จอมนักรบท้าโลก นิยาย บท 182

ทุกคนจับจ้องไปที่กู้หย่งเลี่ยง

หงเจ๋อรู้ว่าใครคือผู้ลงไม้ลงมือในทันที เขาก้าวเข้าไปชี้หน้ากู้หย่งเลี่ยงและถามว่า “ไอ้เด็กเวร เป็นแกใช่ไหมที่ลงมือตีลูกชายของฉัน?”

แทนที่จะกลัวแต่กู้หย่งเลี่ยงกลับเงยหน้าขึ้นอย่างไม่คาดคิด

“ใช่ ผมเป็นคนที่ตีเขาเอง!”

“เฮ้ไอ้เด็กคนนี้นี่ ตีคนอื่นแล้วไม่เพียงแต่ไม่ยอมรับความผิดของตัวเองเท่านั้น แถมยังจองหองอีกด้วย”

หงเจ๋อยกมือขึ้นตบหน้ากู้หย่งเลี่ยงอย่างหนัก ใครๆก็ไม่คาดคิดว่าเขาในฐานะผู้ใหญ่จะตีเด็กได้ลงคอ

แม้แต่กู่หลังก็รู้สึกตกใจไม่เบา เขารีบไปประคองตัวลูกชายให้ลูกขึ้นมา

เมื่อเห็นลูกของตัวเองถูกทุบตี กู่หลังก็รู้สึกตื่นตระหนกขึ้นมา แต่สุดท้ายเขาก็เป็นฝ่ายผิด เขาจะพูดอะไรได้ล่ะ?

หงเจ๋อตบหน้าเขาไปหนึ่งทีแต่ก็ยังไม่สามารถระบายความโกรธของเขาได้ เขาชี้หน้ากู่หลังแล้วพูดว่า “คุณคืออันธพาลที่กลุ่มผู้ปกครองพูดถึงใช่ไหม? ลูกไม้หล่นไม่ไกลต้นจริงๆ นี่แหละที่ว่ากันว่าคานข้างบนไม่ตรงคานข้างล่างย่อมบิดเบี้ยวตาม”

“คราวที่แล้วทุกคนไม่เห็นด้วยกับการขึ้นทะเบียนของลูกชายคุณ ตอนนั้นฉันเดินทางไปทำธุรกิจที่ต่างจังหวัด ฉันได้ยินมาว่าคุณใช้วิธีสกปรกมากในการบังคับให้ทุกคนยินยอมให้ลูกของคุณเข้ามาเรียนที่นี่”

“มันช่างน่าโมโหเสียจริง!”

“ลูกของหงเจ๋อได้รับการศึกษาอย่างดีมาตั้งแต่เด็ก ใช้เวลาว่างในการฝึกเปียโนและเรียนรู้การวาดภาพ ลูกของเราต้องเป็นผู้ยิ่งใหญ่ในอนาคต และไม่ว่าจะเป็นด้านความสามารถหรืออุปนิสัยล้วนเป็นที่หนึ่งทั้งนั้น”

“ไม่นึกเลยว่าเขาจะได้มาอยู่โรงเรียนเดียวกับไอ้เด็กขยะของนี้”

“ไม่ได้ ฉันไม่เห็นด้วยอย่างยิ่งกับการที่มีลูกชายของอันธพาลเรียนอยู่ในโรงเรียนแห่งนี่ ครูใหญ่ ไล่ลูกชายของมันออกจากโรงเรียนเดี๋ยวนี้ และสั่งให้มันเก็บของแล้วกลับบ้านได้เลย!”

หงเจ๋อร่ำรวยและมีอำนาจ ครูใหญ่กานเต๋อหยางไม่กล้ารุกรานเขา และเป็นความจริงที่กู้หย่งเลี่ยงเริ่มทุบตีผู้อื่นก่อน ดูเหมือนว่าคราวนี้การถูกไล่ออกจากโรงเรียนจะเป็นเรื่องที่หลีกเลี่ยงไม่ได้ซะแล้ว

กู่หลังรู้สึกโกรธเคืองมาก เขาอุตส่าห์ทำทุกวิถีทางเพื่อส่งลูกชายไปเรียน แต่เพิ่งเข้าเรียนได้ไม่กี่วันเขาก็จะถูกไล่ออกซะแล้ว มันเป็นเวรกรรมจริงๆ!