญเสียงดัง ทุกคนรอบๆต่างก็ยืนมองเธอด้วยความสมน้ำหน้า แม้แต่คนที่เดินเข้ามาเพื่อยื่นกระดาษทิชชูให้เธอก็ไม่มีสักคน

บริษัทบันเทิงและวัฒนธรรมผ้าข้องได้เน่าเปื่อยอย่างสิ้นเชิงแล้ว

...

พระอาทิตย์กำลังส่องแสง ดอกไม้ก็หอมอบอวล

เริ่นจื่อหลันที่เต็มไปด้วยความเจ็บปวดเดินกลับมาที่สวนสาธารณะฮัวไห่อีกครั้ง เธอนั่งบนขั้นบันไดเพียงลำพัง ถือจี้เพชรไว้ในมือแน่น และคิดถึงผู้ชายที่อยู่ในความทรงจำของเธอ

“ห้านเฟย คุณอยู่ไหนกันนะ?”

“คุณยังมีชีวิตอยู่หรือเปล่า”

“ฉันคิดถึงคุณเหลือเกิน”

ในเวลานี้ เสียงที่คุ้นเคยก็ดังขึ้น