จอมนักรบท้าโลก นิยาย บท 198

เมื่อหลัวเซิ่งได้ยินเช่นนี้ก็หัวเราะยกใหญ่ “เรื่องนี้งั้นเหรอ？ยังไงก็ได้ นายตัดสินใจเลย ฉันมีหน้าที่แค่เขียนเพลงและหานักร้องที่เหมาะสม ส่วนการโฆษณาเชิญชวนนั้นเป็นเรื่องของนายฉันไม่สนใจหรอก”

อันที่จริง เจียงชื่อรู้ดีว่านี่เป็นการดูแลพิเศษของหลัวเซิ่งที่มีต่อเขา

เนื่องจากหลัวเซิ่งนั้นมีชื่อเสียงในเรื่องของความเข้มงวด เขาจึงต้องจับทุกอย่างด้วยมือเดียว เขาจะเป็นคนตัดสินใจว่าจะร้องเพลงอย่างไร ใครจะร้องและร้องเมื่อใด

ตอนนี้เขาได้ให้สิทธิ์แก่เจียงชื่อ ซึ่งนั่นก็หมายความว่าหลัวเซิ่งนั้นเคารพในตัวของเจียงชื่อแล้ว

หลังจากอัดเสียงเสร็จ หลิงเหยาเดินออกจากห้องอัดเสียงอย่างสั่นๆ แล้วถามว่า “อาจารย์หลัว เอ่อฝั่งหนู...โอเคไหมคะ？”

หลัวเซิ่งหัวเราะออกมา “งั้นจะให้มันพอได้หรือไง？มันเยี่ยมยอดสมบูรณ์เลยต่างหาก！หลิงเหยา เธอน่ะ ต้องมีความมั่นใจมากกว่านี้นะ ทักษะการแสดงและการร้องเพลงของเธอนั้นยอดเยี่ยมมาก และตอนนี้เองเธอก็มีชื่อเสียงไม่น้อยเลย ไม่จำเป็นต้องทำตัวเองเหมือนคนเพิ่งมาใหม่ รู้ไหม？”

“ค่ะ เข้าใจแล้วค่ะ อาจารย์หลัว”

“เสร็จซะที ฉันจัดการเสร็จแล้ว จะกลับไปนอนก่อนนะ เหนื่อยจะแย่”

“อาจารย์หลัวกลับดีๆนะ”

หลังจากที่ส่งหลัวเซิ่งเสร็จ เจียงชื่อก็ตะโกนเรียกหลิงเหยา มีเรื่องจะบอกกับเธอ

หลิงเหยาไม่ลังเล ตอบตกลงไป

วันวันหนึ่งผ่านไปอย่างรวดเร็ว อีกทั้งยังไม่มีเหตุการณ์พิเศษอะไรอีก หลังจากที่เจียงชื่อจัดการงานในมือเสร็จแล้ว เขาก็ออกจากสำนักงานและตรงไปที่ร้านอาหารเหอหยุน เพื่อที่จะไปพบกับติงเมิ่งเหยนและติงฉี่ซาน

หลังจากออกมาเพียงไม่กี่ก้าว ประธานเฉิงก็ได้เรียกตามหลังมา

“เจียงชื่อ รอเดี๋ยว”

เจียงชื่อนั้นยืนนิ่ง พร้อมกับหันกลับมาพบประธานเฉิงที่ในมือถือของคล้ายกับม้วนภาพอยู่

“มีอะไรเหรอครับ？”

ประธานเฉิงพูด “วันนี้เป็นวันที่ย่างเข้าฤดูหนาวแล้ว ลูกค้าส่งสำเนาสมุดเลียนแบบของถังไป่หู่มาให้เป็นของขวัญ แล้วพอดีฉันไม่สนใจเท่าไหร่นัก ได้ยินมาว่าพ่อตาของนายดูเหมือนจะเชี่ยวชาญเรื่องศิลปะพู่กันจีนมาก บางทีอาจจะชอบสิ่งนี้? ฉันเลยเอามาให้นายน่ะ”

“หืม？ผมเกรงใจครับ”

“นายจะมาเกรงใจอะไรฉันล่ะ รับไป”