จอมนักรบท้าโลก นิยาย บท 177

“อืม”

เริ่นจื่อหลันเปิดประตูและนั่งที่เบาะหลังโดยไม่ได้พูดอะไรมาก จากนั้นเจียงชื่อก็ขับรถพาเธอออกไป

ระหว่างทางเริ่นจื่อหลันร้องไห้ไม่หยุด

สี่สิบนาทีต่อมา

รถหยุดที่หน้าประตูวิลล่าเดี่ยว ประตูรถเปิดออก เจียงชื่อก็ประคองเหรินเริ่นจื่อหลันออกจากรถ และทั้งสองเดินเข้าไปในวิลล่าทีละคน

เจียงชื่อมอบกุญแจให้กับเริ่นจื่อหลัน

“คุณน้าหลันครับ จากนี้ไปที่นี่จะเป็นบ้านของคุณ”

“นี่...มันจะดีเหรอ?”

“คุณไม่ชอบเหรอครับ?”

“ไม่ใช่แบบนั้น นี่มันแพงเกินไปแล้ว”

เจียงชื่อยิ้ม “ฉันจำได้เสมอว่าการดูแลที่คุณมีต่อครอบครัวของเราในตอนนั้น เงินเพียงเล็กน้อยนี้ไม่มีอะไรเลย นอกจากนี้ คุณและฉีอิงจือก็อยู่ในภาวะที่ใกล้จะถึงจุดจบ และการหย่าร้างก็หลีกเลี่ยงไม่ได้แล้ว ต่อไปนี้คุณคงไม่กลับไปอยู่กับเขาอีกแล้ว ดังนั้นเราก็ต้องหาที่อยู่ใหม่สิถูกไหมครับ?”

เริ่นจื่อหลันมาคิดดูแล้วก็รู้สึกว่าคำพูดของเขานั้นสมเหตุสมผลดี ดังนั้นเธอจึงไม่ปฏิเสธเขาอีกต่อไป

เธอถามว่า “จริงสิ ใครคือคนที่ช่วยฉันไว้เมื่อกี้นี้?”

เจียงชื่อไม่ได้ตอบโดยตรง

“ไม่สำคัญว่าใครช่วยคุณไว้ สิ่งที่สำคัญคือคุณปลอดภัยแล้ว”

“อีกอย่าง คุณน้าหลันลืมคนที่มาช่วยคุณไว้เถอะ ลืมทุกอย่างที่เกินขึ้นในวันนี้ให้หมด”

ในขณะนี้เริ่นจื่อหลันรู้สึกถึงอะไรบางอย่างที่ไม่สามารถอธิบายได้ในตัวของเจียงชื่อ

เธอรู้สึกว่าเจียงชื่อไม่ใช่คนธรรมดาอย่างแน่นอน

แน่นอนว่าเขาไม่ใช่นักธุรกิจที่แสวงหากำไรเท่านั้น และไม่ใช่นักเลงที่หาเรื่องต่อสู้กับคนอื่นไปวันๆด้วย เธอรู้สึกถึงการฆ่าที่รุนแรงในตัวของเจียงชื่อ

นั่นคือออร่าที่ต้องผ่านการต่อสู้และการสังหารเป็นเวลาหลายปีเท่านั้นจึงจะสร้างขึ้นมาได้

“ชื่อเอ๋อคุณเคยบอกว่าคุณเป็นทหารมาห้าปีแล้ว”

“มันคงยากมากใช่ไหม?”

เจียงชื่อหัวเราะอย่างแผ่วเบาและพูดว่า “มีพี่น้องและศาสนาเป็นที่พึ่งพา มันก็ไม่ได้ยากขนาดนั้น”

เขาเดินมานั่งข้างๆเริ่นจื่อหลัน “อ้อจริงสิ คุณน้าหลันยังมีอีกเรื่องที่ผมหวังว่าคุณจะสัญญากับผมได้”